The Woman, The Dreams and The Moon

Chapter 17

Walang makapagsalita sa bawat isa sa amin. Lahat kami ay nagulat sa ginawang pamamasalang ng babae sa kanilang pinuno. Hindi ko mapigilang hindi maluha. I can't imagine the betrayal the woman committed due to her greed. It is too much and unkind. Maya't maya pa, lumingon-lingon ang babae sa paligid. Sinisiyasat ng kanyang mga mata ang bawat sulok ng gubat. Marahil, hinanahanap kung merong nakasaksi sa lahat ng naganap. Pagkatapos ng ilang paglingon, dumako ang tingin ng babae sa kasama niyang bata na kanina pa nanonood. Walang bakas ng takot sa mukha ng bata. The child looks innocent, walang kamuwang-muwang sa pagtatraydor at pagpatay na ginawa ng babaeng kasama niya. Makaraan ang ilang minuto, the woman finally became at ease. Siguro, natiyak na niyang walang saksi sa lahat ng naganap. Then, in all of a sudden, she grabbed the child and went immediately towards somewhere deep in the forest.

Walang kahit anong paguusap ang naganap, sinundan namin ang babae. Habang kami'y naglalakad, hindi ko maiwasang hindi mapatitig sa mukha nila Lucy at Angelo, na sa ngayon kumikinang pa rin ang mga mata. The imprints of an unknown language are still in their arms. Hindi ko pa rin gets kung anong naganap sa dalawang iyon. Dahan-dahan pa rin naming sinusundan ang babae. Maingat kami sa bawat paglakad na aming gagawin. To be honest, I have no clue kung bakit kami nagdadahan-dahan. This is a memory right? Probably, it will not cause a thing kung makita kami ng babae, di ba? "We are not just in a memory." Luna answered me in a low voice. What on earth? I thought we are in a memory. So, saan na kami ngayon? Don't tell me, we are really here? "Ngayon mo lang na feel, Vera?" tanong ni John na tila narinig ang aking unspoken question. He definitely guess what is on my mind. Ganon na ba talaga ka expressive ang mukha ko? Feeling ko, ako na ang pinakaslow sa lahat ng nandito. Even si John, alam niya na wala kami sa loob ng memory. How come?

Sa pagkakaalala ko, dream weaver at dream walker si Angelo at Lucy, hindi time travelers or space benders so paano nangyari lahat ng ito? "Mamaya na tayo magusap. We need to follow the woman." Luna stopped me from my anxiety. Maraming tanong ang patuloy na pumupuno sa utak ko, but I followed Luna. Fear raided my heart as of the moment, knowing that we are in total danger. Any wrong move, can put our lives to death because the woman we are following is violent and dangerous. I don't know if we can make a stand if the scenario gets worst. Kaya sa ngayon, wala kaming magagawa kung hindi magingat. We are now heading towards the place where the woman went. Napakatahimik ng lugar, tanging huni lang ng hangin ang maririnig mo. Nagtataasan ang mga puno kaya't ang paligid ay bahagyang madilim. Malapit na lumubog ang araw. Hindi ko mapigilang hindi matakot. Kakaibang chills ang hatid sa akin ng lugar. It feels like nakalakad na ako dito noon.

John held my hands while we are walking. Nabigla ako sa action ng lalake. He looked intently to me. Once again, I saw his eyes at kahit anong pagtatanggi ko this time, his gaze truly captivated me, na tila ba wala akong kawala. "Huwag kang matakot, kasama mo kami." he uttered. John's words calmed my anxious heart. His voice is like an anesthesia that totally numbs my fears. I don't know why John held my hands but for sure, it is because my fear already appeared on my face. Bakas na bakas na siguro sa mukha ko ang matinding takot. Hindi ko alam kung bakit ako takot na takot but my fears as of the moment are not like my greatest fear. Mas matindi ang takot ngayon. My body is shivering both because of the cold breeze and fear. Makaraan ang ilang minutong paglalakad sa kakahuyan, nakarating kami sa lugar ng aking mga panaginip. We are now on the top of a mountain covered with tall grasses.

The place looks exactly like in my dreams but the only difference is, walang tao sa paligid. Payapa ang buong lugar. The grasses danced with the wind's soft strokes. The sun was already replaced by the moon. The heavens were now adorned with stars. Walang liwanag sa paligid but the moon lighted the whole place. In a second, we saw the woman rushing habang karga ang bata. We hide ourselves to the nearest tree. Mabilis ang takbo ng babae. Maya't maya pa, sinalubong siya ng ilang lobo. The woman spoke and the wolves howl. Hindi namin narinig ang kanilang paguusap but when the wolves howl, somehow I feel what they feel. They all feel successful and hopeful na finally, they will serve justice and vengeance. Siguro, ibinalita ng babae ang pagkitil na ginawa niya.