ICARUS ྅ 𝐲𝐨𝐨𝐧𝐦𝐢𝐧

☬ 6 - Gelmezsin sanıyordum.

Lütfen medyada ki şarkıyla okuyun.

༄ ཌ Ateşimin içinde yanmak üzeresin,
sıcak tatlı geliyor şimdi
ama aslında yanacağının
farkında değilsin. ད

Cuma
00,00

İçinde yaşadığımız dünya öyle bir yerdir ki kişi onun gidişine ayak uydurmazsa zaman seline kapılıp gider. Kişinin dünyadan bir ses ve iz bırakarak gidebilmesi çevresine paralel bir gelişme gösterebilmesine bağlıdır.

Fakat bunu yaparken asla başkalarını taklit yoluna sapmamalıdır. Bazı kişiler, çevrelerine hoş görünmek veya şuuraltlarında yatan bazı eksiklerini örtmek için taklit yoluna saparlar. Bu kişiler, hiçbir zaman kişiliklerini bulamaz ve giderek başka kişilerin kopyası olurlardı. Bir başkasının kopyası olmak, kişiyi sürekli taklit ettiği şahsın hareketlerini tekrar etmeye zorlardı. Bu ise bana göre bir çeşit karakter uşaklığı yapmaktı.

Duştan çıkıp ıssız evimin karanlık odalarında ilerlediğimden beri bunu düşünüyordum. Hayatımın hiçbir alanında birilerinin karakterini kendime rol model almamış sadece kendim olmaya çalışmıştım. Hatta o kadar çok kendim olmakla meşgul bir insan olmuştum ki bu bir süre sonra en azimli düşmanımı aynadaki yansımamla tanımıştım. İnsanlar böyledi, bir şeyi ilk tanıdıkları, ilk gördükleri zaman kendine hitap ettiklerinde onu sonsuza kadar sevecekmiş gibi hissederdi.

Hatta onunla sonsuza kadar yaşayabileceklerine inanırdı. Çocukken kendim için hep böyle düşünmüştüm, sosyal bir çocuk değildim. Evimizin koca bir bahçesi ve bir köpeğimiz vardı. İlk zamanlar evin tek çocuğu olmakla o kadar meşgul olmuştum ki oyuncaklarım iki elin sayısını geçmezdi. Bunu dert etmezdim hiç ailemi oyuncak almaları için zorlamazdım. Daha çok annem ve babamın uğraşlarını izler bahçede köpeğimle vakit geçirirdim. Okula başlamayana kadar o kadar huzurlu bir çocukluğum vardı ki, daha sonra hayatımı belkide alt üst etmenin ilk aşamasına tanık olmuştum.

Biraz tombul olduğum için, hatta baya tombul bir çocuk olduğum için çokça okulda zorbalığa uğramış, bunlara sessiz kalmıştım. O yüzden insanlar şu anki halimle eski halim arasındaki kişilik bozukluğunu gözüme sokmak için sivri dillerini kullanırdı. En çokta ailem. Sessiz, sakin asla insanların özel alanlarını işgal etmeden kendimce hep eğlenmeyi öğrenmiştim. Belkide bu çocukluğumda tek başıma iki ebeveynin arasında büyüdüğüm içindi.

O zamanlar hayatta en çok değer verdiğim kişi köpeğimdi. Sarı tüyleri olan, çileğe alerjim olduğunu bildiğim halde ona sürekli çilekli danino alırdım çünkü bayılırdı.

Okulda sayısız sözlü tacize, dayaklara, arkadaşlık kuramamama vesile olan herkes, ilk o zaman tanıştığım nefret duygusunu tatmıştım. Benim için oldukça yabancı bir duyguydu, bilseydim şimdi vücudumun sadece o duyguyla yönetileceğini asla hissetmemeyi seçerdim.

O zamanlar, çocukların bile öylesine sürü psikolojisi vardı ki toplum içindeki en çok görüşe sahip olan görüş öne çıkar kalplerinin olduklarını unuturcasına kendilerini sevdirme dürtüleri olurdu. Bu hayattan en çok nefret ettiren şeylerden biride sürü psikolojisiydi. Toplum dışında bir düşünce baş gösterince onu dışlar ve alay ederlerdi. İçten içe bunun yanlış olduğunu bilen insanlar bile buna ses çıkarmazdı çünkü bilirlerdi, dışlanan kişi gibi hayattan kovulacaklarını.

Dayanmıştım, şu anki kişiliğime en zıt davranışlarımla hepsine sessiz kalmış her akşam eve döndüğümde sırtımdaki, karnımdaki tekmelere cevapsız kalmıştım. Belkide buydu beni bu zamanlara getirip hırçınlaştıran. O zamanlar belki ufacıkta olsa sesimi çıkarabilseydim bu hallere gelmezdim. Kim bilir belkide asıl ben buydum?