BİR AVUÇ NEFES

1.Bölüm "Çaresizlik "

Çaresizlik nedir ? Bilir misiniz ? Belki bilirsiniz ama benim kadar değil çünkü en iyi ben bilirim çaresizliğin ne kadar acı bir şey olduğunu.

Çaresizlik  bir  çıkış  yolu  bulamamak  öylece  bir  girdabın içinde  sürüklenerek  gitmek demektir  .Seni  o  zamanlarda  anlayacak   birilerine   sığınmak  istersin  buna   ihtiyaç  duyarsın  ama   yanında   kimse   yoktur   yalnızsındır   ve   o  yalnızlık   hissi   çığ   gibi  büyür  içinde  her  büyüdükçe  nefes alamazsın   çırpınır   durursun .
Yüreğinde  ne  feryatlar  kopar  ama  sen  haykıramazsın  ve  boğulursun  kendi içinde

Bu  Dünya 'da  ölümden  başka  her   şeyin  çaresi  vardır  derler . Belki  bu  yaşadıklarım  , yaşayacaklarim  kaderimde  vardır  yada  bu  benim imtihanimdir  dersin  ve  kendini  yine  avutursun  her  zaman  ki  yaptığın   gibi .

Ne   kadar  inanmasanda  inanmak  istersin  hep   düzelecek  sanırsın  ama  sadece  kendini  kandırırsın  çünkü  her   şey  üst  üste  geldikçe  dayanma   gücünü  kaybedersin  artık  bir  şeylerin  iyi  olacağına  dair  umutların  tükenir .
Zaten  umudun   bittiği   yerde  çaresizlik  başlamaz  mı ? İşte  bende  tam  olarak  ordaydım  günler   , aylar  geçtikçe  tükeniyordum  . Yanimda  elini   uzatacak  tek  bir  kişi  bile  yoktu  yalnızdım  ben ...

Hep  tek  başıma   verdim  hayattaki mücadelemi  ,  tek  başıma  verdim   hayattaki   savaşımı   kimseye muhtaç  olmadan   ne  de  kimseden   yardım  beklemeden ...

Çok   düştüm   her  düşüşümde  çok yara   aldım  yeri   geldi   dizlerimde    kanadı  , yeri    geldi   yüreğimde   kanadı   o   yaralar  ama  yine  de  kimsenin   sarmasını  beklemedim  hep    yaralarımı   kendim   sarmaya  çalıştım .  Neden mi ?  Mecburdum  çünkü   yanimda  kimse  yoktu  ki  yardım  edecek   üstelik   bi  ailem  bile   yokken  aslında   vardı  annem  , babam   ikiside  hayattaydı   ama   benim   yanimda  hiç  olamamışlardı  ki  bunu  düşününce   bir  bıçak  saplandı  yüreğime   bir  daha  bir  daha  deşti  yine  o  yüreğimin   en  kuytularına   gömdüğüm yaralarımı   ,  bir   daha  acizliğimi   çarpa  çarpa  yüzüme   vurmuştu  . Öylece   gözlerimi   kapatıp   sessizliği   dinlemeye  ve olanları   düşünmeye  çalıştım .

****

İKİ  SAAT  ÖNCE

Anne  !  Dedim  uyuyordu   tekrar  seslendim   anne !  Sonra  gözlerini  açtı   ve   gözlerimin  içine  bakmaya  başladı  bir   anda  ayağa   kalktı  ve  yanıma  gelerek 

" Yine  mi  sen  geldin  bıktım  artık   senden  bıktım   git  defol  burdan  gittttt " diye  bağırmaya  başladı   .

"Anne  benim  dedim  kızın  Gece  tanımadın  beni  ? "

Hala " git ,  git  burdan "  diye  bağırmaya   devam  ediyordu .

"Benim  senin  gibi  kızım  yok  defol  burdan  bir  daha  buraya  gelme  seni  görmek   istemiyorum " demeye  başladı . Ne  diyebilirdim  ki  her  yanına  geldiğimde   nefesim  daralıyor , nefes  alamıyordum  onu böyle   görünce   .
O  iyi  değildi  biliyordum  . Gözlerinin  altı  mosmordu . Her  geçen  gün  daha  da   çöküp  yaşlanıyor  ve  zayifliyordu  . Bir   anda   üzerime  gelmeye  başladı .

Korkmuyordum  artık.
Birden  saçımı  yolmaya  başladı   diğer   eliyle  de   boğazımı   sıkıyordu   . Canım   yanıyordu   ama   sesimi   çıkartamıyordum   ona   bakıp   ağlıyordum  sadece ...

Daha  da  çekerek   beni   odadan  dışarı  attı  . Bir  anda  dengemi  kaybedip   kendimi  yerde   buldum  ağlamam  daha   da   şiddetlendi   canım  çok   yanmıştı  çünkü  .

Bir  anda  bir  kaç  hemşire  gelip  annemi  sakinleştirmeye   çalıştı   annem  hala

"Onu  istemiyorum  gitsin  o  gitsin" diye  bağırıyordu . Beni   görmek  istemediğini  bildiğim  halde  kendime  her   defasında   söz  geçiremiyor   yine   kendimi  burada  buluyordum.

Ayağa  kalktım  ve   koşmaya  başladım  kendimi  dışarı   atinca  dönüp  tekrar  arkama  baktım .

Burası  Bakırköy  Ruh  Ve   Sinir  Hastalıkları  Hastahanesiydi .

Annem  belki  burayı   hak  etmiyordu   ama elimden   yapacak başka   bir  şey  gelmiyordu.

Belki  de  vardı   ama   o  gücü  kendimde  bulamıyordum  .

Ne   zaman  gelsem  buraya  elim  boş  geri  dönüyordum  . Ona  bir  kere  sarılmaya ,  o  güzel  kokusunu   içime   çekmeye  ihtiyacım  vardı   ama   sanırım   bu   hiç   bir  zaman olmayacaktı .

Son  kez  bakıp  bir   taksi durdurdum  ve  o  çok  sevdiğim  hatta  ona  bir   isim  bile  taktığım  o   uçurumun  başına   geldim .

Adini  Dert  Ortağım  koymuştum çünkü  dertlerimi  dinleyen  bir  tek o  vardı  bu  hayatta  o  yüzden  en  çok  burda   kendimi  huzurlu  hissediyordum .

****
ŞIMDIKI  ZAMAN  

Gözlerimi  açtım  bu  günlük  bu  kadar  yeterdi  hemen  sildim  gözyaşlarımı  artık  eve  gitme  vakti  gelmişti  ana  yola  çıktım   ve  bir  taksiye  binip  evin  yolunu  tutmaya   başladım .

Korkuyordum  hem  de  hiç  korkmadığım  kadar  çok ...

Bakalım  bugün  beni  ne  bekliyordu  . Gerçi   hep  aynı  şeylerdi  alışmıştım  ama  hala  korkuyordum  tekrar  tekrar  darbe   almaktan  .

Çünkü  o   darbeler  tek  bedenimde değil   ruhumda  da    izler  bırakıyordu  ...

   
Evet   arkadaşlar   yeni   kitapla  karşınızdayım    bu    benim     ilk  kitabım   umarım    begenirsiniz şimdiden    çok    teşekkür ederim  keyifli   okumalar    dilerim  😊😊 hepinize