Μπελάς στο Γραφείο

16. Το Πάρτυ (Μέρος Τρίτο)

Καθόμουν μόνη μου σε μια άδεια δωδεκάρα ροτόντα, σκουπίζοντας διακριτικά τα δάκρυά μου στην άκρη του ακριβού τραπεζομάντηλου. Η μαύρη μπογιά από τη μάσκαρά μου, είχε λεκιάσει το ακριβό ύφασμα.

Μ' άρεσε που την είχα πληρώσει και για αδιάβροχη.

Έσταξα στα μουλωχτά μερικές σταγόνες νερού από το ποτήρι στο χέρι μου και έτριψα απαλά τη μουντζουρωμένη επιφάνεια για να την καθαρίσω, επιτυγχάνοντας ακριβώς το αντίθετο.

Γαμώτο.

Τώρα ο λεκές είχε εξαπλωθεί παντού.

Κοίταξα γύρω μου να βεβαιωθώ πως δε με είχε δει κανείς. Αυτό μου έλειπε τώρα, να με συζητάνε για δεύτερη φορά το ίδιο βράδυ.

Ευτυχώς, ήταν όλοι απορροφημένοι στο χορό. Η μπάντα έπαιζε 60's και τα παππούδια έδιναν και έπαιρναν με τις χορευτικές τους φιγούρες στην πίστα. Έλα Χριστέ και Παναγία!

Ακόμα και η Δέσποινα είχε μπει στη μηχανή του χρόνου και χόρευε κάτι που έμοιαζε - δεν έμοιαζε με τουίστ, με τον Άκη στο πλευρό της να της χτυπάει παλαμάκια. Ήταν αστείο αλλά τουλάχιστον το διασκέδαζαν.

Έχει χάρη που δεν ήθελα να τους το χαλάσω, διαφορετικά θα είχα φύγει από κει πέρα από την πρώτη στιγμή. Είχε περάσει περίπου μια ώρα από την παράλογη επίθεση του...άλλου, και ακόμα να καταλαγιάσει η ταραχή μου.

Η γιαγιά μου αυτούς τους τύπους τους έλεγε αληταράδες και ξέρεις κάτι; Είχε δίκιο! Αυτό ήταν! Ένας αληταράς, ένα κάθαρμα! Να με κατηγορήσει για τέτοιο πράγμα. Εμένα! Που δεν έχω κλέψει ποτέ τίποτα στη ζωή μου, ούτε καν μια τσίχλα.

Νέα δάκρυα έκαναν την εμφάνισή τους στα μάτια μου κάνοντας τη μάσκαρα μου να στάζει με μεγαλύτερο ρυθμό. Τα σκούπισα βιαστικά πασαλείβοντας τα μάτια μου.

Θα μου το πλήρωνε αυτό. Τη Δευτέρα κιόλας, θα υπέβαλα την παραίτησή μου. Δεν το είχα αναφέρει στη Δέσποινα, αλλά ο φίλος του μου είχε κάνει την Παρασκευή μια πολύ δελεαστική πρόταση, την οποία -ακόμα και ο πιο αναποφάσιστος - δε θα μπορούσε να αρνηθεί. Μου είχε προσφέρει μια θέση ευθύνης και κύρους με τις διπλάσιες σχεδόν απολαβές. Είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ με τις ικανότητες μου που δεν ήθελε να με χάσει. Έτσι κάνουν αυτοί! Βουτάνε τα ταλέντα έτοιμα από την αγορά. Δεν τα αφήνουν να μαραζώσουν σε μια θέση που δεν τους αξίζει.

Αν πίστευε ο δικός μας, ότι θα καθόμουν να με κατηγορεί και να με ξεφτιλίζει με αυτόν τον τρόπο, ήταν γελασμένος. Είχα μια παιδεία, μια αξιοπρέπεια και κανείς δε θα μου τη στερούσε!