Gdy znów zamknę oczy II iwaoi ZAWIESZONE

000

Nie wiesz z kim rozmawiasz.
Nigdy mnie nie widziałeś.
Znasz tylko moje imię.
Nie wiesz kim naprawdę jestem, Iwa.
-----------

Kolejny dźwięk przychodzącego SMS'a znów rozproszył mnie od nauki japońskiego. Był środek semestru a ja zawalony pracami obijałem się na portalu randkowym?

To nie tak.

Na początku był to tylko głupi pomysł. Chciałem wejść i zobaczyć czy on go używa. Samo to jakoś wyszło. Przez przypadek aplikacja włączyła nam konwersację a Iwa wziął mnie za nią. Dokładniej za Laurę Shimizu. Nie potrafię tego wytłumaczyć ale zacząłem się za nią podawać.

Na codzień ja i Iwaizumi gramy w jednej drużynie, przyjaźnimy się i jesteśmy blisko. Ale chcę czegoś więcej. Nie planowałem podać się za Laurę. To był impuls, odpisałem mu tak dlatego, że poczułem jakby była to dla mnie niepowtarzalna szansa.

Gdy nią jestem, nie muszę udawać kogoś innego. Gdy jestem sobą, Tooru, wstrzymuję się. Przed powiedzeniem czegoś nie tak, jak by się komuś spodobało. A gdy jestem anonimową Laurą, nie muszę udawać jakiegoś tam.

Tooru przestał istnieć. Powstała Laura, której charakter uwypuklał się za pomocą mnie. Za pomocą mojego charakteru, który gdzieś uciekł. Gdy dołączyłem do Seijoh, schował się za lodową warstwą mnie - tego pewnego siebie, zawsze znającego ciętą ripostę przeciwko moim wrogom, lubiącego się chwalić. Ale czy ja taki jestem?

Na pewno.

Ale nie w stu procentach. Nie jestem kompletnie kimś innym. Iwaizumi i tak zna mnie najbardziej ze wszystkich. Ale nie zna Laury, bo nigdy nie miał okazji jej poznać. Piszę tak jakbym chciał pisać do niego normalnie. Ale jako Oikawa Tooru, zawodnik drużyny siatkarskiej, trochę przechwalający się, może naiwny.

Nie umiem się odkochać. Zmienić moich uczuć, nagle znienawidzić chłopaka moich snów. Nie podoba mi się udawanie jej. W końcu zadzwoni, poprosi o zdjęcie. A ja zniknę.

To dlatego, że boję się tej prawdy najmocniej na świecie.

I nie potrafię sobie z tym poradzić.

Co ma Laura, czego nie mam ja?

Albo co mam ja, co tak oczarowało Iwaizumiego? Jako Laura jestem tym samym człowiekiem. Tylko prawdziwym. Co więc imponuje Iwie aż tak?

Co zrobiłem nie tak.
Gdzie się pomyliłem?