Summer to Forget ✔️

07

Napuno ng kantyaw ang loob ng silid. Nagsisigawan ang karamihan habang si Czesar ay nakangisi lang habang nakatuon ang kaniyang mga mata sa akin. Ashwin, on the other side looks surprised.

"Alright, keep quiet!" paninita ni Czesar.

When the room was already at peace, there, I started strumming, kahit na nanginginig ang kamay sa kaba. As I sang, the attention was all mine. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mas kakabahan. Sapagkat hindi ko alam kung ano ang takbo sa kanilang mga isipan. Seems like they knew the song considering that when I sang the chorus part when they sang with me. When I looked at Czesar, I saw him singing to while using their table as a drum.

When I stopped singing, Clide starts to commend until all of them gave me a positive comment. Their comments are heartwarming. Ramdam ko ang kasayahan ko na abot-langit kaya nakangiti na akong nagpaalam hanggang sa makalabas sa silid pagkatapos nila akong sabihan ng kanilang mga malugod na pagbati.

"Tam!" someone shouted from my back before I stepped out of the door.

I turned around and faced him, smiling. "Congrats!" Ashwin congratulated me for the second time. I thanked him and bid my goodbye to him.

I am smiling from ear-to-ear as I stepped in unto our classroom, some must have noticed me that's why they asked me on how's my performance was, I humbly answered them that I was in. Naramdaman ko ang lungkot ng dati kong ka-club nang marinig nilang natanggap ako. It was fun talking to them until my phone rang. A call from Balance Inquiry.

"Hey." I started the conversation.

"Congrats!"

"Thank, you're busy right? Why are you calling me?"

"Break time. Let's eat our brunch together? My treat."

"Hala. 'wag mo na akong i-libre. Canteen #4 na lang tayo magkita." and there, I ended the call.

I looked at the mirror first before heading out. I kept on glancing on my phone, tinitingnan kung may bago bang mensahe at tinitingnan na rin kung ayos ba ang pagmumukha ko. I can't afford to be embarrassed in front of him. Iniisip ko pa lang, nahihiya na ako. Dahil hindi rin naman kalayuan sa building namin ang pang-apat na kainan kaya nauna na ako. Naghanap muna ako ng lamesa kung saan ako maghihintay sa kaniya dahil sa akala ko na matatagalan pa siya ngunit hindi rin naman ako nagtagal sa aking kinauupuan nang nahuli niya ang atensyon ko sa pagdating niya.

"Sorry natagalan ako-"

"Naku! Hindi, ayos lang." nataranta kong sabi sa kanya kaya hindi ko na siya napatapos sa sinabi.

Nakakahiya, para tuloy akong nag-tunog atat na makita siya dahil sa sinabi ko.

Nag-aya na rin siyang bumili pagkatapos ng maikli naming usapan, gusto pa niya sanang doon na lang ako sa lamesa namin upang hindi na raw ako mapagod pero dahil makulit ako, magkatabi kaming umorder ng pagkain niya. He even insisted to pay for my foods too, pero dahil makulit nga ako. Hindi pa rin siya nanalo sa akin. The both of us went back on our table with hawk eyes looking at us. He didn't seem to care unlike me.

"By the way, pwede bang sabay tayong umuwi mamaya?" namula pa ang mukha niya pagkatapos niya iyong banggitin.

"Hala, bakit naman? Baka maissue tayo." nahihiya kong saad.

"Issue my ass!" tanging sagot niya at bahagyang tumawa. "Hindi naman 'yan scandal." dagdag pa niya at tumawa.

Hinatid pa niya ako sa silid namin bago siya bumalik kung saan sila may inukupa para sa club nila. Bago pa man niya ako sinabihang pumasok nang nakalayo na siya ay bigla niya itinuro pa muna ang cellphone niya kaya nakakunot ang noo ko habang tinitingnan siya.