ÖLÜ KARANFİLLER

5.BÖLÜM: GÜNLÜĞE DEVAM

🎭

"

01/11/2015

Umutsuzluğa kapıldığım anlar çok olur, günlük. Bazen o kadar çok doluyorum ki hiçbir şey umurumda olmuyor. Bu kötü bir şey biliyorum ama her şeyin elimizde olmadığı gibi bu da elimde olmuyor.

Ne yapacağımı unutuyorum. Nasıl davranacağımı, ne söyleyeceğimi bile unuttuğum zamanlar oluyor. Bunlar da umutsuzluğa kapıldığım zamanlara denk geliyor.

Böyle hissetmek tehlikeli, bu şekilde olmak çok tehlikeli, biliyorum. Zaten insanlar tam bu anlarda yanlış kararlar verebiliyor.

Örneğin intihar...

İnsanoğlu umudunu yitirdiği an kendinden vazgeçiyor. Hani dedim ya umutsuzluğa kapılıyorum diye, evet. Umutsuzluğa kapılıyorum ve yıllar önce neredeyse intihar edecektim.

Doğru söylüyorum günlük.

Buna bir kere kalkıştım ve elde ettiğim şey kalp krizi geçiren bir annemdi. Eski evimizdeki avizeye sağlam bir ip bağlamış, kendimi o ipte sallandırmıştım. O zamanlar anne ve abim gezmeye gitmişlerdi. Beni de götürmek istemişlerdi ama benim onlara dediğim tek şey sınavlarıma çalışacağım olmuştu. Yokluklarında böyle bir şey yapmak istemezdim ama o dönem hem umutsuz hemde küçük bir kızdım. On dört yaşındaydım günlük.

Bunu yaptım ama başaramadım. Eğer avizemiz biraz daha sağlam olsaydı belki yaklaştığım ölümü tadacaktım.
Olmamıştı, ailem eve geldiğinde baygın bir şekilde boynumda kalın bir halatla görmüşlerdi.  Hemen üzerimde ise beni kanatan avizenin kırık gövdesiydi.

Evet, kendimi astım. Evet, nefessizlikten bayıldım ama avize daha fazla dayanamamıştı.

Bunları anlatmak istedim, günlük. Bugün çocuklarla davet edildiğimiz bir partiye gittik. Parti akşamdı ve ailemden zorda olsa izin alabildim. Çocuklarla parti verilen o lüks eve gittiğimizde salondaki kocaman avize gözüme çarptı. Sana bahsettiğim avizemizden daha büyük ve ihtişamlı duruyordu ama renkleri ve şekilleri birebir aynıydı.

Kendimi kötü hissettim. Annemin kalp kirizi geçirdiğini, abimin neredeyse delirmek üzere olduğu o kötü anıları hatırladım. İçim ürperdi günlük. Oradan hemen gitmek istedim. Gittimde zaten, çocukları zor ikna etsemde şuan evimde ve odamdaydım. Hâlâ partiye gittiğim elbisemleyim ve sana yazıyorum.

Pişman mısın diye sorsan eğer, evet. Pişmanım çünkü neredeyse annemi öldürüyordum. Bir daha asla böyle bir şeye kalkışmadım. Kendim için değil, anne ve abim için yaşıyordum. Anlayacağın kötü zamanlarım vardı.