Dusk and Summer ♥

Chapter 24

Caydee's POV

Kain, tulog, nood ng Tv yan lang ang tanging ginagawa ko simula ng umalis ako sa bahay. Di narin ako pumapasok sa school. I know this will affect my studies dahil graduating na ako. But who cares? My life is a waste. I hate life! I hate my life. Five days na akong di nakakauwi at Five days narin akong hindi nagsasalita.

Pasalamat nalang ako na may natatakbuhan akong tao na kahit di ako magsalita eh laging available ang shoulder nya para sa sakin.

I know na fu-frustrate narin sya dahil di ko man lang sinasabi sa kanya ang problema ko. Basta na lang akong umiiyak.

Kaya lang dahil naiwan akong mag-isa sa condo nya ay ako nalang yata muna ang iiyak. Tanging ang unan lang sa sofa ang pwede kong yakapin.

Naalala ko ang itsura ni Dj na galit na galit sa akin.

--Flashback--

Tinapon ni Dj ang litrato sa sahig. Laking gulat ko na picture ko iyon noong highschool na kasama si Bryan.

Napatakip ako ng bibig sa gulat at nagbabadya na ang mga luha kong tumulo.

"Dj", my voice cracked.

"You don't have any plans na sabihin ito?" Dj shouted.

"I was about to tell you and Dad. Dj, in fact today is the day." paliwanag ko.

"Liar! Ate, alam mong sya ang reason nang pagka matay ni Mommy bakit pa kayo nagkabalikan? Ate! He destroyed our family!" Dj is still shouting.

"No! You don't know the whole story."

"Do you know the whole story? Ate, may amnesia ka! Hindi lahat ng sinasabi ng mokong nayun ay yun nalang ang paniniwalaan mo."

"Dj, ako ang dapat sisihin sa pagkamatay ni Mommy. Hindi si Bryan."

"Ate! Wake up! Di mo alam, di mo nakita kong paanu si Mommy nasaktan noong lumayas ka. Di mo alam ang sakit na naramdaman ko everytime na nakikita ko si Mommy na malungkot! Siguro nga dapat kang sisihin. Kayong dalawa nang Bryan na yan!"

"Nag-aaway nanaman kayo!" dumating si Dad na galit na galit. Tumingin sya sa letratong hawak ko.

"Why do you have that? Caydee?" he asked.

"Because that guy on that picture is the same guy na kinahuhumalingan ngayun ni Ate!" Dj answered for me.

"Cay?!" Ask Dad. His face nakakatakot.

"Dad." umiyak na ako. Nanginginig ako sa takot at di ko alam kong paanu ako mag sisimula.

Inagaw ni Dad ang picture na hawak ko at pinunit ito.

"Dad!" i shouted while trying to stop him.

"Cay! I know that you don't remember what happen in the past. But i am telling you--"

I cut him off. "That He is the reason kung bakit namatay si Mommy?" i shouted.

"Yes!" tumaas ang boses ni Dad.

"No dad. I am the reason! I killed mom. Magkasama kami sa Pumpboat nong tumaob yun. She called my name, she called for help. I am the best swimmer but I did not rescue Mom. Ako dapat ang sisihin dito not Bryan!"

"How could you say that while you don't remember everything!"

"I remember everything!" I lied. "I know everything! Don't treat me like Idiot! In the first place ikaw dito ang nagsinungaling Dad. You told Bryan that I am dead."

"Wag mong ibaling sa akin ang sisi Cay. Kung hindi dahil umalis ka sa bahay at sumama sa Bryan na yun edi sana nandito pa ang Mommy mo.!"

"Ate! I can't believe na pinapagtanggol mo ang lalaking yon? The one who killed Mom! Sana nga ikaw na lang ang namatay! Not Mom!" Dj shouted.

"Dj, stop!" saway ni Dad.

"Really? Dj? You wish me dead?" di na tumigil ang luha sa mga mata ko.

"Yes! If i need to choose? I will choose you to die!"

"Dj!"

That hurt me so much. Hearing from my brother? I mean yes I'd rather die instead of mom. But hearing from him I might die as well. I can't take it.

I walked out from Dj's room at pumasok sa room ko and locked it.

Yaya was knocking on the door but I told her to go away. Maybe Dad is talking to Dj. Humiga ako sa kama na umiiyak. I can't stay here anymore. This life sucks! I hate it!

I've made a phonecall.

"Hello." i said still crying. "Can I go to your place? Please?"

"Sure Cay. I'll text you the address. Take care."

After 3 minutes he sent me the address. Nagbihis ako. I wore Dark jeans and White shirt and Havs para di magtaka si yaya if ever na makita nya akong paalis. Dahan-dahan akong umalis ng bahay. Si yaya busy sa kusina nakita ko rin syang umiiyak habang nag luluto. Di ko mapigilan ang luha ko. Si Dad di pa yata nakakalabas sa kwarto ni Dj. Pwes magsama kayo.

Wallet, phone na nakalagay sa pouch ang dala ko. Tumakbo ako palabas ng village at sumakay sa taxi.

--------End of Flashback---------

Pinunasan ko ang mga luhang dumampi sa aking pisngi. Bumangon ako nong maramdamang may pumasok.

"Cay, hinahanap kana ng lahat." sabi nya. Wala parin akong lakas magsalita.

"Don't worry wala akong sinabi."

Tumabi sya sa akin sa sofa at niyakap ako. Tumulo ulit ang luha ko. Pinunasan nya ito and smiled at me. I know that smile. He wants me to be strong.

"Sorry." I said. Lalong humigpit ang kanyang yakap.

"Don't be. But I am glad nagsalita karin sa wakas." sabi nya while running his fingers through my hair.

"Thank you Zac. Kahit kailan you are always there for me. Sorry kasi you have to lie to my friends and even to tita Veronica. I am so sorry."

"Cay, It's fine. I don't care kung nagsinungaling man ako. I just feel that I want to protect you. I don't know why but this makes me happy." his sweet voice is telling me those words.

"Salamat Zac.Pero bakit mu nga ba to ginagawa?"

He stopped for a while to think.

"I dont know. Maybe I was born to make you happy?" He answered.

"Tange! Hmp."

"Tama na nga yan. Nag-order ako ng pizza. Mamaya darating na yun. Food trip. You know." he said smiling at kumalas na sa pagkakayakap sakin.

I smiled. Unang ngiti ko to from that horrible day. Thanks to Zac.