Minsan, dumadating din sa puntong pagod na ang tao. Kung kaya't marami agad ang sumusuko. Hindi sapat ang isang araw na pahinga para maibsan ang ito. Kung sa haba ng panahon na ika'y pinapahirapan ng sobra, sumasagi na rin sa isip ng tao ang magpahinga habang buhay. Para naman di na sila makadama ng pagod sa buong buhay nila. Kung walang makitang solusyon, ang iba, kamatayan agad ang sagot. Hindi ko rin masisisi ang mga taong nabalitaan kong nagpakamatay.
Magkaiba ang rason ng bawat taong iyon. Anxiety and depression, fear and many more. Bakit may iba pa ring taong pumupuna at dinidiscriminate sila? Bakit pinapamukha pang sila ang masama na kung iisipin ay wala kang ginawa kundi tignan at hayaan lang silang lunurin ng lungkot? Hindi ba nila naisip na biktima din sila ng karahasan?
