Cephede savaşırken soğuktan uyuşup, uyuyakalmışım herhalde. Bak işte, yine o silah sesleri, yine bir şehit... Kalkmaya çalıştım, kalkamadım. Elim, karnımın üstüneydi. Uzandığım kar çoktan kırmızı rengi almıştı bile. Anlamıştım, vurmuşlardı beni. Böyle duramazdım, kardeşlerim orada soğukta savaşırken, ben vurulma bahanesiyle uzanıp dinlenemezdim burada. Ayağa kalktım, birkaç adımdan sonra başım döndü, yere yığılıp kaldım. Sudan çıkmış balık gibi çırpınarak şifahane çadırına vardım. İçerisi ağır şekilde tendürdiyot kokuyordu. İlaçlar bitmiş, hemşireler ise çaresiz bir şekilde ölüm pençesinde kıvranan mehmetçikleri izliyordu. Tekrar yığılmışım yere. Hemşire beni görene kadar yatağa yatırmış hemen. Ayılınca titremişim istemsizce. "Üşümüş olmalısın." dedi hemşire. "Bilmiyorum, bütün geceyi cephede geçirmişim." dedim. Bunu duyana kadar hemşire koşa koşa bana bir battaniye getirdi. Kanlıydı, yırtıktı. Yırtıklara ise birkaç bez parçasından yama yapılmıştı. "Biraz kanlı ve yamalı ama işini görür." dedi hemşire gülümseyerek. Hemşire battaniyeyi üstüme örterken ben de cephede savaşan kardeşlerimi düşünüp, vicdan azabı çekiyordum. Tüm bunları düşünürken hemşire geldi ve son kalan iğneleri de bana yaptı. "Yaran ağır fakat kısa zamanda iyileşeceksin." diyordu hemşire, yaramı sararken. Hemşire gittikten sonra yine aklıma cephe çatışan kardeşlerim geldi. Hayır, böyle olmaz gitmeliyim derken üstümü giymiştim bile. Kalktım fakat yaram çok ağrıyordu. Yine de yılmamalı ve ülkemi kurtarmalıyım diye düşündüm kendi kendime. Cepheye vardığımda, komutan dağa ilerleme emri vermişti. Fark ettirmeden ben de katıldım aralarına. Birkaç kilometre sonra dağa ulaşmıştık. Mermiler tekrar havada uçuşmaya başladı, ta ki bir düşman vurulana kadar... "Ben vurmuştum düşmanı, ben!" diye sevinirken, yaramda derin bir acı ve yanma hissettim. İşte o anda anladım ki şehit olacaktım. Vatanım için son nefesimi verirken anamı, can parçamı düşündüm. Olsun, dedim. O da anlayacaktır biricik oğlunu, kıymetlisini ve diyecektir ki vatan sağ olsun!
(17 Mayıs 2016)
ŞİMDİ OKUDUĞUN
'Cellâdına Âşık Olan Mahkûm'
Poesia"Dakikalar kalmıştı idamına. Gelip, alıp, götüreceklerdi. Ölüm korkusu vardı gözlerinde. Ve aniden, aniden gördü; gözlerindeki ölüm korkusu yerini aşka bıraktı. Ömrünün son dakikalarında nasıl olabilirdi ki 'cellâdına âşık olan bir mahkûm'.. -Şiirle...
