Μπελάς στο Γραφείο

38. Συνδυασμός

"Πάνω στο νιπτήρα της Μάρθας;"

"Ναι. Πάνω στο νιπτήρα."

Έριξα στη Δέσποινα ένα ημιντροπαλό βλέμμα, αναμένοντας την αντίδραση της.

Κλείδωσε τη ματιά της στη δικιά μου για μερικά δευτερόλεπτα προτού ξεσπάσει σε γέλια.

"Πονηρή αλεπουδίτσα! Το 'ξερα ότι τον ήθελες από την πρώτη στιγμή. Σε είχα δει να ξερογλείφεσαι κάθε φορά που πέρναγε από μπροστά σου-"

"Ποια εγώ;" τη διέκοψα ταραγμένη.

"Σου έτρεχαν τα σάλια πάνω από το γραφείο του όταν πήγαινες για υπογραφές-"

"Εγώ; Ούτε καν, τι λες, δεν..."

"Μούσκεμα τα έφερνες όλα πίσω υπογεγραμμένα-"

"Πλάκα μου κάνεις τώρα έτσι;"

"Τον φαντασιωνόσουν να σε παίρνει παντού, πάνω στο γραφείο, το φωτοτυπικό, την εταζέρα-"

"Δεν ξέρω καν τι είναι η εταζέρα."

Κούνησα το κεφάλι κάνοντας γκριμάτσες αποδοκιμασίας. Μπορούσε να το κάνει αυτό όλη νύχτα, να με πειράζει χωρίς έλεος.

Δε συνήθιζα να συζητάω τις προσωπικές μου στιγμές με κανένα αλλά για πρώτη φορά ήθελα με κάποιον να τα μοιραστώ. Άλλωστε, σε λίγο θα τον έβλεπε μπροστά της φάντη μπαστούνι, δεν ήθελα να πάθει κανένα σοκ και να πνιγεί με τη βότκα της.

Επίσης, κάποιες λεπτομέρειες τις είχα εντελώς αποκρύψει. Όπως το ότι όταν μπήκε μέσα μου, ψιθύρισε το όνομα μου με έναν τρόπο που με τρέλανε, ότι ήταν ο καλύτερος από όσους είχα πάει ποτέ - καλά δεν ήταν και τόσο πολλοί βέβαια, (τέσσερεις αν συμπεριλάβεις και τον κολλητό του ξαδέρφου μου που τελείωσε μέσα σε τρία δευτερόλεπτα και δε συνήθιζα να τον μετράω) - και επίσης αυτό που δεν της είχα αναφέρει και απέφευγα να συζητήσω ακόμα και με τον ίδιο που τον εαυτό, ήταν ότι ένοιωθα πως ήμουν...ερωτευμένη.

Έβαλα ασυναίσθητα το χέρι μου πάνω στην καρδιά μου και ξεροκατάπια. Δεν ξέρω πότε ακριβώς άρχισα να νοιώθω έτσι, αλλά το ένοιωθα, και ήταν το πιο δυνατό απ' όλα τα συναισθήματα που αισθανόμουν για εκείνον. Και για οποιονδήποτε είχα αισθανθεί ποτέ.

Ήπια λίγο από το ποτό μου και κοίταξα προς την πόρτα.

Σε λίγο θα ήταν εδώ.

Και έπρεπε να κρατηθώ για να μην του το ξεφουρνίσω στη μάπα του.

Στα γενέθλια μου.