NYO

Part 8(zawgyi)

ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းတြင္ တက္ေနတာ
၂လေက်ာ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။
လျပည့္ႏွင့္အရင္ကထက္ပို၍ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာေတာ့အမွန္။
ဒီေတာအတြင္း ညီအကိုဆက္ဆံေရးမ်ိဳး
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျဖစ္လာသည္ဟု
ခက္ဆစ္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္မိသည္။
လျပည့္သည္ သူ႔အေပၚတြင္ ေတြးေပးလြန္းသည္။
ကိစၥေသးေသး ေလးကအစ ဂရုတစိုက္ရိွလြန္းသည္။
ဘယ္ကိစၥကိုမဆို နားလည္ေပးႏိုင္သည္။
ကိုယ့္အေပၚတြင္ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာထက္ေကာင္းလြန္းသည္
ခက္ဆစ္ လျပည့္ႏွင့္ဘာအေၾကာင္းနဲ႔မွ မေဝးလိုပါ။

လာမည့္ ေသာၾကာေန့တြင္
ယဥ္ေက်းမႈသင္တန္းမွ ဆရာမမ်ား
ဦးစီးမႈျဖင့္ ခရီးတိုေလးတစ္ခုထြက္ရန္
အေၾကာင္းဖန္လာသည္။
စိတ္ေဝဒနာခံစားေနရေသာ ကေလးငယ္မ်ားအား
ေစာင့္ေရွာက္သည့္ ေက်ာင္းသို႔
အလႉအတန္းျပဳလုပ္ရန္ ရည္ရြယ္၍
ထြက္ေပးေသာ ခရီးတိုေလးတစ္ခုျဖစ္သည္။
ထိုခရီးမထြက္ခင္ကပင္ ႀကိဳတင္ေျပာၾကားထားသျဖင့္
လာေရာက္လႉဒါန္းၾကေသာအလႉရွင္မ်ားေၾကာင့္
ပို၍အားတက္ဖြယ္ျဖစ္သည္။

ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသို႔ က်ေတာ္တို႔အားလံုး
အရင္လာၾကရၿပီး ေက်ာင္းမွတစ္ဆင့္
ဘုန္းဘုန္းစီစဥ္ေပးေသာ ကားငယ္မ်ားျဖင့္
သြားၾကရသည္။ ဘုန္းဘုန္းႏွင့္ အလႉထည့္ဝင္ၾကေသာ
ကုသိုလ္ရွင္မ်ားက အေရ႔ွကသြားႏွင့္ၾကၿပီး
ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ဆရာမမ်ား ပါဝင္ေသာ
ကားငယ္မ်ားက ေနာက္ကလိုက္ၾကရသည္။

လႉမည့္ေနရာသို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း
တာဝန္ရိွသူမ်ားက အားတက္သေရာ
ႀကိဳဆိုၾကသည္။
က်ေတာ္တို႔အဖြဲ႔သည္ ကေလး လူႀကီး စုစုေပါင္း၁၀၀ေက်ာ္မည္ထင္သည္။
ထို ၁၀၀ ေက်ာ္ေသာ လူအုပ္ႀကီးကို
ေက်ာင္းအတြင္းသို႔ ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပင္
အားတက္သေရာ အခ်ိဳရည္မ်ားတိုက္သည္။
ဘယ္ေလာက္ပင္ စိတ္ထားေကာင္းလိုက္ၾကပံုကို
ေတြးၾကည့္ရံုႏွင့္ပင္သိႏိုင္ေပသည္။

အတြင္းသို႔ ေရာက္လ်ွင္ စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ
ျမင္ကြင္းတို႔က ဆီးႀကိဳေနသည္။
ကိုယ္ႏွင့္ ရြယ္တူကေလးမ်ားက
ကိုယ္လို မဟုတ္ပဲ စိတ္ေဝဒနာခံစားေနၾကရသည္။
ခက္ဆစ္ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ပါ။
သာမန္လူတစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ မျပဳမူႏိုင္။
မေျပာဆိုႏိုင္။ လူေတာမတိုးႏိုင္ၾကသည္ကိုေတြး၍
သူတို႔ကို စြန္႔ပစ္သြားၾကေသာ မိဘေတြကို
အေၾကာင္းအရင္းမရိွ စိတ္တိုမိသည္။