Beauty And The 5 Beasts

Chapter 7

Naglakad na ako palayo sa kanya.

Hindi naman ako natatakot mabasa ang bag ko. Nailagay ko naman na sa plastic yung mga hindi pwedeng mabasa.

Tip mula sa akin. Magdala ng plastic bag sa lahat ng pagkakataon.

Patuloy pa rin ako sa paglalakad.

I don't want to deal with his flirting kemerut! Wala akong mapapala sa kanya at wala rin siyang mapapala sa akin.

Finefeel ko na lang iyong ulan kahit kanina ayoko talagang mabasa kasi baka magkasakit ako.

Akala ko hindi na ako gagambalain ng Agilang iyon nang biglang may humawak sa palapulsuhan ko.

Hindi ko maipaliwanang ang mukha niya. Malungkot? Galit? Nang iinis?

"Kung ayaw mong payungan kita, edi hindi!" bulyaw niya sa akin sabay hagis noong payong niya sa kung saan.

Ngayon ay pareho na talaga kaming basa.

"Ano bang problema mo?! Kunin mo nayang plankton mo at bitiwan mo ko!" I demanded.

The look in his face didn't change at bigla bigla na lang ako kinaladkad.

Mabilis din ang ginagawa niyang paglalakad na halos takbuhin ko na. Mahigpit ang pagkakahawak niya sa akin kaya hindi ako makawala agad.

Palakas lang ng palakas ang ulan pero hindi ko nararamdamang titigil kami.

Ulaga talaga ang mokong na ito!

Kanina lang ayaw niya ako mabasa pero siya itong ipinapasambot ata sa akin lahat ang patak ng ulan. 

Bwiset! Isa kang may saltik na Aguila!

"Oy!! Agila saan mo ba ako dadalhin?! Kung may binabalak kang masama, 'wag mo nang ituloy dahil mapapatay kita!" I manage to shout even its hard to compose my breathing with this running.

"Wag ka na ngang maingay malapit na tayo!!" sigaw niya pabalik.

Potek! talagang may gana pa siyang sigawan ako.

I can't even shout back. I'm losing my breath.

But before my breath totally runs out, we stopped.

I excessively grasp some air.

"Tangina! Papatayin mo ba ako?!" napamura na talaga ko. I don't care if someone hear me cursing.

I glanced back and forth but there's no one passing by. Malakas na kasi talaga ang ulan kaya siguro nakasilong lahat ng tao.

I am relieved that its not somewhere isolated. Nasa harapan kami ng isang coffee shop.

Coffee shop?

"Kupal! Anong ginagawa natin dito?!"

Hindi na ako nakapagsisigaw pa ng mga plano kkong imura sa kanya nang hilahin niya ko sa loob ng shop.

Pinagtitinginan kami ng mga customer na nandoon. Hindi na lang din ako umimik kasi ayoko namang dagdagan pa ang tingin na nakukuha namin galing sa kanila.

Nakakahiya. Mukha na nga kaming basang sisiw tapos magsisisigaw pa ako?

Akala ko uupo kami sa isa sa mga bakanteng table doon, pero hindi.

"Tara." pagyaya niya sa akin sabay higit niya sa akin sa isang gilid na tago sa customer at tago din sa counter.

Nagtataka nga ako kung bakit walang pumipigil sa amin.

Huminto kami sa isang pader na may pareang calculator sa gilid.

May pinindoot siya doong combination ng numbers at autommatic na bumukas iyoong isang bahagi ng pader.