BERDEL

4.Bölüm

Herkes şok olmuş bana bakıyordu. Evet biraz hatta baya şok olmaları normal. Fakat ucunda iki can varsa ben sonuna kadar bunun arkasındaydım. Annem hemen itiraz etmeye başladı.

"Hayır asla olmaz! bir yolunu bulacağız." anlamıyordum. İki gün sonra karar verilmeliydi. Ne yapabilirler ki?

"Anne olmayacağını hepimiz biliyoruz." annem kafasını iki yana sallıyordu.

"Abla benim için hayatını mahvetmene izin veremem." Ah Asaf senin kafanı kıracağım bekle sen.

"Kimseye fikrini sormadım. Benim kararım budur. Feyza evlenemez daha okulu bitmedi. Onu asla okutmazlar. Mesleğini eline alınca evlenecek. Ben onlarla hem yaşım hem de çenem sayesinde başa çıkabilirim. Ayrıca az önce şehir dışı konusunda ikiniz de afalladınız belli ki bir şey yaşanmış. Eğer gerçekten bunun bir yolu varsa deneyelim ama diyorsanız ki yok. Bu berdel olacak." herkes susmuş oturuyordu. Sanırım kabullenmişlerdi. Bense duygusuzdum. Belli ki bu berdel olacaktı ve ben hayatıma kelepçe vuracaktım. Açıkçası korkuyordum. O insanlar benim babam gibi değildiler. Eski kafalıydılar. Ne yapsam gözlerine batacağımdan adım gibi emindim. Daha fazla salonda durmak istemedim ve odama çıktım.
Kitap okumanın biraz moralimi yükselteceğini düşünüp bir aşk romanı seçtim. Kitap da kız oğlana aşıktı ama hastaydı. Ve kitabın sonunda kavuşmadan kız ölüyordu. Kitabım sonunda deli gibi ağlıyordum o sırada odama Asaf girdi. Tam da zamanıydı be.

"Abla? ağlıyor musun?" dedi ve koşup bana sarıldı. Of yanlış anladı şimdi inanamaz da kitap desem.

"Yok ablam kitap bitti." Bana yemezler gibi baktı ama üzmemek için de üstelemedi.

"Abla biraz konuşalım mı?" kafamı salladım. Utana sıkıla yanıma oturdu.

"Abla lütfen sözümü kesme. Ben çok büyük bir hata yaptım biliyorum. Herkesi babam gibi sandım ama değiller. Benim hatam yüzünden hayatını mahvetmeni istemiyorum abla bunu sana yapamam. Ben neyse  cezasını çekmeye hazırım." Cezasını çekmeye hazır öyle mi?

"Ne! Asaf sen ne saçmalıyorsun! asla! saçma sapan bir şey yüzünden sana yapılacaklara göz mü yumuyorsun? Sen izin versen de ben izin vermiyorum. Sizin için yapamayacağım şey yok. Ben başımın çaresine bakarım. Sen sadece yaptığın hatanın farkına var ve bir daha bir şey yaparken en az on kere düşün." Asaf üzülmüş bana bakarken bu sefer ona sarılmadın hatasını anlamalıydı. Ben de insandım yani ben de üzülüyordum. Asaf odamdan çıkınca benim karnım çok acıkmıştı ben de aşağıya indim. Akşam yemeğini yemiştik ama ben doymamıştım mutfağa gidip dondurma cips ve kola alıp odama geçtim. Önceden vizyonda olan ama izlemediğim film internete düşmüştü açıp izlemeye başladım.

Dizi sonunda bittiğinde saat onbiri bulmuştu. Yavaş yavaş uykum geliyordu. Biraz sosyal medyada arkadaşlarımla konuştuktan sonra telefonu komidine bıraktım ve yattım. 

Sabah uyandığımda saat bir olmuştu normalde bu kadar erken hiç uyanmazdım(!). Aşağıya indiğimde bu görüntüyü asla görmeyi beklemiyordum. Nasıl olur karar yarın verilecekti?

"Baba ne oluyor?" babam bana gel işareti yapıp yanına oturttu.

"Kızım gel. Yakup ağa bizimle konuşmaya geldi." babamın yanına oturdum ve konuşmalarını bekledim. Sonunda ihtiyar konuşmaya başladı.

"Kayaoğulları her ne kadar aramızda sorunlar olsa da çocuklar bir hata yaptılar. -vay be sonunda anladı kardeşimin suçsuz olduğunu- Bu yüzden sizle artık bu sorunu çözelim dedik. Ortada iki can var. İki taraf da kötü sonuç istemez değil mi? Bu yüzden size berdeli kabul ettiğimizi söylemek istedik. Siz ne düşünüyorsunuz?" babam bana bakıp konuşmaya başladı.

"Kızım kabul etti. Biz de size bunu yarın söyleriz diye düşünmüştük fakat madem geldiniz benim sizinle konuşmam gereken şeyler var. Öncelikle bu berdel olursa asla kızımın hayatına karışmayacaksınız ben onu töreye uygun bir çocuk olarak büyütmedim. Hep hayallerinin peşinden gitti. Bu yüzden kızımın eğer bir istediği bile olmazsa bu berdel iptal olur. Dediğiniz gibi bunu kimse istemez." babam konuşmasını bitirdiğin de ben gülüyordum. Karşı taraf ise memnun olmamıştı.

"Evlendikten sonra her şeye erkek karar verir Yusuf. Bilirsin." babam çık çıklayıp.

"Ama benim kızım için bu geçerli olmayacak eğer evleneceklerse herkes eşit haklara sahip olacak. Yoksa bu berdel gerçekleşmez." ihtiyar adam her ne kadar istemese de kabul etti. Şimdi ben evlenecek miydim? Hem de hiç sevmediğim bir adamla içimde korku dışımda ise nefret vardı. Hislerimi saklayan biriydim. Babam beni anlamış olacak ki elimi sıktı. Adının Bora olduğunu öğrendiğim küçük ağa bana sert bakışlarını yolluyordu ama yemezler koçum ona daha sert bir ifade takındım ve gözlerinin içine baktım. Bizim birbirimize baktığımızı gören ihtiyar

"Berdel torunum Bora ile olacaktır." babam da beni gösterip.

"Benim de kızım Sahra ile olacaktır."
İkimiz de birbirimize bakarken hiç memnun değildik. Tamam yakışıklı çocuktu vesselam ama sevmiyordum ki.

ihtiyar "Bir hafta içinde isteme yapalım siz de kabul ederseniz. Daha fazla dedikodu olmasın." babam bana baktı.

"Kızım uygun görürse yapalım. Kızım? " kafamı salladım ertelemenin bir anlamı yoktu. Sadece insanların o boş ağzına daha fazla dedikodu vermiş olurduk. Karar verildiğinde haftaya bugün istemeye geleceklerini söylediler. Bora ile sert bakışmalarımız sürerken onları uğurlamıştık. 

Sonunda gittiklerinde annem beni odasına çağırdı. Annemin yanına gittiğimde ikimiz de yatağa oturduk ve annem konuşmaya başladı.

"Kızım eğer kabul ettiysem bunun tek sebebi o evde sana bakacak bir can dostumun olması. Kaynanan olacak kadın Fidan benim en yakın arkadaşım ama eşlerimizin arası böyle olunca biz anca telefondan konuşabiliyorduk. Eğer bir sorunun olursa direk ona git olur mu ? o seni her şekilde korur benim emanetim olduğunu bilir." annem elimi tutup yanağımı öptü. Ben de anneme sarıldım. Yakında evli biri olacaktım. Korkuyordum. Annem bana korkma dedi. Ana yüreği işte hissediyor. İkimiz de biraz daha kalırsak ağlayacağımızı bildiğimizden salona indik.

Düşümcelere o kadar dalmıştım ki akşam olmuştu. Ne ara o kadar zaman geçmişti? hep evlenince ne yapacağımı düşünüyordum. Akşam yemeği saati gelmişti. Aslında hiç halim yoktu ama ailemle yemek yemek istedim. Belki bir hafta sonra çok görüşemeyecektik.