The silent student...

hoofdstuk 31

pov louis

'is hij niet te jong voor je?'

ik bijt op mijn lip, ik wist dat er iets niet klopte aan haar toon. 'mam, zo veel jaar verschillen we niet' ze haalt haar schouders op en neemt een slok van haar wijn. 'hoe oud is hij dan?' '17' zeg ik en ze kijkt me met opgetrokken wengbrauwen aan. 'en jij bent tweëntwentig, toch vijf jaar verschil' ik wend mijn blik af. 'leeftijd is maar een getal, hij word over een paar maand achtien'

'en hij woont al bij je in?'

'hij heeft een moeilijke thuissituatie en waag het om hem er iets over te vragen' zeg ik bijna kwaad. mijn zusjes kijken van mij naar mijn moeder. ze wilt nog iets zeggen maar wanneer harry de kamer inloopt houd ze meteen haar mond. harry gaat wat ongemakkelijk zitten en ik bedenk me dat hij waarschijnlijk iets van ons gesprek heeft gehoord. 'we moeten maar eens terug, het is al laat' mijn moeder glimlacht kort en we staan op.

pov harry

'waar ging dat allemaal over?' vraag ik om de stilte in de auto te doorbreken. ik hoorde mijn naam vallen en dan nog iets over mijn thuissituatie. 'ik wil er niet over praten.' snauwt louis me opeens af en ik schrik van zijn toon. ik leg mijn hoofd tegen het autoraampje en sluit even mijn ogen. na een half uur rijden staan we weer op de oprit van 'ons' huis. ik stap uit en wacht niet eens op louis, ik loop door naar binnen en ik hoor louis achter me zuchten.

ik plof neer naast liam op de bank en hij ziet meteen dat er weer wat aan de hand is. 'wat nu weer?' fluistert hij in mijn oor waardoor louis die tegenover ons op de bank zit ons geiriteerd aankijkt. ik haal mijn schouders op. 'weet ik veel' mompel ik waarna ik opsta.

'ik ga nog snel mijn taak verder schrijven' zeg ik waarna ik de grote trap oploop. 'wat is nu weer je reden om kwaad op hem te zijn?' hoor ik liam vragen. ik stop bovenaan de trap en sta even uit het zicht te luisteren. 'ik ben niet kwaad, al zeker niet op hem. mijn moeder begon alleen over...' ik hoor hoe louis zucht. 'ze vind hem te jong voor me' 'maar daar heeft zij niets over te zeggen. hij word 18 over een paar maand!' de rest hoor ik niet meer want ik besluit om louis er straks zelf wel meer over te vragen.

ik ga weer aan het bureau zitten en ik laat mijn pen boven het blad zweven. ik weet niet hoe ik deze situatie goed kan verwoorden. misschien moet ik iets anders kiezen dan de jongens? dan hoef ik niets over mijn vader te schrijven. ik denk terug aan de vakantie met mijn moeder en vader en besluit daarover te schrijven, maar mijn vader laat ik eruit.

"de leukste herinerring die ik heb met mijn moeder is onze laatste vakantie. ik was twaalf en we gingen op vakantie naar spanje. daar hebben we erg veel gedaan. we hebben vaak gezwommen en zijn elke dag het leuke en gezellige stadje ingedoken. na acht dagen moesten we weer naar huis. we hadden allerlei souveniertjes bij voor onze familie. ook hadden ik en mijn moeder voor onszelf het zelfde armbandje gekocht zodat ze matchten. na haar dood schonk ze de hare aan mij en ik moest het aan iemand geven waarvan ik even veel van hield zoals ik van haar hield. dit was de beste vakantie van mijn leven maar ook de laatste..."

ik stop met schrijven en knik goedkeurend. ik loop naar louis' bed en laat me er op vallen. ik staar naar het plafond voor een tijdje.

ik loop weer naar beneden en ga naar de keuken. het is verassend stil in het huis. liam en zayn zitten weer samen te gamen waarschijnlijk, en louis? die is nergens te bekennen.

ik drink wat van mijn glas met water tot ik opeens de voordeur hoor dichtvallen. louis komt de keuken in en kijkt wat ongemakkelijk rond. ik daarintegen kijk hem aan. 'ga je nog wat tegen me zeggen?' floept er uit mijn mond en zijn ogen doorboren de mijne nu. ik drink snel mijn glas leeg en wacht op een antwoord. ik zucht, zet mijn glas neer en draai me om om weer naar boven te lopen. ik voel een hand om mijn pols en ik kijk recht in zijn ijsblauwe ogen. 'wacht... kunnen we boven praten?' ik knik en loop de trap op met louis achter me.

hij sluit de deur achter zich en gaat op het bed zitten. ikzelf ga op zijn bureaustoel zitten tegenover hem. 'heb je iets van mij en mijn moeders gesprek opgevangen?' ik knik. 'wat precies?'

'dat ze me niet naar mijn thuissituatie mocht vragen of zo iets' louis bijt op zijn lip en knikt. 'ja, ze vroeg waarom je al bij ons inwoonde. ze weet niks over je thuissituatie dus daarom zei ik dat je het thuis moeilijk had maar dat ze er niet naar mag vragen, want dat licht toch gevoelig?' ik knik langzaam. 'en waar ging de rest over? ik heb jou en liam gehoord daarstraks' het laatste zeg ik heel stil en louis kijkt naar de grond. 'dan weet je vast wat ze er van vond, van onze relatie' ik knik en sla mijn ogen neer. 'het lijkt alsof je haar gelijk geeft...'