Omzumdaki çantayı düzelttim ve ana caddeye doğru yürümeye devam ettim. Yoldan geçen insanlar suratıma bakıp önlerine dönüyorlardı. İnsanların dikkatini çekecek bir çirkinliğim vardı çünkü. İç çekmenin ardından yerdeki taşı ayakkabının ucuyla itiklemeye başladım.
Çapraza kayan taşı gözden uzaklaştırarak yürümeye devam ettim. Yanından geçmekte olduğum dükkanların camındaki yansımama baktım. Ardından buruk bir şekilde gülerek başımı yere eğdim.
Bu surata ben bile bakmak istemiyordum çünkü.
"İntihar bencilliktir!" Aklıma gelen cümle ile gözümün önünde Jisung canlandı. O bana bugün güç vermeye çalışmıştı ama hiçbir işe yaramadı. Dört senelik lise hayatımı onunla aynı sınıfta geçirmiştim. O sevilen, zeki, havalı bir çocuktu.
Ben ise bilinen ama sevilmeyen, çirkin bir kızın tekiydim. Okul hayatımda yalnızca dört arkadaş edinmiştim. Hoş, onlar çok iyi insanlardı. Üç senedir dostum hepsiyle. Bir de hocalar var tabii. Derslerimden ötürü sevilen bir öğrenciyim. Hepsi bu kadar.
Derin bir nefes alıp başımı göğe kaldırdım ve bulutları izlemeye başladım. Gökyüzü korkutucuydu, yüksekliğinden dolayı olsa gerek. Göğü izlerken duyduğum fren sesi ile hemen kenara çekildim. Bir motor duruyordu önümde. Derin bir nefes aldım ve eğildim. "Özür dilerim efendim."
Keşke o frene sebep olmasaydın ve ezip geçseydin bu çirkin bedenimi.
Gözlerimin dolmaya başlamasıyla koşmaya başladım. Ana caddeye ulaşmıştım. Işıklarda yayalara yeşil yanmasıyla karşıdan karşıya geçen insanları bekledim. Çünkü benim hedefim sürücülere yanan yeşil ışıklarda yola atlayıp ölmekti.
Tüm yayalar karşıya geçmenin ardından sürücülere yanan yeşil ışıkta kaldırımdan yola doğru bir adım attım. İlerleyeceğim anda kolum tarafından çekiştirildim ve kaldırıma geri çıktım. Kolumu tutan kişiye baktım. Jisung sebep olmuştu yaşamaya devam etmeme.
Sinirle bağırdı. "Ne yapıyorsun Chaeryeong-shi!" Yutkundum. Tekrar konuştu. "Bugün bütün gün seninle boşuna mı konuşmuştum yani?" Gözlerimi kaçırdım ve yerdeki kaldırım taşlarını izlemeye başladım. "İntiharın yanında bir sürücünün boş yere ceza almasına sebep olacaktın!"
Cümlesi ardından gözlerimi yüzüne çevirdim. "Derdin ne? Bugün o arabanın altında kalıp ölseydin ailenin bu haberi nasıl alacağını düşünmedin mi hiç? Hiç mi düşünmüyorsun aileni!" Gözleri sinirden alev alevdi. Korkutuyordu bu öfkesi.
Titremeye başladığım anda yanımızdan geçen insanların bize baktıklarını gördüm. Başımı eğdim. "Özür dilerim."
"Bana özür dilemek zorunda değilsin! Bu yaptığın sadece kendine saygısızlık Chaeryeong! Yaşamın tadını çıkarman gereken yerde aptal girişimlerde bulunuyorsun!"
Elimin tersiyle gözlerimi kuruladım. Elini kolumdan çekti. "Lütfen sağ salim git evine. Yarın seni okulda görmek istiyorum. Görüşürüz."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
