Havada Aşk (+18)

✈ bir-👠

Bölüm şarkısı;
Aşkın Nur Yengi- Ay İnanmıyorum

-kol düğmeleri \\

●•●•●

Derin bir nefes alıp verdim, kalbim göğüs kafesimi tekmeliyorken heyecandan dudaklarım kurumuştu.
Mezuniyet balosunun yapılacağı mekanın girişinde durmuş, midemdeki kasılmaların geçmesini bekliyordum.
Yanımdan geçen insanları gözüm görmüyordu, sonunda mezun olacak, hayalime bir adım daha yaklaşacaktım.
Bunun mutluluğu ile doluydu içim ayaklarım yere basmıyordu.
Ben pilot olacaktım.

Kostüm balosu olacağı söylenmişti, pilotaj bölümünden mezun olduğuma göre buna yakışır giyinmem gerekiyordu. Türkiye'nin ilk kadın pilotu olan, benim aşırı hayranlık duyduğum Sabiha Gökçen gibi giyinmiştim.
Onun gibi adımı altın harflerle yazdıracak başarılara imzamı atmak istiyordum, babamı gururlandıracaktım.

Biraz olsun heyecanımı dizginleyebildiğim de doğruldum, mekanın girişinden içeriye adımımı attım. Gözümün görmediği insanlar yavaşça netlik kazanırken yutkunmakta güçlük çekiyordum.
Herkes abiye giyinmiş oldukça şık görünüyordu, topuklu ayakkabılarıyla zemini parçalayarak ilerliyorlardı. Kimse kostüm giyinmemişti, alemin bir delisi ben miyim yani şimdi?

Heyecanım yerini korkuya bırakırken alaycı bakışlara daha salona inmeden maruz kaldım, o gözleri oymak geliyordu içimden fakat bu gece hanımefendi çizgimden kaymayacaktım.
Boğazda bir saraydı burası, merdiven basamaklarıyla bakıştım, başımı yavaşça kaldırıp salonla göz göze gelince yutkundum.
Karşılaştığım manzara ile gözlerim büyürken başımı olumsuz yönde sallayarak kaçmak için arkamı döndüm.

"Kanka, geç kalmadım değil mi?"

Bağırarak üzerime doğru koşan pamuk prenses benim en yakın arkadaşım olamazdı, olmamalı.
Yüzümü buruştururken "Koşma!"diyerek uyardım ama artık çok geçti, topuklu ayakkabı giymeye alışkın olmadığı için ayağı yan dönünce çığlık atarak üzerime yapıştı.

Artık her şey için çok geçti.
İnmekten korktuğum basamakları karpuz gibi yuvarlanarak aşıp salonun ortasına bomba gibi düşmüştük.
Kafamdaki kask sayesinde başımdan yara almamıştım, bedenimde hissettiğim sızı geçerdi fakat bu rezil oluş alnıma bir kara leke olarak yazılmıştı.

"Çok özür dilerim kanka. Heyecandan dengemi kaybettim."

"Kendini de kaybetseydin de gelmeseydin böyle Hatice."

Acıyla inleyerek üzerimden kalkmaya çalışırken birileri belinden tutup yardımcı olarak yukarı çekti onu. Aptallar gibi sırıtarak teşekkür ederken gözlerimi devirdim.
Kalkmak için hamle yapmıştım ki uzatılan el ile kala kaldım. Önce ele ardından elinin üzerindeki damarlara sonra uçak figürlü kol düğmelerine ve ardından yüzüne baktım.