Μη με διώχνεις.

κεφάλαιο 25

Μεσα Απριλιου, λιγο πριν τις διακοπες του Πασχα, η Αλεξια ξυπνησε για αλλη μια φορα διπλα στον Στεφανο.  Σχεδον καθε βραδυ πηγαινε εκεινος στο σπιτι της και περνουσαν τα βραδια ειτε μαζι ειτε με τους φιλους τους. Ειχαν ηρεμησει καπως τα πραγματα στη ζωη της, ενω στον Στεφανο ειχαν κανει μια προταση να αναλαβει ενα νυχτερινο μαγαζι . Του αρεσε σαν ιδεα, σαφως, δεν μπορουσε να μενει κι αλλο ανεργος, οσα λεφτα και αν ειχε στην ακρη , επρεπε να απασχολειται με κατι . Παντα αυτο εκανε εξαλλου. Από έφηβος ακόμα δεν ήθελε να εξαρτάται από κανέναν άλλον . Τα κατάφερνε και μια χαρά μόνος του .

Για άλλη μια φορά άρχισε να χαϊδεύει απαλά το πρόσωπο του . Κοιτούσε κάθε του λεπτομέρεια, λες και τον έβλεπε για πρώτη φορά , λες και αν δεν το έκανε , θα τον ξεχνούσε . Θα ξεχνούσε τη μορφή του .

Στο άγγιγμα της ανασηκώθηκε ελαφρώς, τρίβοντας απαλά τα μάτια του . Ένα μικρό μειδίαμα ξέφυγε από τα χείλη του . Είχε συνηθίσει την παρουσία της καθημερινά δίπλα του , είχε γίνει μέρος της ζωής του .

"Καλημέρα" ψιθύρισε εκείνος τραβώντας την κοντά του .

.........................

" Άσε με να τελειώσω τον καφέ μου , έχω αργήσει " γκρίνιαξε για άλλη μια φορά . Είχαν κάτσει και οι δύο εδώ και λίγη ώρα και έτρωγαν πρωινό, μα εκείνος δεν την άφηνε  σε ησυχία .

" Γκρίνια από τις 9; Μωρό μου νομίζω πρέπει να χαλαρώσεις" είπε εκείνος χαμογελώντας. Εκνευρισμένη πλέον, σηκώθηκε με νεύρο , για να πάει να αλλάξει επιτέλους και να φύγει μιας και στις 10.30 είχε μάθημα . Στα μισά της διαδρομής όμως ένιωσε όλο το δωμάτιο να γυρίζει , τα πόδια της να μην την κρατάνε . Βλέποντας το αυτο ο Στέφανος, έτρεξε κοντά της , μιας που ίσα ίσα την πρόλαβε , πριν πέσει στο πάτωμα . " Κορίτσι μου τι έπαθες " πρόφερε σιγανα.  Ξαφνικά είχε χάσει το χρώμα της .

" Ζαλίστηκα. Όλα καλά τώρα " είπε εκείνη . Την μετέφερε σιγά σιγά στο κρεβάτι της , ξαπλώνοντας την .

" Θες να πάμε σε ένα γιατρό; " Είχε ανησυχήσει για τη μικρή . Χίλια δυο πράγματα περνούσαν από το μυαλό του εκεινη τη στιγμή , μα καμία δεν ήταν αντάξια στη πραγματικότητα. Γιατί η πραγματικότητα είναι πολύ σκληρή τελικά .

...................

" Όχι Σταυρό , δεν θα έρθεις να την πάρεις από το σπίτι , δεν θα βγει σήμερα ,  άστη να λέει " είχαν περάσει οι ώρες από το πρωινό . Η Αλεξία , σχεδόν όλη μέρα δεν ένιωθε καλά , και φυσικά ο Στέφανος δεν την άφησε να πάει στη σχολή . Καλά καλά δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της , δεν ήθελε για κανένα λόγο να ταλαιπωρηθεί. Και τώρα , εκείνος ετοιμαζόταν να παει στη δουλειά του, και εκείνη ήθελε να βγει με τα παιδιά , στο μαγαζί που δουλεύει ο Στέφανος ,μιας και θα πήγαιναν όλοι από εκεί .