Imperfect Love (Love Series #1)

PROLOGUE

5 years ago...

“Have a mercy on me, please. I'm begging you! Have a mercy on me!”

Nakatingin lang ako sa babaeng nakatali na nagmamakaawa sa'kin habang umiiyak. Pinanatili ko naman ang malamig kong ekspresyon habang hawak-hawak ang espada ko. Ngayong gabi, siguradong dadanak na naman ang dugo ng isang inosenteng tao na nadamay sa gulong ito. As much as I don't want to do it, I have to. I need to be selfish, alang-alang na lang sa buhay ko.

Kung hindi ko papatayin ang babaeng nasa harapan ko ngayon, ako naman ang mamamatay. No, I don't want that. I don't wanna die early. I'm maybe selfish but it's just me.

Buong buhay ko, pinokus ko lamang ang isipan ko sa mundong kinagisnan ko. Doon natutunan ko ang lahat. Kung paano magpagana ng transaksyon. Kung paano paikutin ang isang tao. Kung paano makipaglaban. Higit sa lahat, kung paano pumatay.

“I trusted you, Khal! I trusted you! Bakit ganito?! Bakit mo ako trinay---”

She wasn't able to continue what she was about to say nang gilitan ko siya sa leeg. Hindi pa 'yon gaanong malalim pero sapat na para dumanak ang dugo. Napasigaw naman siya dahil sa sakit no'n. Lumapit ako sa kaniya.

“I told you. I told you to escape pero hindi ka nakinig sa'kin. Hindi hahantong sa ganito kung hindi ka nagpakita.” malamig na sabi ko sa kaniya.

Umiiyak at nahihirapan naman siyang tumingin sa'kin. I can see her pain. Hindi sakit na dahil sa sugat niya sa labas kundi ang panloob niya. Ngunit hindi ako nagpadala doon. Mission is mission. I have to do it.

“I really t-trusted you. I treated you as my little sister. Bakit mo k-kailangan gawin ito?” umiiyak niyang tanong.

Nagtiim bagang ako bago sumagot. “If I don't do my mission right away, ako ang mamamatay. I'd rather kill than to be killed.” sabi ko.

With that, napahagulhol na lamang siya at patuloy na nagmamakaawa sa'kin. Honestly, I don't feel anything. I don't let people become my weakness. Makakasira lamang 'yon sa buhay ko. It's not my fucking fault if she trusted me. Siya ang gumawa mismo ng sarili niyang ikakapahamak.

“You're ruthless, brutal, heartless! Wala kang awa, Khal! I've never thought na 'yong tinuring kong kapatid ay ganito kademonyo. You're selfish---”

Hindi niya muling natuloy pang sabihin ang sasabihin niya when I stabbed her in stomach. Bumulwak siya ng dugo at tumalsik pa yun sa mukha ko. Nakakaawa siyang tumingin sa'kin at kita ko ang pagbagsak ng luha niya. I just smirked at her.

“Matagal na akong brutal, walang awa at walang puso. It's your fucking fault na pinagkatiwalaan mo ako.” malamig kong sabi.

Umiling siya sa'kin habang bumubuga pa rin ng dugo. “K-Kahit m-minsan lang ba, h-hindi mo man l-lang ako t-tinuring din na k-kapatid?” tanong niya.

Isang segundo ko siyang tinitigan dahil sa tanong niyang 'yon. Ramdam ko ang pintig ng puso ko pero hindi ako nagpaapekto rito. Nilapitan ko siya ng mas malapit pa and I whispered.

“Never.”

Holding my sword, I swirled it habang nakatingin sa kaniya. Kita ko naman ang pamimilipit niya sa sakit at halos mabingi na ako sa lakas ng palahaw niya. Marahas ko yung hinugot matapos paikutin. And then I stabbed her again. This time, in her chest, where her heart is located there.

Bago niya tuluyang pinikit ang mata niya, she said her last words. And those words made me feel numbed.

“I h-hope you won't r-regret e-everything..” she whispered bago tuluyang nawalan siya ng buhay.

Marahas akong napahinga at hinugot ang aking espada. My jaw suddenly clenched as she said that before she closed her eyes. Mapakla na lamang akong natawa at malamig na tumingin sa nakabitin na siyang walang buhay. Then after a couple of seconds, my tears suddenly fell down on my cheeks.

‘Too late to regret.’

But one thing I know right now, I don't regret everything, and I will not regret everything.

“I'm sorry...”

Those are the two words came out from my mouth before I left her body here in abandoned building. Trust me, I don't regret everything. Oh.. damn! Don't trust me, you might regret it. Baka magaya ka pa sa kaniya. Tsk!

Pinunasan ko ang luha ko habang naglalakad paalis do'n. Nilibot ko ang paningin ko sa abandonadong gusaling ito, every corner of this building have a marks of blood. At ang mga dugong 'yon ay galing sa mga taong walang awang pinatay at pinahirapan ng katulad ko.

Don't dare to know me because you won't gonna like to know my demon side. This is just a half of me being a demon but when you know all of me, you'll die.

IMPERFECT LOVE