NO STANDARDS

9."ΘΑ ΔΕΙΣ..."

"Τι σκατα θέλεις επιτέλους από εμένα;"

"Εσένα"

Για κάποιο λόγο μου κόβονται τα πόδια,έχω μουδιάσει και δεν μπορώ να πω λέξη.

Εντάξει δεν είναι ότι δεν το περίμενα...
Όλες με γουστάρουν κι εγώ δεν χαλάω χατίρια,αν παίξουν με τους όρους μου βέβαια...
Δεν αφήνω την Άννυ απέξω ποτέ.

Αλλά η Ρόζα, είναι η Ρόζα, δηλαδή για όνομα...

Σπάει την οπτική επαφή σαν να μην έγινε τίποτα και με ρωτάει ανέκφραστα.

"Θες καφέ,να σου κάνω;"

"Εσύ θες;"

"Εγώ θα πάω για ύπνο τώρα"

"Γιατί τα κάνεις αυτά;"

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω πως σκέφτεται αυτό το κορίτσι.

"Τι κάνω;"

"Όλα αυτά,με προσέχεις,μου καθαρίζεις..."

Ανασηκώνει τους ώμους

"Έτσι νιώθω, έτσι κάνω, άλλωστε στο ίδιο σπίτι ζούμε."

"Μόνο για αυτό...;"

Την πλησιαζω κι άλλο.Δεν μπορεί τώρα θα το πει,την βλέπω είναι έτοιμη να λυγίσει.

Ανοίγει το στόμα και το μετανιώνει, πλησιάζει αυτή τώρα .

Το νιώθω, είναι η ώρα.
Τώρα δεν μου ξεφεύγεις.

"Ώραια με τσακωσες..."

Το ήξερα...
Εμ....άμα μιλάει ο Μάνος...

".....Θέλω να σε πείσω να με βοηθήσεις με το μεταπτυχιακό.Εισαι ο ιδανικός για αυτό.
Ικανοποιημένος;;;"

Είδατε που σας έλεγα.....
Τι;;;

Όχι μάλλον δεν άκουσα καλά.

"Για ξανα πες το μια"

"Σε παρακαλώ τόσο καιρό, στο φέρνω απ'έξω, απ'έξω αλλά δεν...Θα με βοηθήσεις ;"

Νιώθω σαν να έχω πάθει εγκεφαλικό.

Τι θέλω εγώ και μπλέκω,καλά δεν είμαι όπως είμαι;

"Λοιπόν....;"

"Τι λοιπόν;"

"Θα με βοηθήσεις;"

Το σκέφτομαι.

Σοβαρά το σκέφτομαι;

Τι πάει λάθος μαζί μου;

"Αρκεί να με αφήσεις στην ησυχία μου..."

"Στο υπόσχομαι,μετά το μεταπτυχιακό δεν θα σε ξανά ενοχλήσω.."

Κοίτα εδώ που τα λέμε είναι κι αυτό κάτι...

Βέβαια εγώ αλλά περίμενα να ακούσω και κάτι με ενοχλεί που δεν το άκουσα αλλά το προσπερναω, δεν θέλω μπελάδες..

"Ώραια,θα σε βοηθήσω.Πηγαινε κοιμήσου και όταν σηκωθείς πάρε τα τετράδια σου κι έλα να σου πω ότι θες"

Χαμογελάει.

Έρχεται και βάζει τα χέρια της στους ώμους μου χωρίς να με ακουμπάει.

"Όχι... δεν είναι τόσο εύκολο όσο νομίζεις..."

"Δηλαδή...;"

"Θα δεις..."

Μου αφήνει ένα φιλί στην άκρη των χειλιών μου κι ενώ τρομάζω με το πολύχρωμο πλάσμα μπροστά μου,για κάποιο λόγο δεν τραβιεμαι, δεν με ενόχλησε καν.

"Καληνύχτα Μάνο,τα λέμε μετά..."

Μένω κολλημένος στην ίδια θέση να αναρωτιέμαι για άλλη μια φορά τι πάει λάθος μαζί μου.
Ενώ εκείνη χάνεται στο διάδρομο που οδηγεί στο δωμάτιο της.

Παω κι εγώ για ύπνο, το χρειάζομαι να ξεθολωσει το μυαλό μου.
Δεν ξέρω πως θα την βγάλω καθαρή μαζί της...
Κι όλοι αυτοί οι γρίφοι...
Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι με περιμένει...

Και κάτι τελευταίο.
Πραγματικά δεν με θέλει;;;;;

Αγαπημένες κι αγαπημένοι μου,
νέο κεφάλαιο και αντε να δούμε,τι θα δούμε....

Όπως πάντα... περιμένω εντυπώσεις

Μέχρι το επόμενο...

xxx