Skyscraper's pride (Laurentius Series # 1)

SEVEN

Hindi na ulit kami nag kausap pa ni Kol simula nung ngyare sa Coalest. Hindi ko na din siya gaanong nakikita sa school. Dalawang linggo na pero hindi ko pa rin maalis sa isipan ko ang ngyare. Hindi ko parin maintindihan o baka ayoko lang talagang intindihin? Impossibleng gusto niya rin ako. Dahil nakikita ko kung gaano siya kasaya tuwing kasama si insect. Sigurado ako na sila na ngayon dahil nakita ko sa post ni. Renaldo na natuloy sila at napadalas din ang pag s-swimming nila at lagi nilang kasama si insect. Wala ata akong nakikitang litrato na hindi sila mag katabi.

Mas binilisan ko ang pag takbo sa treadmill ng bahagya akong makaramdam ng inis. Paano niya nagawang pag isipin ako ng ganito habang siya ay nag sasaya lang. Paano niya nagawang guluhin ang utak ko at umakto na parang wala siyang sinabi na kung ano. Gusto kong mag tanong kay Renaldo kung ano na ang meron sa dalawa ngunit ayokong mag taka siya at baka kung ano pa ang isipin niya.

Tumigil na ako sa pag takbo at hinahabol ang hininga. Kinuha ko ang cellphone na nakalapag sa treadmil at tinignan kung may tawag ba ako galing kay kuya. Hindi kami madalas na nag kakausap dahil parang lagi siyang may ginagawa. Gusto ko sanang pumunta sa paborito niyang coffee shop para duon na mag almusal kaso wala akong kasama, ayoko naman na mag isa lang. Tinignan ko ang contacts ko para humanap ng pwedeng isama. Wala akong kaibigan pero maraming tao ang willing na sumama saakin pero alam ko na dahil lang iyon sa pangalan ko. Wala akong panahon para makisama sa taong gagamitin lang ako para sa sarili nilang kapakanan. Papatayin ko na sana ang Cellphone ko ng makita ang pangala ni freaky....She's not ready bad to be with. I've been spending a lot of time with her in school and she's not that shy around me anymore so maybe i should just go with her rather than going alone.

To Freaky:

Hey, freak. you already up? Samahan mo ko. Otw.

I lied.  maliligo pa lang talaga ako. Sinabi ko lang 'yon para bilisan niya ang pag kilos. I just wore a black above the knee bow dress with pearls and simple channel sandals and decided that I'm ready to go.

Tahimik kong pinag mamasdan ang mga tao sa labas habang hinihintay si freaky. Ang daming tao ngayon na palakad lakad kasama ang kanilang mga pamilya. I was raised in a room filled with expensive toys and I always have this thought that something is wrong with me, because as a child I should be happy, that I should be dancing in joy but I wasn't. I'm not contented with what I have. Now, staring at those kids smiling like they've won the life while holding a lollipop is a sight that I can't really understand. Anong kulang? simple lang ang buhay nila at wala sila ng mga bagay na meron ako. Hindi ko inaalis ang tingin ko sa mag amang masayang nag nag uusap. Amang punong puno ng pag hanga sa mga mata habang tinuturuan ang anak sa pag lalakad at isang inang nakaalalay at handang saluhin ang anak kung sakaling ito ay bumagsak. Right, Wala sila nung mga bagay na meron ako, Wala sila ng mga laruang nakukuha ko dati. I was staring for so long. Thinking of what's not there. And it hit me. We have the money, But they have something more than that. The strong bond in their family is something that I can never afford regardless of how rich I may be.  My parents bought me all those toys in exchange for their absence. Buti nalang ay nanjaan sila Royce para ilihis ang atensyon ko sa bagay na wala ruon.

"Ah kuya dito nalang po"

Napatingin ako kay freaky at nakitang may umaalalay sakaniya dahil hindi niya kayang dalin mag isa ang pagkain. Inayos ko na ang pag kakaupo ko at humarat na sakaniya. Nakatitig ako sakaniya habang umiinom ng kape, muka namang nailang siya sa pag kakatingin ko.

"know what. You look nice sana di ka lang marunong mag ayos. I mean, it should be expected since your mother is Amanda but you will look good even more without that awful glasses and a nice clothes. and hairstyle i think." I said and eat my croissant.