C H A P T E R - I

398 8 0
                                    


Napatingin ako sa oras na nakasulat sa harap ng computer ko. It's exactly 5 in the afternoon of june 26, 2006. I stretched my arms up in the air and started flexing my back.

Agad kong tinulak ang upuan ko palayo ng mesa sabay tayo. Inayos ko ang mga nagkalakat na papelis at folder sa aking working area at pinasok ito lahat sa drawer.

"Ano wala kayong balak umuwi?" nag si tinginan lahat ng tao sa loob ng opisina. "Tigil tigilan mo kami marga mabuti ka lang kahapon mo pa natapos report mo" nilamokos na mukha ni brenda habang tuloy pa rin ang pag type nya sa computer.

"Anyhow, mauna na ako sa inyo and next time kasi una muna trabaho bago lakwatsa" i let out a sarcastic laugh para mainis pa sila lalo. Hinablot ko ang aking bag na nakapatong sa mesa. Bago ako tuluyang makaalis sa opisana ay kinawayan ko muna silang lahat.

Procrastinating is not really my thing as much as possible bago pa man umabot ang deadline kailangan ready to submit na lahat ng report ko.

I went to the bathroom first to touch up. It's hard not to be mesmerize by your own beauty. I pucker up my red luscious lips that ended up producing a popping sound.

I sprayed my perfume on the air and waited for it to land on me before i decided to leave the building.

"Ay pota"

biglang kumidlat at kumulog ng malakas. Nagsitakbuhan ang mga tao sa kalsada.

"Not now" nakakapanlumo kong sambit.

"Ngayon pa talaga na wala akong dalang payong". Maririnig mo ang mabilis at malakas na pag ragasa ng pag patak ng ulan na binabasa ang lahat ng dinadaanan nito.


Face palmed. Di ako nakaalis sa bukana ng building. Mas lalo pang lumakas ang pag patak ng ulan, sa bawat pag patak nito sa kalsada ay parang gumagawa ito ng maliliit na korona.


And here i thought I'll be able to go home and rest early. "Ma'am" bigla akong napalingon sa lalaking kumalabit sa akin " ma'am gusto nyo po hiramin nyo nalang po muna itong payong ng kompanya"


Na sense ata ni manong guard ang frustration ko. "Ay hindi, wag na kuya, titila na rin naman ata agad siguro na yung ulan" a half hearted smile left my face. Ayaw ko lang talagang gamitin ang gadambuhalang payong ng kompanya.


Napahawak nalang ang dalawang kamay ko sa bag na nakapatong sa tuhod ko. I can feel na matagal pang tumila ang ulan na to. Ang itim ng ulap na parang punong puno ng puot na ngayon nya lang maibubuga.


This kind of weather really spoiled my mood, but suddenly everything lights up, like the sun immediately showed up and shines to throw all this gloom away.


A person on the other side of the road is waving at me with his wide smile and red umbrella. It's non other than my hero, my savior, my sunshine, my beloved fiancee.


Finally i was able to let out a genuine smile for today, he never fails to put up a smile on my face. He slowly walk across the street full of might and confidence just like a knight in shining armor and then in just a snap everything turns blank.


My heart skip a beat a raging car, hit him. His body flew up into the air and fell down on the concrete pavement head first. Blood quickly rushed out of his body.


Mixing with the rain water. I was in the state of shock, i wasn't able to moved.

"YUNG LALAKI" malakas na sigaw ng gwardya, which brought me back to reality.

Anikdota ni Marga (COMPLETED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon