Piranalarla kaplı tuzaktanda kurtulmuştuk. Yürümeye devam ettik çok dikatli bir şekilde yürüyorduk. Bağa yol katedmiştikki. Karşımıza bir tuzak daha çıktı acaba bunu nasıl atlatacaktık. Karşımızda boylarca uzanan yukarıya saplanmış civili güleler vardı. Bnlar bir sağa bir sola salanıyordu. Buradan geçerken çok dikkatli olmalıydık ve tek sıra halinde geçmeye başladık. Gülelerin ortasına kadar gelmiştikki bir an ortasında kaldığım güllenin bana doğru geldiğini gördüm. Annem hemen bemi ileri itti ve o gülle anmeme saplandı annem biran gözlerini kapattı ve oda babamın yanıma gitmişti. Artık ne yapıcağımı bilmiyordum. Sadece dört arkadaş kalmıştık. Birimiden birine de bişiyler olabileceğini düşündükce korkuyorduk artık yanımızda annem ve babam yoktu resmen yetim kalmış bir çocuktum yavaş ve dikatli bir şekilde ilerledik güllelerden de uzaklaştık. Ama annemi orada bırakmıştık. Bu benim için ne kadar üzücü olsada bırakmak zorunda olduğumuz için orada kalmıştı herkes artık dinlenmek için temiz tuzaksız bir yere oturdu ve bende oturmuştum. Ve sadece annemi düşünmüştüm çünkü o benim yüzümden ölmüştü beni kurtarmaya çalışırken hayatını kaybetmişti. Zaten buraya gelmek için ısrar etmem baştan yanlıştı ben buraya piramitleri görmek için gelmiştim çok ısrar etmiştim eğer ısrar etmeseydim bu olanlar başımıza gelmicekti. Annemin ve babamın ölümünden ben suçluyum.
-Asaf:Mine ne düşünüyorsun öyle kara kara
-Mine: Annemin ve Babamın ölümüde benim suçum var eğer onları buraya gelmek için ısrar etmeseydim ölmiceklerdi
-Merve:Hayır böyle düşünme
-Okan:Merveye katılıyorum çünkü hepimiz ısrar etmiştik
-Mine:Teşekürler arkadaşlar ben birazda olsa rahatlattınız
-Okan: Biz bugünler için varız
Arkadaşlarımla birlikte yola devam etmek nasıl olacak acaba çıkışı bulabilecekmiyiz?
