Gözlerimden yaşlar süratle akıyordu. Geçen kendimi öldürmeye çalışırken durduran kişi sanki şuan beni ölüme terk etmişti. Telefonumu tekrardan cebimden çıkarıp yardımcımı aradım, hemen açılmıştı.
"Buyrun efendim, bir sıkıntı yoktur umarım.."
"Yok, ancak sana attığım konuma 5 dakika içinde gelmen gerekiyor."
"Tamam efendim!"
Telefon da ona bir cevap vermeden kapatmıştım. Zaten genelde telefon da çok konuşmayı seven bir kişiliğim yoktu. Gözüme bir bank çarpmıştı, adımlarımı o tarafa doğru yönlendirip oturdum. Daha 5 dakika olmadan gelmişti.
"Silahın nerede?"
Cebini göstermişti.
"Tamam şimdi onu oradan çıkart ve bana vur!"
Gözleri anında kocaman açılmıştı.
"Ne?! Yani hayır böyle bir şey yapamam!"
"Sana yap dedim!"
Elindi titreyerek cebinde olan silaha doğru uzandı. Yavaş ve sekin biçimde silahını bana doğru uzattı.
"Efendim, neden böyler bir şey istiyorsunuz?"
"Çünkü hiç sevilmedim."
Hiç bir şekilde tepki vermemişti.
"Peki ya ben?"
Ses mi gelmişti? Bir de o sesin sahibi o ise...
"Sen beni sevmiyorsun Tae!"
Ne kadar süredir kapalı olduğunu bilmediğim gözlerimi açıp o yana doğru döndüm. Ne zaman dibime kadar girmişti.
"Sana çok yakınlaşmaktan korktum!"
Yutkundum.
"Ama o korkum yok oldu.."
Derin nefes alamadan dudaklarıma yapıştı. Ne oluyordu? Beni mi öpüyordu? Ellerim yanlara doğru açılmış şaşkın bir şekilde duruyorlardı.
"Kötü mü öpüyorum?"
Kafamı kaldırım ona baktım.
"Sadece şaşırdım."
Yanda duran yardımcı ise bizi izliyordu. Ve sonradan durumu anlayıp arabaya bindi, gitti.
"Eve gidelim mi?"
Kafasını salladı...
"Artık sonsuza kadar seninleyim!"
Onun en başından beri benim olduğunu söylemiştim. Ve hala da öyle...
6 YIL SONRA;
"Bebeğim Jeongsan nerede?"
İki saattir ortadan yok olmuş çocuğu arıyordum. Merdivenden adım sesleri gelmişti. Tae eli ile sessiz ol hareketi yapmıştı.
"Ya bir insan söyler! İki saattir çocuğu arıyorum."
"Çocuğu daha yeni uyuttum, dibimde uyuyor diye nasıl bağırmamı beklersin?!"
Kavga da etmek istemiyordum.
"Evet aşkım, haklısın! Çocuk uyurken dibinde bağırman mantıklı değil zaten!"
Yanıma yaklaşıp yanağımı öpücük kondurdu.
"Aç mısın?"
"Köpek miyim ben öyle pat diye 'Aç mısın?' diye sorulur?"
Üfleyerek mutfağa doğru gitti. Bende arkasından gittim. Yanına doğru yaklaşıp arkasından sarıldım.
"Sen benimsin!"
~SON~
