7 Yıl önce....
"Hadi saklambaç oynayalım"
Rüzgarın sesi ona bakmamı sağladı.
Sokakta arkadaşlarımla ne oynayacağımıza karar veriyorduk.
Herkes farklı birşey söylüyordu.Ama en çok rüzgarın fikri hoşumuza gitmişti fakat ikimizde bilmiyorduk bu oyunun rüzgarı benden alacağını..
" Hadi alya sen ebe ol"
Önce itiraz ettim her cocuk gibi ama rüzgar öyle tatlı bakıyordu ki.
"Tamam"
Dedim. Sevinçle ellerini çırptı. Ağacın gövdesine kolumu yaslayıp yüzümü koluma gömdüm.
"1...2...3...4...5"
Büyük bir bağırış ve fren sesi duyuldu.Gözlerimde biriken yaşlarla caddeye doğru koştum
Rüzgar....
Yerde kanlar içinde yatıyordu.Yanına doğru koşup başını küçük dizlerime koydum. İçimde kopan fırtınalara rağmen sesim çıkmıyordu "Rüzgar.." diyebildim sadece.Gözümden akan yaşlar yüzüne damlıyordu. Gözlerini açıp son kez gülümsedi. Gözleri kapandı başı yana düştü. Ağızımdan büyük bir çığlık koptu. Etrafımızda kalabalık oluştu.
Kalabalığın içinden rüzgarın anne ve babası geldi. Alper amca rüzgarı kucakladı ve arabaya binip hastaneye götürdü. Annemle ve babamla onlarla birlikte hastaneye gittik.
İçimden ona birşey olmasın diye dua ediyordum. Küçük oldugum icin beni ameliyathanenin oraya götürmediler. Koltukta oturup yaşlı gözlerle etrafa bakıyordum. Babam rüzgarın durumunu öğrenmek için doktorun yanına gitmişti. 15 dk sonra üzgün bir şekilde yanıma gelip elimi tuttu. Başını öne eğdi ve konuşmaya başladı.
Dudaklarından çocukluğumu bitiren kelimeler döküldü.....
"Rüzgar öldü....."
HERKESE MERHABA BU BENİM ILK KITABIM YORUMLARINIZI BEKLİYORUM 🖤🖤
