Bay Gizemli |texting

BG-14

BG'nin ağzından:
      Bazen birini sevmek için 1 dakika bile yeterli oluyor. Ne aylar ne yıllar... Onu elinde beyaz çikolatayla sahilde görmüştüm. Sessizce onu izlemiştim. Önünde kocaman deniz olmasına rağmen gökyüzüne bakıyordu. Arada bir kâküllerini eliyle düzeltiyordu. Bir saat oturduktan sonra kalkmıştı oturduğu banktan. Başını eğmiş yavaşça öyle yürüyordu. Oturduğum yerden kalktım. Kalbim onun peşinden gitmemi istemişti. Ben de öyle yaptım. İyi ki...
       Onun numarasını bulduktan sonra mesaj atmıştım. Tam gece on ikide... Onu anlatan şarkılardan biriyle...  Tabii ki terslemişti. Tepkisi de gayet normaldi. Sonuçta tanımadığı biriydim.
        Annesinin yanına hastaneye gittiğinde annesi elinden beyaz çikolatasını almıştı. Annesi de haklıydı. Fazla yemek yiyemiyordu.  Asık suratı daha da asılmıştı.  Çok az gülümsüyordu. Gülümsemesini ondan kim çalmıştı bilmiyorum ama ona ben geri verecektim. Kapısına bıraktığım beyaz çikolatalarını görünce öyle bir gülümsemişti ki. İnsan sevdiğini gülümserken görünce mutlu olurdu. Ve bu kız hep gülümsemeliydi...
         O otobüsteki hâlini gördükçe ve hatırladıkça sanki kalbimden bir parça koparıyorlarmış gibi  hissediyordum. Benden şarkı söylememi istemişti o gün. Şarkı söylemeyi bıraktığım için kötü hissetmiştim. Şarkı söylemek bana birini hatırlatıyordu. Ve çok acı vericiydi. Ama onun için değerdi. Biraz da olsa sakinleştikten sonra onu eve bırakmıştım. Birlikte yürümüştük. Hiç yüzüme bakmamıştı. O gün hava kötü olmasına rağmen bir ağacın altına oturup onu beklemiştim. Sonra balkona çıktığını gördüm. Ağlıyordu... Onu aradığımda hemen gözyaşlarını silmişti. Ne yapmak istediğini sorduğumda mum almak istediğini söylemişti. O mumları olmadan yapamazdı ki. Hemen telefonu kapatır kapatmaz onun için bir sürü mum almıştım ve kapının önüne koymuştum ve ağacın altına geri oturmuştum. Arkamda onun sesini duyunca gitmek için yeltenmiştim ama o bana sarılmıştı. Gözyaşlarına rağmen gülümsüyordu sarılırken. Ne çok acı çekmişti öyle...
       7 gün... Beni engelleyeli 7 gün olmuştu. Yüzünü de göremiyordum. Balkona çıkmıyordu. Mumlarını yakmıyordu. Uyuyamıyordum bile. Ona bir şey olmuş olma düşüncesi mahvediyordu beni. Bana engel atmasına rağmen bir umut kaldırmıştır diye her gün mesaj atıyorum. Bakışlarımı açık olan camından ve balkondan ayırmıyordum. Neden hiç çıkmıyordu ki? Açılan kapıyla bakışlarım oraya yöneldi. Annesi çıkmıştı. Sanırım işe gidiyordu.
        Umutsuzca bir nefes verip yavaşça oradan ayrıldım ve onu ilk gördüğüm yere gittim. Sahile... Onun oturduğu banka oturdum usulca. Bakışlarımı onun yaptığı gibi gökyüzüne çevirdim. Yaklaşık 1 saat orada oturduktan sıkıntıyla bakışlarımı gökyüzünden ayıracakken aklıma gelenle şaşkınlıkla gülümsedim. Hemen ayağa kalkıp son bir defa gökyüzüne baktım ve fısıldadım.

       “Teşekkür ederim...”

          Hemen koşarak eve gitmiştim. Hızla kapıyı çalarken kaşları çatık bir şekilde kapıyı açan ablam göründü sonra.
        “Ne oluyor be? Ne bu alacaklı gibi?” Ablamın söylemlerine gülüp hemen odama koştum. Duvarda asılı olan gitarıma baktım ve acıyla gülümsedim. 7 yıl sonra ilk defa... Aklımdaki düşünceleri savuşturup hızla gitarımı tuttum. Gözümden akan yaşı umursamadan aldım onu ve hızla odadan çıktım. Koridorun başında beni bekleyen ve sorgu için hazır olan ablamı görmüştüm. Oflayıp ona baktım. Elimdeki gitarı görünce şaşkınlıkla bana baktı.

        “Sen...Gitar?”

       “Evet abla. Acelem var sonra konuşuruz.” Şaşkın suratına bir öpücük bırakarak evden ayrıldım. Hemen bir taksi bulup binmiş ve Eflin'in evine doğru yol almıştım. Oraya vardığımda tam balkonun karşısında onu her zaman izlediğim ağacın altına oturdum. Ellerimin titremesine rağmen kılıfından çıkardım gitarı. Tellerine dokundum. Acıyla gözlerimi yumdum. Biraz durum öyle. Kendime gelince yavaşça çalmaya başladım. Gitarın sesi boş caddede yankılanıyordu. Sonra şarkı sözlerine başladım. Sesimi gür tutmaya çalışarak söylemeye çalıştım. İçinden de bin bir dua ediyordum.