WOLF ~Chenmin

20. Bölüm (Final)

4 Ay Sonra

İskelede oturup bacaklarımı sallarken denizde ki balıkları izliyordum. Buraya balık tutup eve dönmek için gelmiştim ama oturup denizi izlemek daha huzurlu gelmişti. Karnımda ki minik rahat durmayıp hareketlendiğinde gülmüştüm.

"Huysuz miniğim sıkıldın mı sen?~"

İskeleden kalkıp oturmadan önce tuttuğum tatlı su balıklarıyla iskeleye oldukça yakın harebe gibi olan yapıya girmiştim. Burası harabe değil ama burası bizim evimiz. O mağarada bir iki gün kaldıktan sonra otostop çeke çeke buralara kadar gelmiştim. Sadece yaşlı insanların kaldığı bir köy vardı bir kaç kilometre ötede. Çoğu ya emekliliğini burda geçirmek istemiş ya da burda doğup burda büyüyen insanlardı. Kurtlar ya da diğer doğaüstü kişiliklerden bir üye yoktu buralarda tabi ben ve bebeğim sayılmazsa. Bu arada karnım acayip derecede büyümüştü. İnsanlar gibi 9 ay 10 gün hamilelik yoktu. Biz kurtlar da 6 ay hamilelik süreci vardı benim tahminimce çoktan 5.aydaydım karnımın boyutlarından dolayı böyle diyorum ama emin değilim belki öğrendiğim gün karnıma yerleşmiştir. Sobaya dikkatlice eğilerek odun atmıştım bir tavayı sobanın üstüne koyup çok az da yağ koyarak tuttuğum 3 balığı temizleyerek yıkayıp tavanın sobanın ateşi ile ısınmasını beklerken tavanın üzerine balıkları yerleştirmiştim. Balıkların pişmesini beklerken eski koltuğa oturup üzerime bataniyeyi çektim. Bebeğimle kaçtığım günden beri Kurt formuna girmek için çalışıyordum pek becerebildiğim söylenemez ama ilerleme kaydettiğime eminim en azından içimde ki kurtla konuşabiliyorum. O çıkmamakta ısrarcı ama inadını kırmayı başarabildiğime inanıyorum yakında zaten doğum yapacağım. Eğer ortaya çıkıp dönüşmemi sağlamazsa muhtemelen doğum yaparken bir hata yapıp öleceğim... Yalnız ölebileceğimi hiç düşünmemiştim doğrusu ölmeyi hiç düşünmemiştim.

*❄️*❄️*❄️*

15 gün sonra

Karnımda hissettiğim sancıyla gözlerimi kapayarak eğilmiştim elimdeki baltayı yere bastırıp sıkıca tutunurken inledim.

"Tanrım! Ah! Bebeğim..."

Baltayı yere bırakarak. Titreyen bacaklarımla eve ilerlemeye başladım. Ellerim karnımda eve zorla girip eski kanepeye oturup yaslanarak kalın eşofmanımı elimle yokladım. Bir ıslaklık olmadığı için rahatlamaya çalışsamda karnımda ki sancılar az sonra doğuracakmışım gibiydi.

"lütfen çık! lütfen! Eğer insan halimle doğurmaya çalışırsam öleceğim.. Çocuğumun da benimle böyle ölmesine izin veremem."

İçimde ki kurta resmen yalvarırken sancılardan ve bebeğimin benimle öleceği düşüncesinden dolayı ağlıyordum.

Daha doğmadan minik bir can benimle ölmemeli.. Benim minik Mucizem tek başıma nasıl yaparım.. seni nasıl doğururum. Annem seni ilk öldürmek isteyen kişi. Kimi arayacağım kime haber vereceğim. Bebeğim...

O an ağlamaktan bayıldım sanırım. Karnında ki sancılarda bayılmadan önce dinmişti. Bebeğimin bir babası olmayacaktı. Ama ben ona annelik ve babalık yapacağım onu doğuracağım. Yıllardır çektiğim kalp acısı bebeğim doğduğunda geçecek. O duyduğum özlem bebeğimle buluşunca geçecek. Cinsiyeti ya da görünüşü nasıl olursa olsun benim bir bebeğim olacak. Bana mutluluğu getirecek. Eğer içimde ki Kürt bana yardım etmiyorsa bende tek başıma yardıma ihtiyaç duymadan yaparım her şeyi. Ne annemin onu öldürmek istemesi ne de kimsenin olmaması yakmayacak canımı... Eğer onu miniğimi kurtaramazsam asıl o zaman yanacak canım... Çoğu kurt yeteneğimi kullanamam beni ilk defa üzecek. Karı kontrol edebilsemde asla gerçek bir kurt kadar yetenekli ve güçlü olamadım bu beni hiç bir zaman. Baezing ile de hiç yakın olmadım. O her gün her saat içimde yas tutuyor. Bana cevap vermiyordu. İlk defa onunla konuşmaya bu 4 ay içinde başladım. Yalnızlıktan dolayı galiba o da.. ya da delirdim ve içimde biri konuşuyor gibi hissediyorum...