Bay Gizemli: Teşekkür ederim.
Eflin: Ne için bu teşekkür?
Bay Gizemli: Hayatında bana yer verdiğin için.
Eflin: Ben de teşekkür ederim.
Bay Gizemli: Ne için bu teşekkür?
Eflin: Bana o gece mesaj attığın için.
Eflin ve Bay Gizemli (Nam-ı...
Acılarınızı öğrenmek isteyen biri... Bunu size hissettirmeden kalbinizi kırmak istemeden yapmak isteyen biri... Dün son söylediği sözler kalbime dokunmuştu. Bir daha hiç konuşmamıştık. Ne o mesaj atmıştı ne de ben. Aynadaki görüntüme baktım. Sonra aynadaki görüntüme bakarak fısıldadım kendi kendime. “Yapabilirsin... Çok güçlüsün sen. “ Derin bir nefes aldım ve odadan çıktım. Yemek yemeden çıktım evden daha sonra. Yavaşça yürümeye başladım. Yine kimseye bakmamaya çalışıyordum. Durağa geldiğimde bineceğim otobüsü bekleme başladım. Gelen otobüse sıkıntıyla baktım. Binen birkaç kişinin ardından ben de bindim. Geçen 5 dakikanın ardından daralan nefesimle gözlerim kapandı. Ellerimi güçlükle sıkıyordum. Kalabalık üstüme doğru geliyordu sanki. Tüm vücudum titriyordu. Kalbim yerinden çıkacakmış gibi atıyordu. Kendi kendime fısıldamaya başladım. “Başarabilirsin...Başarabilirsin....” ve daha nice kelime. Olmuyordu... Telefonuma gelen bir sürü mesajın sesini bile zar zor duyuyordum. Otobüsü durduran biriyle ben de kendimi dışarı attım zorlukla. Ayakta duracak gücüm hiç yoktu. İner inmez kendimi kaldırıma atmıştım. Kapalı gözlerimden akan yaşlar daha da zorluyordu beni. Çalan telefonumu güçlükle çıkardım. Kim olduğuna bile bakmadan kulağıma götürdüm. Dudaklarımı açamıyordum ki. Yine onun sesini duydum sonra. BG... “Sakin ol Eflin. Yalvarırım...” Yine yanımdaydı. Sesi titriyordu. “ Derin nefesler al olur mu? Hadi yapabilirsin Cennet Kapısı.” Kontrol edemiyordum ki... “ Yanına geliyorum beni görüp görmemen umurumda değil. Yeter ki iyi ol.” Cevap veremedim. Sonra yanımda varlığını hissetim. Birkaç saniye sonra yanıma oturmuş ve kendimi onun kollarının arasında bulmuştum. Gözyaşlarım daha da hızlandı. “ Ben yanındayım...” Titreyen sesiyle konuşuyordu. Gözlerimi açmadım. Sonra güzel sesiyle bir şarkı mırıldandı kulağıma.
“senin derinlerinde bir yerde buldum Sımsıkı sarılacak karışacak köklerimi Görmek beraber olmak seninle Çok güzel belki ama Düşlemek bambaşka”
Duraksadı biraz. Düzelen nefeslerimle birlikte derin bir nefes aldım. Sonra hayran kaldığım sesiyle devam etti.
“Tenin almış beyazlığını aydan Saçlarının rengi geceden Bundan geceye sevdam Sen örterken benimle kalbini Al aklım gibi hissimi Al çünkü özlüyorum”
Derin bir nefes aldı. Vücudum hâlâ titriyordu. Gözyaşlarım da akmaya devam ediyordu . Elleri saçlarımı buldu. Yavaşça değdirdi ve okşamaya başladı. Tanımadığım biri benimle kaldırımda oturmuş beni sakinleştirmeye çalışıyordu. “Daha iyi misin?” Fısıltılı çıkan sesiyle başımı yavaşça salladım. Kendimi ondan çektim. Ama gözlerimi açmadım. Sonra kısık sesimle ben de aynı şekilde fısıldadım. “Beni eve götürebilir misin? Tek başıma yapabileceğimi sanmıyorum.” Sonra telaşla ekledim. “ Yüzüne bakmam gerçekten.” Elini yüzünde hissettim. Gözyaşlarımı silmişti. Sonra elimi tuttu. “Bakıp bakmaman umurumda bile değil artık. Sadece iyi ol. Ben her zaman yanında olacağım.”
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
