Bay Gizemli |texting

BG-9

       “Hayatımda gördüğüm en güçlü kadına... İnandıktan sonra her şeyi başarabilirsin.”
                       -BG

       Not kağıdını sepete bırakıp hızla sokağın ortasına koştum. Biraz ilerideki ağacın altında oturan biri vardı. Arkası dönüktü. Saçları ıslaktı. Oydu...  Ağaca biraz yaklaştım. Aramızda yine de mesafe vardı.
       “BG...” Diye seslendim hemen. Duraksadığını hissettim. Tam gitmek için kalkışacakken hemen yanına koştum. O an aklımdan geçen ilk şeyi yaptım. Sarıldım ona. Hem de sıkıca...
       “Merak etme açmayacağım gözlerimi.” Diye fısıldadım. Cevap vermedi. Ben de konuşmaya devam ettim.
       “ Teşekkür ederim.” Dedim fısıltıyla gülümserken. Onun da güldüğünü anladım hareket eden göğsünden.
       “Teşekküre gerek yok. Seninle alakalı her şeyi seviyorum ben.” Verdiği cevapla kalbim yerinde durmak istemiyormuş gibi daha da hızlandı.
      “Saçların ıslanmış. Ya hastalanırsan...”
      “Senin için değer...” Kalbim bu sefer gerçekten çıkacaktı. Gözlerim hâlâ kapalıydı. Açarsam onu görebilecektim ama şuan zamanı değilmiş gibi hissediyordum. Doğru an ne zaman gelir bilmiyorum.
      “Eflin...”
      “Efendim?”
      “Gözlerini açsan beni görebilirsin. Neden bunu yapmıyorsun?”
      “O an gelmemiş gibi hissediyorum. “ Cevap vermedi. “BG?”
     “Efendim?”
     “Bana şarkı söyler misin?” diye mırıldandım. Demin oturduğu ağacın altına çekti sanırım beni. Birlikte yere oturduk.
     “Ne söylememi istersin?”
     “Fark etmez. Müzik zevkinin güzel olduğunu kabul ediyorum.” Deyip gülümsedim
     “ Tamam o zaman.” Dedi. Güldüğü sesinden belli oluyordu. Derin bir nefes aldığını işittim ve sonra hayran kaldığım sesini duydum.

    “Yıllar geçse de üstünden
     Bu kalp seni unutur mu?
     Kader gibi istemeden
     Bu kalp seni unutur mu?”

Durdu biraz. Sonra sesine eşlik eden yağmurun sesi duyuldu.

  “Bir hasretlik yüzün vardı
   İçinde bir hüzün vardı
   Söyleyecek sözüm vardı
   Bu kalp seni unutur mu?
   Bu kalp seni unutur mu?
   Bu kalbim seni unutur mu?”

       Şarkı bitene kadar sırılsıklam olmuştum. Akan gözyaşlarımı yağmur gizlemişti. Elini yüzümde hissedince irkildim. Ama yine de gözlerimi açmadım.
      “ Düşündüğün gibi akan bu yağmur gözyaşlarını saklamadı.” Dedi ve sildi gözyaşlarımı.
      “BG...”
     “ Efendim?” diye fısıldadı.
     “ Ben çok yoruldum.” Dedim hıçkırıklarımın arasında.
     “Kıyamam sana...” Yine sesi titriyordu.
        Kollarını belimde hissetim hemen. Sıkıca sarıldı sonra. Ne kadar öyle durduk bilmiyorum. Kulağımda kısık sesini duydum.
    “Sırılsıklam oldun. Eve geç hadi. Hastalanma. “ Başımı salladım. Kendimi ondan çektim yavaşça. Arkamı dönene kadar gözlerimi açmadım.
        Birkaç adım attıktan sonra bağıran sesini duydum. Yine gülümsetmişti beni.
     “Cennet Kapısı...” Durdu biraz. “Sen hep gülümse. Çünkü gülüşün cennetin ta kendisi.”