Hasta yanım | No.1

Bölüm 8

Kapının önünde ev sahibimiz oturuyordu ve tüm eşyalarımız dışardaydı.

Ben: Ne oluyor lan burda?

Ev sahibi: Evi boşaltmanız gerektiğini size söylemiştim.

Ben: Niye niye? Her ay düzenli ödüyoruz kirayı. Evi de temiz tutuyoruz.

Ev sahibi: Canım öyle istedi. Ev benim değil mi.

Can: Kafa atmamak için kendimi zor tutuyorum.

Heja: Can skin abi dur bi.

Yere çöküp dizlerimi kendime çektm ve kafamı gömdüm. Resmen sokakta kalmıştık.

Xir: Hadi bize gidelim hem Yasemin de sızdı.

Ceyda-Dicle: Olmaz.

Fatih: Kızım inat etmeyin bir kere de ya.

Can: Evet abi siz gidin biz peşinizden geliriz.

Dicle: Hiç gerek yok biz otelde falan kalırız. Siz düzeninizi bozmayın.

Can: Kızları eve götürün misafir odalarını verin. İtiraz ederlerse de dinlemeyin.

Sesler yavaş yavaş yok oluyor iken iki el vicudumu sardı.

Can: Tamam haledeceğiz. Ağla dök içini.

Büyk bir çaba sarf ederek tutmaya çalıştığım gözyaşlarım akmaya başladı. Hıçkırıklarımın arasında konuşuyordum.

Ben: Neden tam mutlu oldu derken herşey boka sarıyor. Benim mutlu olmaya hakkım yok mu?

Can: Var tabi var güzelim, hatta en çok senin var. Ben senin kadar güçlü birini görmedim bu hayatta. Şu sim siyah dünyanın ortasındaki beyaz nokta gibisin. Ne kadar alabora olursan ol, tekrar kalkıp tutunmuşsun hayata. Bu durum sana vız gelir trız gider. Ama şimdi ağla ben burdayım.

Kafamı Canın gösüne koydum ve hiçkıra hıçkır ağladım. En savunmasız oluğumu anlardan biridir bu. Tam da böyle durumlarda sırtınızdan bıçak yersiniz. Ama Can bana yardım ettmişti ve bu gerçekten de iyi gelmişti...

-------

Sabah uyandığımda hala kaldırımda oturuyorduk.

Can: Uyandın mı?

Ben: Biz dün gece burda mı uyuduk ya?

Can: Evet.

Ben: Ya çok özür dilerim. Benim yüzümden oldu.

Can: Sorun değil ben alışkınım sokakta uyumaya. Hadi bizim eve gidelim, ben nakliyatçı çağırdım, başlarına da adam koydum. Eşyaları depoya kaldırırlar.

Ben: Bugün de ev bakarız.

Can: Olur ama ilk önce kahvaltıya gidelim öleceğim açlıktan.

Ben: Dürzü ya.

-----

Canların evine geldiğimizde herkez masada oturuyordu, bizde gidip yanlarına oturduk.

Ben: Kızlar bizim ev tutmamız gerek.

Ceyda: Hemde hemen.

Can: Bizim karşıdaki ev boş oraya taşının.

Ben: Aslında olur. Ne dersiniz kızlar?

Yase: Bence ok.

Dicle: Bilemedim şimdi.

Ceyda: Ben bu ördekten kaçtıkça, kıçımın dibinde bitmesinden çok sıkıldım.

Ufuk: Ay ben sana bayılıyorum sanki.

Ben: Şşş ey tamam kavga etmeyin. Tanrıçam bence olur bu iş.