Knowing You Is A Mistake

10

Sumisikip ang dibdib ko habang nakatanaw sa madilim na kalangitan. Mabibigat ang bawat paghugot ko ng hininga.

Masakit alalahanin ang mga nangyari sa akin sa ibang bansa lalo na sa amin ni Ash.

I've been so stupid to believed him that he really loves me. Pero hindi, hindi niya ako minahal. I can still remember how I always make time for him and effort just to make him happy. He made me feel unworthy, he made me feel the least priority.

From the time he got into an accident, I tried to be strong. I tried to cover up all the pain that I am feeling specially when I found out that he have another girlfriend. It breaks me more when I found out that his girl is living inside his house. I was blinded that time. I hated myself for being selfless that even after everything I found out I still choose to forgive him and accept him in my life.

Because I love him, I became a masochist. Tiniis ko lahat ng sakit. Lahat ng pagbabalewala niya sa akin. That even my birthday he forgot, our monthsary everything. At ako lagi ang unang nagmemessage sakanya. Kinakamust siya.

Masakit sa part ko na bilang isang babae, ako ang nagpapatunay kung gaano ko siya kamahal. I hate that kind of thought. I just wanted to be loved pero imbes na makahanap ng taong magpaparamdam ng halaga ko nakahanap ako ng taong babalewalain lang ako.

Nagtiis ako, kasi baka magbago. But it didn't. My love for him lead me only to nothing. I let him hurt me. I let him used me. I let him overpower me.

Sunod sunod na pumatak ang aking mga luha habang inaalala ang mga katangahan ko noon. Kung paano ko binago ang sarili ko para sa isang lalaki lang na walang ginawa kundi ang saktan ang damdamin ko.

Mabilis lumipas ang araw. Pero sa bawat pagdaan ng araw naninikip parin ang dibdib ko sa tuwing maalala ang mga nagawa kong mali. Mga desisyon ko na pinagsisihan ko. Pero isa lang alam kong hindi ko pagsisihan ang ipagbuntis ko ang anak ko. Wala na akong ibang hihilingin pa kundi siya lang makasama ko ng habang buhay.

"Love" tawag ko sakanya na agad tumakbo sa akin at yinakap ako.

"What happened?" I worriedly asked. Tinawagan kasi ako ng teacher niya at mukhang napaaway ang anak ko.

Pinasok ko siya as kindergarten kahit na Pat na taong gulang palang. Thank God they allowed and take him to be part in the kindergarten.

"Ms. Maysie" tawag sa akin ni Teacher Jessie. Itinuro niya ang upuan para umupo ako. Sa tabi ko naman ay ang anak kong tahimik na pinagmamasdan ng masama ang nakaaway na kaklase.

"Ganito po kasi yun Ms. Maysie. Ang sumbong po kasi ni Mathew ay sinuntok siya sa mukha nitong si Ashir. Eh halos hindi maawat ang dalawa kanina.

Tinignan ko ang batang umiiyak na may pasa sa mata habang pinapatahan siya ng kanyak mga magulang.

"Ashir, what did you do this time? Did you see his Face? Look at him?" Kunot noo kong tanong sa anak ko.

"Kasalanan naman po niya" dinig kong sabi nung bata.

"No, its your fault. You started it" matigas na pag iingles ng anak ko.

"Ashir!" Galit kong tawag sakanya. Nakikita ko na ang paglalabi niya. He's going to cry.

"Mommy, he started it. He called me a bad muslim and that Daddy is a bad muslim. He even said I don't have a daddy thats why I get pissed. He said Daddy didn't love me." Malakas na niyang iyak pagkatapos niyang sabihin ang lahat.

Napapikit ako sa sobrang sama ng loob na nararamdaman ko para sa anak ko. Nasasaktan ako para sakanya.

"Hey, love. Listen to me. Eventhough, you're classmate told you those things. Still, its not right for you to hit someone. That's not good. They don't know how much your Daddy loves you. You are the only one who knows it. What did I told you many timed? Don't ever fight or get mad if someome talks about you and your Daddy right?"

"Yes Mommy" he cried again. I wiped his tears and hugged him.

"Okay, say sorry to him" I ordered him as he stop from crying.

Humingi din ako ng despensa sa mga magulang nung bata dahil sa ginawa mg anak ko.

Hindi ko alam na ganito ang magiging epekto nito sa kanya. Naawa ako, pero paano? I lost contact of him. Nagmula ng umuwi ako denelete ko lahat ng contat na meron ako sakanya kahit sa malalapit sakanya.

"Kailan ba kasi balak pumunta yung Tatay niyan dito?" Tanong ni Kuya Ram sa akin habang nagaahin sa hapag kainan.

"Kaya nga sa ganon naman hindi natutukso at napipikon yang apo ko kapag pinaguusapan ang tungkol sa Tatay" sabad naman ni Mama.

"Busy pa po kasi siya" tipid kong sagot sakanila.

"Abah, ilang beses mo na yan sinasabi ah. Malapit nanaman maglimang taon ang Apo ko hanggang ngayon wala parin yang Ama niyan" singhal sa akin ni Mama.

"Hindi pa kasi siya pwedeng umalis doon. Madami pa siyang problemang inaayos." Sabi ko tsaka ako naglakad palayo kay Mama. Gusto ko ng iwasan ang pagusapan ang Tatay ng Anak ko.
"Tawagin ko lang ang mga bata para makakain na tayo" sabi ko nalang at dire diretsong lumabas ng bahay.

Mahirap ang magkunwaring okay ka. But what to do. I have to face it. Its hard for me also making lies to my family just to cover up Ashir's Father. Alam kong umaasa ang anak ko din na makita at makapiling niya ang Tatay niya.

The only thing that I can do is to love my Son and make him happy. At ngayon dahil weekend gusto kong ipasyal ang Anak ko kung saan mageenjoy siya. Makita ko lang na masaya ang anak ko masaya narin ako. He's my life, and I don't what to do if I lost him.

Pupunuan ko ng pagmamahal ang pagkukulang ng isang Ama.