Kanlı Dişler

Alışıyor muyum?(Bölüm11)

    Kapı açıldı ve karşımda Denis vardı.Yaş akan gözlerimden artık hiç durmayacakmışçasına daha çok yaş akıyordu.Denis beni öyle görünce acımış gibi bir yüz ifadesine bürünmüştü.Ağlamaya devam ediyordum.Rüya görüyorum sanıyordum.Ve deliler gibi canımı yakmaya çlışıyordum.Belki rüya görüyorumdur diye.Denis'in beni böyle görmesini hiç istemiyordum.Etrafı bulanık görüyordum ama kapıya doğru koştum Denis'i ittirip dışarı koştum.Nereye koştuğumu bilmeden ölüsiye koşmaya başladım.Nereye gittiğim hakkında en ufak fikrim yoktu.Artık koşmaktan ayaklarım kopacaktı ve ben önünde göl olan bir banka geldim bankın biraz aşağısına indim ve göle yakın oturdum.Deli gibi ağlıyordum.Zaman geçiyordu ve ben ağlamaya devam ediyordum.Az sonra bir ses duydum.Bu Denis'in sesiydi.Kendi hıçkırıklarımın sesinden onu duyamıyordum.Oda fazla sessizdi.Hıçkırıklarımı kesip onu dinlemeye başladım."Bitanem.Belliki bensiz mutlusun.Gideli 1 ay oldu ve sen bir mesaj bile atmadın.Sen gittikten sonra ölümsüz olmama lanetler yağdırdım.Gidip benim ölmeme rağmen ölemedim.Gidip uçurumdan atlasam ölemem.Ölümsüz olupta uçurumdan atlasaydım ölmeden önceki 1 saniyelik acı senin çektirdiğin acıdan bin kat daha azdır.Sevdim lan seni ben.Seni bulmak için haftalarca aramadığım yer kalmadı.Ulan bide eski aşkına geri döndün.Seni aldatan aşkına geri döndün.Hiç mi acımadı lan?Hiç mi?Gidiyorum.Ve hiçbir şey yaşamamışım gibi davranmaya devam et sen.Ama ben seni artık unuttum tamam mı?Ben ölmüyo olabilirim ama sen bu kaltak bedeninle benim saf kalbimde öldün.Şimdi aşkına geri dön.Yalandan seni sevene geri dön."

    Ayak sesleri giderek uzaklaşıyordu.Ve ben o ilk eve girdiğinde ağladığım zamandan daha çok ağlıyordum.Sanki birileri kalbimi söküp çıkarıyordu.Onun her benden uzaklaştığı adımda kalbim dahada gömülüyordu.Bulanık gören gözlerimle ayağa kalktım ve ağaçlara çarpa çarpa eve gittim.Evde bir sağa bir sola yürüyen Kelvın'ı gördüm.Kim bilir şimdi nasılda sövcek beni.Ondan sonra perişan halimi görünce sinirli bakışlarını yok edip acımaklı bir bakışla bakmaya devam etti.Sonra söze girdi

-Yağmur yağmıyor ama sen bardaktan su boşalırmışcasına yağan yağmurda ıslanmış gibisin.Ağlamışsın.Bakmaya doyamadığım gözlerinden yaş akmı.Söyle bana kim üzdü seni?

-Sen.Tamam mı sen...Önce siktir olup git sonra bakmaya doyamadığım gözlerinden yaş akmış diyosun.Sende hiç mi akıl yok.Bu kadar acı çektirdikten sonra geri dönüp gönlümü alacağını mı sanıyorsun.Ben daha burda 2 gündür burdayım sanıyorum ama baksana 1 aydır lanet olası senleyim.1 ay lan.Sevdiklerimden uzak...

-Sevdiklerinden uzak mı?Senin sevdiğin benim tamam mı?Benden başkasını sevemez benden başkasını özleyemezsin.Benden başkası seni ağlatamaz.

    Diyip beni belimden kavradı.Sımsıkı sarıldı ve kokumu içine çekti.O kadar derin nefes alıyordu ki az önce alev fışkıran birinin şimdi böyle olması beni şaşırtmıyor değildi.Bir süre sonra kokumu çekmeyi bırakıp gözlerimin içine baktı.Sonra ağzını bile açmayıp beni kucakladı.Merdivenlerden çıkardı ve bir odaya soktu.Sonra dolabı gözüyle işaret etti ve odadan çıktı.Çıkarkende kapıyı kilitlemeyi ihmal etmemişti.Biraz sonra ayak seslerinin uzaklaştığını duydum ve dolaba yaklaştım.Açtığımda içinde kıyafetler vardı.Eşorfman alıp giydim ve önümdeki pencerenin perdesini açtım lambayı kapattım ve yatağıma geçtim.Sonra aklıma Caroline geldi ve çıkarttığım kıyafetlerin cebinden telefonumu aldım.Tüm ama tüm gelen mesajları okudum.Sonra Caroline'yi aramaya karar verdim.Aradım ama açmadı.Belki 100 kere aramışımdır.Ama pes etmedim.İyikide etmemişim.Sonunda ağlayan bir sesle Caroline telefonu açtı.

-Lan öküz ben arıyom kayıtlı değilmiyim insan bi canım diye açar merak eder.

-Jessica?Senmisin.Hahaha hayır ya şaka mı bu?Öldün sandım lan seni.Nerdesin?Meraktan öldüm resmen.O kadar ağladım ki artık telefonun ekranındaki isimi görmedim.Anlat şimdi nerdesin 1 aydır nerelerdesin.Napıyosun.Almaya geliyim mi seni?