Game Over Baby

Rozdział 10

OLIVIA

Możesz zepsuć, nie będę zła — przypatruję się kolejny raz swoim odbiciu i śmieje w duchu. Ta dziewczyna jak na sześciolatkę ma niesamowity talent do czesania. Ja  jestem o wiele starsza a nie umiem nawet w połowie zrobić tak ładnego koka, jaki zrobiła Suzie, obracam się w stronę rudowłosej ślicznotki.

— chyba żartujesz, ten koczek jest śliczny — czochram małą Suzie po głowie i siadam na małym lekko starym łóżku, mała momentalnie ożywa, a w jej oczach widzę czystą radość, którą nie tak często dostrzegam.

— Zobaczysz, będziesz znakomitą fryzjerką, co ja mówię najlepszą. — I to prawda ta mała ma niemiłosierny talent.

Myślałam, że Willa dziś też uczesze — smutnieje, a mi ten widok łamie serce. Ta mała już dość wycierpiała, aby przejmowała się dodatkowo przeze mnie — nie podoba mu się prawda? — Siada lekko zgarbiona obok mnie na łóżku.

— oczywiście, że mu się podoba. — zapewniam, jestem tego pewna w stu procentach. — Nie pamiętasz, jaki był ostatnio szczęśliwy. Po prostu dziś miał próbę i nie mógł do nas dołączyć — nie chce, aby wiedziała o naszej jakby to nazwać lekkiej wymianie zdań. Mówię i podnoszę się z łóżka. Za chwile kolacja a przez to koniec odwiedzin — Suzie muszę już iść. obiecuje, że niedługo znów cię odwiedzę.

Po krótkim pożegnaniu i zapewnieniom, że wrócę z chłopakiem przy kolejnym spotkaniu, zamykam jedne z wielu drzwi sierocińca i zmierzam ku wyjściu.

— Cześć Olivia — naglę słyszę męski głos, obracam się za głosem i na końcu korytarzu dostrzegam zmierzającego w moim kierunku blondyna.

— Cześć Max...co tam? — Pytam, serio Olivia jedynie na tyle cię stać.

— Dobrze właśnie miałem wychodzić. Też idziesz?— Pyta a ja co w tej chwili robię gapię się niczym psychopatka, ale co poradzę, gdy wygląda tak dobrze, w niebieskiej koszulce i lekko przetartych spodniach.

— tak — odpowiadam po krótkiej chwili — właśnie miałam wychodzić. Może.... przejdziemy się razem?... Bo wiesz ty idziesz i ja w sumie też, mamy nie daleko...i...mieszkamy stosunkowo blisko — boże co ja wyprawiam. Teraz to już na pewno się do mnie nie odezwie — zapomnij — dodaję, omijając lekko rozbawionego chłopaka. Daje sobie mentalnego kopniaka w głowę i speszona, a nawet bardzo opuszczam tutejszy sierociniec.

Po chwili chłopak mnie dogania i idziemy tuż obok siebie. — Nie dałaś mi odpowiedzieć — spoglądam na niego — jasne, tylko jestem samochodem, więc co powiesz na wspólną przejażdżkę  — sięga po kluczyki.

Jedynie co w tym momencie mogę zrobić sensownego i nie ośmieszyć się kompletnie to potakniecie i to też uczynniam.

— Wiec ty i Scott ?— Pyta, odpalając swojego czarnego mustanga, zapinam pasy — Mmm tak — odpowiadam zdawkowo, super teraz jestem nie mową. Czemu nie mogę czuć się z Maxem tak swobodnie, jak przy Willu? Choć po naszym dzisiejszym burzliwym pożegnaniu nie wiem, czy już tak swobodnie.

— Myślałem, że jesteście jedynie przyjaciółmi? — wyjeżdża z podjazdu, poprawiam się na siedzeniu — jakby to powiedzieć połączyło nas coś — odpowiadam, nie no bardziej żenującej odpowiedzi nie udało mi się skleić. Właśnie wygrałam pierwsze miejsce na najgorszą rozmowę z chłopakiem.

— na pewno —odpowiada lekko skonsternowany i na tym właśnie punkcie nasza jakże ciekawa konwersacja umiera, lekko speszona, a może po prostu zakłopotana spoglądam na krajobraz za oknem. Wodze wzrokiem po rzędach zwykłych jedno rodzinnych domów, niewyróżniających się kompletnie niczym może prócz prywatnych dodatków zamieszkujących tam domowników.