NO STANDARDS

11."ΕΠΙΣΤΡΟΦΈΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ"

Δυο μέρες, δύο γαμημενες μέρες και είναι εξαφανισμένη.

Μέχρι και την πόρτα της χτύπησα αλλά δεν άνοιξε, δεν ξέρω καν αν είναι στο σπίτι.

Βέβαια,μπορώ να την πάρω τηλέφωνο, αλλά είμαι κότα το παραδέχομαι.

Από την άλλη έχω καλή δικαιολογία γιατί είναι δύο του μήνα και πρέπει να καταθέσουμε το ενοίκιο,αλλά πάλι δειλιαζω και δεν ξέρω το γιατί.

Γυρνάω μέσα στο σπίτι σαν την άδικη κατάρα.
Σίγουρα δεν είναι σπίτι.

Το θέμα είναι που σκατα βρίσκεται....

Λες να φύγει;

Όχι, όχι...

Δεν πέρασα εγώ όλα αυτά ένα μήνα τώρα για να φύγει.

Πιάνω πάλι το κινητό στο χέρι μου και το ξανα αφηνω.

Συγκεντρώσου Μάνο αγόρι μου.

Ακούω κλειδιά στην πόρτα και πηδάω πανω στον καναπέ όπως όπως προσπαθώντας να φανώ ατάραχος,πιανω ένα βιβλίο από δίπλα, που δεν ξέρω καν πως βρέθηκε εκεί και το ανοιγω στην τύχη.

Ανοίγει σιγα σιγά την πόρτα και βάζει τα γυαλιά της.
Τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε έναν κεφτέ στην βάση του κεφαλιού, τα μάγουλα της κατακόκκινα από το κρύο και είναι κουκουλωμενη με ενα τεράστιο παλτό.

"Καλημέρα"

Μου λέει χαμογελώντας κι εγώ αναρωτιέμαι αν είναι διχασμένη προσωπικότητα.

Εγώ νόμιζα ότι είναι έξαλλη μαζί μου, αλλά αυτή είναι. .. χαρούμενη;

"Καλημέρα"

Της  απαντάω αδιάφορα.

Αλλά μέσα μου με τρώει.
Που σκατα ήταν;;;;;

Αφήνει κατω τη βαλίτσα της.

Όντως έλειπε.

"Πώς πέρασες;"

Συνεχίζω το ίδιο αδιάφορα.

"Που;"

Με ρωτάει και εκνευρίζομαι.Με γλενταει με ευκολία κι εγώ ανησυχώ για μένα που το επιτρέπω.

"Εκεί που ήσουν με τη βαλίτσα μάλλον..."

Λέω και δείχνω την τρισαθλια,αγουστη, καρό, προπολεμική βαλίτσα της.

"Καλά"

"Αυτό; Μόνο καλά;"

Με το τσιγκελι θα της τα βγάλω;

"Τι θες να μάθεις;"

Με ρωτάει με αυτοπεποίθηση και ....και....πως σκατα το κάνει αυτό γαμω;