Call Me SHERLOCK

The Boy Who Lead

Mag aalas tres na ng madaling araw pero hindi pa din ako nakakatulog o kahit konting idlip.

Kanina pa ako pabali-balikwas sa higaan ko. Nakailang labas-pasok na din ako at palipat lipat mula sa kwarto at sa terrace para mag yosi.

Wala yatang pala dumalaw ang antok sa akin.

Lahat ng mga sinabi ni Albert ay tuloy ang pag replay sa utak ko. At sa lahat ng nakalap kong impormasyon sa loob ng dalawa't kalahating araw, sinusubugan kong bumuo ng invisible puzzle.

I still didn't have that much to go on, but at least maybe now I had some sort of lead on why Rhian was so upset the day she went missing. Her boyfriend died.

Kung sangkot si Eddie sa pagkamatay ni Amit, siguradong may nagawa itong malaking bagay na labag sa batas ng kanilang boss. Baka kinutuban si Eddie na sinabi ito ni Amit kay Rhian kaya maging ang babae ay pinuntirya nya.

If that was the case, Rhian have so much reason to be stressed, because once Amit was gone, Eddie's men might come knocking on her door...

I really want to dig deeper dahil alam kong mas may malalim pang dahilan ang pagkamatay ni Amit pero hindi ko ito magagawa mag-isa. Pero hindi yun ganon lang kadali. Hindi naman ako pwedeng magpabalik balik sa fusion para lang magbakasakali na may isa sa tao ni Eddie ang magkukusa na tutulong sa akin. Even my encounter with Albert King was just a dumb luck. Sa pulisya? Wala din. Titikom lang ang mga bibig ng mga ito dahil paniguradong hawak silang lahat sa leeg ni Senator Ramos.

Without a doubt, kung aamin ako kay uncle Ricky na hawak ko ang kaso ni Rhian, alam kong tutulong ito pero matatapos muna ang sandamakmak na litanya. But then, I don't want to pull his card. If he said this is dangerous, why would I pull him in? Ayoko din syang mapahamak. At si Madam Gloria? Wala din itong maitutulong lalo na at sinabi ni Chynna na ayaw nitong makisawsaw sa gulo na gawa ni Eddie as long as hindi lang nadadamay ang kalakaran nya.

Which left me, myself and I. As usual.

And that's where I mindlessly punch the headboard of my bed.

I'm thinking that I had just enough information to give me the barest outlines of a scenario, but that's all I had... It felt like the real truth of what had happened to Rhian was like a mirage, floating just outside my line of vision, and every time I turned to look at it full on, it disappeared. It was frustrating, and I was fucking tired of feeling frustrated. Fuck! I was so tired of feeling tired...

Napabuntong hininga ako at sumunod ay ang paghugot ko ng napakalalim na hininga na para bang kailangan kong i-refill ang lungs ko dahil parang nauubusan na ito ng oxygen sa loob.

I looked at the clock. It was nearly 6 AM and I needed to catch some sleep even just an hour or two. Then I realize, Lunes na pala at kailangan kong bumalik sa opisina mamaya. May ilan pa akong investions na dapat ding ireport sa isa ko pang kleyente. In fact, tinatamad na ako sa kaso nya dahil una sa lahat, ang kunat nito magbayad. But my job is my job. What can I do?

Unknowingly, I drifted off to sleep the second my head hit the pillow.

* * *

Habang nakaupo ako sa upuan ko sa opisina ay napapapikit pa ang mga mata ko. Kanina pa ako naghihintay kay Mrs. Arsenal pero wala pa din ito.

I'm already in my office at 9AM kahit pa alas sais na ako ng umaga nakatulog. 2 oras lang ang naitulog ko at hindi pa ito mapayapa dahil ang maikli kong panaginip ay naglalaman ng mukha ni David Rainey at ni Rhian Ramos pero nang magising ako, hindi ko kayang alalahanin ang mga nangyari sa panaginip kong yon.