Just Once (On-Going)

Chapter 11

Chapter 11

Nahiya ako ng sobra dahil maagang gumising si Janice. Nakakahiya dahil siya mismo ang nagluto ng agahan namin sa araw na iyon. Maaga rin dumating si Ann, namiss niya raw kami agad, tsaka naiinis siya dahil nga di siya papayagan tumira sa condo ko. Malapit naman rin raw dito ang bahay nila sa condo ko. Pasyal lang tsaka sleep over lang pwedi si Ann. Tampo ng tampo. Kung makadabog parang condo niya.

"Kasi naman e, ayaw pa akung payagan ni mama. Haler, matanda na ako. Kaya kuna sarili ko. I have a twinge envy of you Janice and Sha. Mabuti pa kayo magagawa niyo na lahat. Mabuti pa talaga kayo." padabog niya sabi.

Suminghap kaming dalawa ni Janice sa kinauupuan dahil sa pinagsasabi ng aming kaibigan.

"Mabuti kapa nga may natitira kapang magulang." malungkot na saad ni Janice.

Natulala tuloy ako, even me my parents are too far from me. I missed them so bad! I want to hug and kissed them every morning. Bumuntong hininga na lang ako sa mga naiisip. Napansin pa ata ni Ann tsaka ni Janice. Yumuko ako ay nagpatuloy na sa pagkain.

"Namimiss kuna sila. Kahit di kami ganon karangya. We have a perfect family back then. They always feel me that I am there most precious treasure. Kahit walang masarap at maraming pagkain masaya kaming magkasama. Don't get me wrong Ann, naiinggit ako saiyo, sainyo. If I can turn back the clock, matagal ko ng ginawa. I really and badly missed them." malungkot at mahabang lintanya ni Janice. Yumuko na siya ng tuluyan at binitiwan ang kubyertos. Inilagay niya ang kanyang dalawang palad sa mukha.

Tumayo ako at nilapitan siya. Diko napansin na umiiyak narin pala si Ann. I sighed because I have this two emotional friends.
"S-sorry, d-diko sinas-sadya Janice. Napaiyak p-pa kita." mangiyak ngiyak na sagot ni Ann.

Isinenyas ko sakanya ang kamay ko na lumapit. Kahit diko kina ginawa ko parin. I hugged them both. Ayaw kung umiyak, lalo na umiiyak parin sila. Hays,....

"Tama, tahan na kayo. Ang aga ampapangit niyo na." pagtatahan ko.

Napatalon ako bigla sa sigaw ni Ann, muntikan narin masobsob si Janice. Walang preno.

"Hoy!...sa atin tatlo ako ang pinaka maganda." sigaw niya tsaka bumalik sa upuan niya.

Hays, natapos na kami sa pagkain ganon parin pinagngungutngot niya. Hinayaan na namin ni Janice nagpresinta narin ako na maghuhugas ng plato. Bumigay din kalaunan. Pinapanood ko si Ann at Janice sa sala dahil kahit nanonood yun parin topic niya. Puro tango lang sagot ni Janice. Binilisan ko ang paghuhugas para makaligo.

I sighed when I heard Ann's laugh. Ngumiti ako dahil tumatawa din si Janice, I think the are bluffing jokes. Kahit di nakakatawa ang jokes ni Ann, tinatawanan narin ni Janice.

Pagkatapos maligo pumirmi naku sa sala. Naghanda din ako ng meryienda. Nanonood kami ng paboritong palabas. Tahimik narin si Ann, dahil tutok na tutok sa panonood.

"Sha, may nag do-doorbell. Bubuksan ko muna." saad ni Janice. Pinigilan ko siya.

"Ako na, baka landline lang iyan. I guess my parents called her. Nagwoworry din sila saakin." tumango siya naupo. Ngumiti na lang ako at tumayo na para mabuksan ang pintuan.

Bago pako makalapit nagtanong si Ann. Sinagot naman ni Janice at nagpatuloy na sila sa panonood. Pagbukas ko parang gustong lumuwa ng mata ko. Sinong mag-aakala na ang lalaking nagdoorbell walang iba kundi si Veyn. Nakapamulsa pa ito. Nakunot ang noo at diretso makatingin. Umiwas ako ng tingin at nagkunwaring liningon ang likod.

My heart beat fast. Parang hinihingal ako nangangatog narin tuhod ko. Diretso parin tingin niya parang di napapansin na mukhang tanga naku kaka yuko. Diko kayang pantayan ang titig niya. Parang ang lalim ng iniisip niya.