YABANCI

Olay Yeri

Sezen henüz iki yıldır polisti.

Genç bir polis olduğu için hep ikinci

plana itilmek istenmişti.
Nevzat amir Sezen'de ki hırs ve zekayı fark edince kurduğu ekibe onu da dahil etti.

2 Yıl içinde türlü cesetler görmüştü birçok cinayet çözmüşlerdi.
Ama kafasından çiviyle duvara tutturulmuş, ağzı ve gözleri canlıyken dikildiği belli olan bu cesedin karnındaki kocaman kesikten  yayılan çürümüş et kokusu onu rahatsız etmeye yetmişti.

Cinayetlere alışmıştı lakin bu bir vahşetti. İlk defa kendini toy hissetti. Sezen'nin yeşil gözleri bugulanmıştı. Üzerine kalın bir sürgü çektiğini zannettiği geçmişi yine gözünün önünde canlanmıştı. Bu kokuyu cinayet kokusunu henüz 9 yaşında almıştı...

O gün karnesini alıp heyecanla eve doğru koşar adım gidiyordu. Eve nasıl vardığını hatırlamıyordu.
Başarının verdiği haklı gururla ayakları  onu uçuruvermişti.

Küçük kırmızı kiremitli evlerinin bahçesine girdiğinde kapının aralık olduğunu gördü.

Düşünmek istemese de zihnini kötü fikirlerin karınca gibi istila ettiğini hatırladı.

Koşarak " Anne" diye bağırdı.

Sessizlik tüm soğukluğuyla yüreğini üşüttü. Merdivende kan damlalarını görünce bedeni artık onun kontrolü altında değildi,şu an bile zor hatırladığı bir kaç çığlık annesinin  yatakta yatan cansız bedeni.

Gözleri boydan cama doğru bakıyordu. Son kez katiline mi bakmıştı? Sarı saçları kanla boyanmış, ela gözleri cansız ve mattı. Ağzı yarı açıktı ince dudaklarından kan süzülüyordu. İnlediğini düşündü Sezen, kimse duymamıştı onu kurtulmak istemişti. Elbiseleri paramparçaydı polisler tecavüze uğradığını söylüyorlardı.

Babası çok eve gelmezdi. Polisti özel davalarda çalışıyordu. Babasını hep süper kahraman olarak düşünmüştü. Eve girdiğinde gözü kimseyi görmüyordu yüzünde Sezen'nin daha önce görmediği daha sonra bir çok kez göreceği   ifade... Pişmanlık mıydı? Kendini mi suçluyordu? Sezen bunu hiçbir zaman öğrenemedi.

Babası merdivenlerden çıktığında annesinin odasına girdiğinde bir çığlık sesi duydu. Babası acıyla bağırıyordu. Sezen o gün anlamıştı babası bir süper kahraman değildi.

Annesini asla geri getiremezdi. Annesini toprağa verdikten sonra babası bu konuyu asla açmadı. Geceleri eve sarhoş gelip elinde annesinin elbiselerine sarılarak yatıyordu.
Fakat bir gün  ajadasında telefon numarası ararken annesine yazılmış bir şiir gördü

Adımlarım bir gün sana çıkarsa 

Çıkmaz sokakların karaltısında 

Bayağılaşmış bir merhaba 

İkimizin de ağzından çıksa

Mutlu hayat sahneleri 

Birkaç kötü oyunculuk 

Sonra elveda… 

Bıraktığın gibiyim 

Biraz fazla okuyorum 

Kedi aldım senin ismini koydum 

Bazen koltuğa işediğinde kızıyorum 

Sonra gelip yanıma 

Gözlerimin bakınca gözlerimin ta içine 

Alıyorum kucağıma seviyorum kıyamıyorum 

Bol bol yazıyorum