Summer to Forget ✔️

03

“Oh, hi.” I replied and waved my hand at him in an awkward way. Doon ko pa narealize na nakakahiya ang ginawa dahil pwede namang hindi na kasali iyong pag wagayway ng kamay sa pagbati ko sa kanya. Tsaka hindi naman kami close.

Sa halip na tumunganga sa harap niya ay inilahad ko ang mga napamili ni Lau upang dalhin sa sasakyan nila. Ngunit, isinama niya pa iyong iba kong mga gamit kaya nakaramdam ako ng hiya dahil may kabigatan rin iyon.

“Ako na.”

“Salamat,” nauutal kong sabi sa kanya at bahagyang ngumiti.

Nauna siyang maglakad sa akin at sinabi pa niyang susunod na lang daw si Lau sa amin dahil matatagalan pa raw ito ng kaunti. He lead our way on his car which is a silver 2019 Toyota Yaris L Sedan kaya napatunganga ako rito. This car is a freaky expensive for a guy his age, this cost in a near million.

He opened the compartment and place our things in there. Nang buksan ko na ang pintuan sa likod ay inunahan na niya ako. Nagpasalamat naman ako sa kaniya at hindi na umimik pa sa likod. His car has a odoriferous smell so I pull off my face mask and sniffed the scent.

“So, you're friends with Laureen, huh?”

“Yeah, since first year highschool, classmates and seat mates not until senior high school.” I answered.

Kinalikot ko na ang cellphone ko hanggang sa kung saan ako umabot para lang hindi na ako mapatingin sa kaniya. We knew each other but I felt the awkwardness since I am not socialable unlike Lau, I guess she knew everybody in this town.

Bakit ba naman ako magkakaroon ng maraming kaibigan kung halos bahay at skwela lang ako? But I have friends but not just like Lau. I have Sachi when we're kids, kaya lang hindi na kami madalas nagkikita dahil magka-iba na kami ng pinapasukang paaralan.

Hinatid na agad nila ako sa oras na makabalik si Lau sa sasakyan. Bumili pa ito ng pagkain kaya natagalan na kinain rin naman namin sa loob ng sasakyan.

“Wow, hang in there Couz! Kailan ka pa pumayag na may kakain rito sa loob ng sasakyan mo?” gulat na tanong ni Laureen habang halatang pinipikon ang kaniyang pinsan. Kahit kailan talaga itong babae na 'to, hahanap talaga ng gulo.

“Shut up, this is not mine. Pinahiram lang ito, baka maniwala pa kaibigan mo sa sinasabi mo Lau.” He tsk. Lumiko na hanggang papunta sa street namin.

“Asus,” bulong pa nito sa pinsan niya at kinurot ang gilid ng tyan.

Hindi na siya nagsalita pa kaya kami na lang ang nag-uusap at minsan nagtatawanan habang siya ay seryosong nagmamaneho. Tumigil ito sa harap ng bahay namin kaya agad naputol ang usapan namin ng pinsan niya at nagpaalam sa kanilang dalawa. Good thing that my father is in his own room so I don't have to tell him or explain on why did I came home late.

Binuksan ko ang pintuan at hindi na nagulat kung ang kadiliman na ang bumungad sa akin, hindi ko kasi talaga gusto kong may ibang taong pumapasok sa kuwarto ko habang wala ako. Hindi naman sa takot ako na manakawan o ano basta hindi lang talaga ako komportable sa ganoon. I put my newly bought things on my table. I am not in the mood to unwrap them either, maybe tomorrow or the next day, I will arrange my things for this school year.

I washed my body before laying on my bed and thanked Lau and his cousin on the ride home thru texting her my phone, buti na lang at may balance pa akong natitira. Kung hindi ako nagkakamali hindi pa sila nakauwi sa mga oras na ito dahil may kalayuan ang bahay nila. It just like two towns away from our town. Or maybe if they are already home, baka kakarating palang or what.

You:

Thanks for the ride, tell your cousin too.