* Trix Frylle Buenavista's Point Of View*
Parang hinati ng paulit-ulit yung puso ko sa nakita ko kanina. Hindi ko kayang tiisin na mapanuod yung boyfriend ko na nagbibigay ng apat na bouquet ng roses sa ibang babae.
Nagkulang kaya ako kay Felix? Ano bang meron kay Gigi na wala saken? Dahil lang sa kakaiba sya, ganun? Gaano nalang kadali sa kanya na bigyan ang ibang babae ng bulaklak na alam naman nyang may girlfriend sya?
Ayoko na. Sawa na ko. Masakit. Sobrang sakit.
Gusto ko lang naman yung ako lang. Walang nang iba. Ganun naman kami dati eh. Pero nung dumating si Gigi, parang nag-iba sya.
Nandito ako ngayon sa kwarto ko. Umiiyak. Iniwan ko silang dalawa sa park. Magsama sila. Hanggang kelan nila gusto maglandian, sige lang.
Biglang may nagbukas ng pinto at narinig ako paakyat sa hagdan, sumisigaw.
"Trix! Trix! Nandito kana ba? Trix!" sigaw nya.
Binuksan nya ang pinto ng kwarto at nakita nya akong nakasubsob ang ulo sa unan.
"Trix! May kaylangan ako sabihin. Ba't bigla ka na--" pinutol ko agad ang bungad nya.
"We're over Felix. Ayoko na. I end this relationship. Break na tayo."
"Ha? Wait lang Trix. Bakit naman? Baka pwede mo namang ipaliwanag! Trix!" sabay yakap nya sakin. "Hindi pwede Trix!"
"Sapat na yung pagbibigay mo ng flowers kay Gigi." sabay kawala sa yakap nya.
"Hindi. That's not what you think Trix. It's just that-- Gigi needs a flo--"
"Hindi Felix. Tapos na. Tapos na ang paliwanag. Okay na. Umalis kana." utos ko.
"Pero Trix, hindi tala--"
"Umalis kanaaa! Alis naaa!" sigaw ko.
Dahan dahan syang tumalikod at umalis. Nakita kong naggilid ang luha nya. Pero ayoko na. Sawa na talaga ako.
* Gigi Strauss Point Of View *
Matapos sabihin ni master yon. Naisip ko, pano nga kaya kung nangyari iyon? Pano kung bigla nalang akong iwan ni Trix o ni master? Pano nalang ako mabubuhay?
Dito ako nagpunta sa bahay nila master para kunin yung mga gamit kong nasa kwarto nya. Pero ang problema, paano ako makakapasok?
Dahan dahan akong dumaan sa likod. Lumipad ako mula sa ibaba hanggang sa makapasok ako sa bintana. Nung pagkalapag ko sa loob..
"I was right! Kuya has a fairy!" sabi nung bata na nakaupo sa kama nya habang naglalaro ng mga maliliit na tao.
Maling kwarto pala ang napasukan ko. Pataaaay! O______O"
"What is your name? You are a fairy, right?" tanong nung bata habang lumalapit sa akin.
"Uhmmm. I'm Gi-Gigi. What is your name kid?" tanong ko.
"I'm Gale Cavelier. Kuya's younger sister. Nice to meet you beautiful fairy!" sabay abot nya sakin nung kamay nya. I shake it then.
"Nice to meet you too cute darling. Can I ask you a question?" tanong ko.
"Yes. Anything. Sit here. Let's talk. I never knew Tinkerbell was real!" sabay akay nya sakin umupo sa kama nya.
"Can you keep a secret, darling?" tanong ko ulit.
"Yes."
"Please don't tell to anything or anyone, even your Kuya that you saw me. Okay?" bilin ko.
"Okay. Pinky promise." sabay taas nya nung hinliliit nya.
Bigla na lamang umikot at lumabo ang paligid. Hindi ko alam kung bakit gan'to nalang palagi. Nakita ko yung dalawang bata na nag-uusap. Dalawang babae. Yung isa, pamilyar na sakin, eto ata yung Shalany. Pero yung isa, hindi pa. Pero ang lakas ng tibok ng puso ko.
"Sige, simula ngayon magbestfriend na tayo. Walang iwanan ha?" sabi nung isang babaeng hindi pamilyar sa akin.
"Walang iwanan." sagot ni Shalany.
"Magbibigayan?" tanong nung isa.
"Magbibigayan." sagot muli ni Shalany.
"Hindi agad iibig at sasabihin sa bawat isa kung sino ang minamahal?" tanong muli nung babae.
"Hindi agad iibig at sasabihin sa bawat isa kung sino ang minamahal." pag-uulit ni Shalany.
"Pinky promise?" tanong nung babae sabay angat nung hinliit nito.
"Pinky promise." sagot ni Shalany saka inangat rin ang hinliliit at pinagdikit nila ito.
Lumabo muli ang paligid. Nakita ko si Gale na nasa harapan ko at naghihintay ng sagot.
"Pinky promise." sagot ko saka idinikit ang hinliliit sa kanya.
"I willl never tell to kuya that you've gone here." sabay hila nya sakin sa bintana.
"Wait, anong ginagawa mo? Oy Gale! Wait!"
Binukas nya ito saka sumalampak sa pasimano. "Sit here." utos nya sabay turo sa tabi nya.
"Why should I?" tanong ko.
"It's been many times that I waited a fairy and hope to see one. And you're here! I just want to talk to you just for a minute or two?" sagot nya.
"But baby I just arri--"
"PUUUHLEAASEE?" sabay pout nya.
"Okay." sabay upo ko sa tabi nya.
"You know what Ms. Fairy? Do you see that star?" tanong nya sabay turo dun sa pinakamakinang na star.
"Yes baby. That's the Polaris. What about that?" tanong ko naman.
"Before I sleep, I always check the stars here and I feel happy whenever I see them. Particularly, that Polaris. I just wanted to go there someday." sabay ngiti nya pero makikita mo sa mata nya yung lungkot.
"Seriously? Well, it's not impossible.. you can go there when you grow up. Now, you still need to study." paliwanag ko.
"Yes I can. But, I'm afraid." sabi nya.
"Afraid? Afraid of what?" tanong ko.
"Leaving people behind. I'm afraid to leaved and to be leaved. And I'm afraid to accept the fact that you'll not going to see them again." sabay tulo nung luha nya.
"Oh? Baby. Don't cry. It's normal. It's typical. You just need to sacrifice in order to achieve what you want.." paliwanag ko sabay pahid sa luha nya at haplos sa ulo nya.
"Thank you Ms. Fairy. Oftentimes, me and my kuya go outside our particular verandas and look for shiniest star. I found it first. That Polaris." turo nya sa star.
Kuminang ito na parang may pinapahiwatig.
Itutuloy..
BINABASA MO ANG
Seventy Steps Away From Her (On Hold)
FantasíaWe all make decisions. Kapag gumagawa tayo neto, mas pinipili natin kung ano yung mas mahalaga at mas mahal natin. At yung isang hindi nating mapipili? Maiiwanan, makakalimutan, mawawalang halaga. Ngunit pano na lamang kung magising ka isang araw at...
