NO STANDARDS

19."ΜΑΝΤΑΤΑ"

Δεν μπορεί να ανοίξει την κωλοπορτα...μια ώρα χτυπάει.

Την βλέπω να στέκεται στο διαδρο.

"Δεν ακούς το κουδούνι τόση ώρα;"

"Το ακούω αλλά δεν περιμένω επισκέψεις..."

"Είσαι σοβαρη ....;"

Την προσπερναω και πάω να ανοίξω,αλλά με μια κίνηση βρισκεται μπροστά μου και μου κλείνει τον δρόμο.

"Ούτε εσύ θα έπρεπε να περιμένεις επισκέψεις.,..."

Που έχω μπλέξει......

Τα μάτια της πετάνε σπίθες κι έχω κολλήσει στο ίδιο σημείο να την κοιτάω.

Ο ήχος του κινητού μου με βγάζει από την παραζαλη.

Αλλά που σκατα ειναι το κινητό μου;

Την βλέπω να το βγάζει πίσω από το μαξιλάρι του καναπέ όπου το είχε χώσει.

Είναι αδίστακτη.....

Με περίσσια άνεση κοιτάει την οθόνη και μου το δίνει.

"Η Κλειώ είναι."

Απαντάω στην κλήση.

"Που είσαι παιδάκι μου,γιατί δεν ανοίγεις;μια ώρα χτυπάω....αφού ακούω ότι είσαι μέσα....."

Απομακρύνω το τηλέφωνο γιατί θα μου σπάσει το τύμπανο,συν ότι την ακούω και δίπλα μιας κι είναι έξω από την πόρτα.

"Άνοιξε"

Την διατάζω.

Με σκαναρει με το βλέμμα της και νιώθω τα αρνητικά κύματα να με τρυπάνε.Ανατριχιασα...

Μάγισσα.

"Έχε χάρη που είναι η Κλειώ..."

Παίρνει μια βαθιά ανάσα πριν φορέσει το καλύτερο της χαμόγελο και ανοίγει την πόρτα

"Κλειώ μου καλησπέρα,πέρασε"

Μας κοιτάει κι αυτή καλά καλά να ζυγίσει την κατάσταση.

Μπαίνει μέσα χωρίς να πει λέξη.

"Γεια σου Κλειώ"

Κύριος.

"Μανο.....Πες μου γιατί είσαι τόσο κωλοπαιδο;γιατί έχεις χαθεί και πάνω από όλα γιατί της φωνάζεις;"

Μου λέει σε έξαλλη κατάσταση και νιώθω να με πνίγει το παράπονο.

Η άλλη δε η μουχριτσα κάνει τη θλιμμένη.

"Μην ανησυχείς Κλειώ μου,όλα καλά"

Λέει μυξοκλαιγοντας.

Τρέχει κι η άλλη,μη χάσει,να την παρηγορήσει.