Έρωτας μετ' εμποδίων

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6ο

Εκατοντάδες ερωτήσεις γέμισαν το μυαλό μου. Δεν άντεξα. Πήρα το μπουφάν μου και έτρεξα έξω. Ήθελα να μείνω για λίγο μόνη αλλά που τέτοια τύχη... Καθώς έτρεχα άκουγα βήματα από πίσω μου. Τότε ένα χέρι με έπιασε και με γύρισε προς το μέρος του,ήταν ο Στέφανος.

Σ. Για ποιον λόγο δεν με αφήνεις να σε δω?
Ζ. Πας καλά αγοράκι μου? Έρχεσαι στο σπίτι μου, κάνεις χαμό και περιμένεις να θέλω να σε συναντήσω?
Παράτα με! Φύγε από την ζωή μου!
Σ. Αυτό δεν μπορώ να το κάνω ζωή.

Είπε, με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε στην αγκαλιά του. Εκείνη τη στιγμή κάνει κίνηση να πλησιάσει τα χείλη του με τα δικά μου αλλά μια μπουνιά προσγειώνεται στο πρόσωπο του. Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω τον Δημήτρη ο οποίος με κοιτά με ένα ύφος απογοήτευσης. Δεν προλαβαίνει να πει τίποτα γιατί αρχίζει να τον χτυπάει ο Στέφανος. Κανένας δεν έκανε πίσω, μέχρι την στιγμή που άρχισα να φωνάζω για βοήθεια που μια παρέα ανδρών τους πλησίασαν και τους χώρισαν. Έφυγα κλαίγοντας. Δεν το άντεχα αυτό. Γιατί να είναι έτσι η ζωή μου? Άκουγα τον Δημήτρη να με φωνάζει αλλά δεν του έδινα σημασία. Θέλω να μείνω μόνη μου. Κάπου μακριά από όλους. Από τον Στέφανο, τον Δημήτρη, την Ισμήνη και από τους γονείς μου. Τις σκέψεις μου σταμάτησε ένα δυνατό φως που ερχόταν κατευθείαν πάνω μου. Ήταν ένα αυτοκίνητο. Δεν πρόλαβα να το αποφύγω και ξαφνικά όλα έγινα μαύρα.

ΠΛΕΥΡΑ ΔΗΜΗΤΡΗ
Την βλέπω στην αγκαλιά αυτού του τύπου. Είναι έτοιμος να την φιλήσει. Δεν άντεξα και του έριξα μια δυνατή στο πρόσωπο. Ο ηλίθιος άρχισε να με χτυπάει. Δεν του το είχα. Αλλά ξέχασα, είναι παιδί στρατιωτικού, τον είχαν εκπαιδεύσει καλά. Κάποιοι τύποι μας χωρίζουν. Καθώς γυρίζω , βλέπω την Ζωή να κλαίει και να φεύγει τρέχοντας. Αρχίζω να τρέχω προς το μέρος της αλλά δεν την προλαβαίνω. Χάνεται στο στενό. Φοβάμαι μην της συμβεί κάτι. Εντάξει μωρέ, θα γυρίσει σπίτι τώρα. Δεν την έχω για άτομο που θα φύγει μακριά από την οικογένεια τής. Θέλει να είναι μια καλή κόρη. Δεν θέλει να συμβεί ότι και στην μεγάλη αδελφή της.....
Τέλος πάντων. Ειδοποιω την Ισμήνη ότι η Ζωή πήγε σπίτι και ότι φεύγω και εγώ. Περισσότερες λεπτομέρειες δεν της είπα. Δεν θέλω να της χαλάσω το βράδυ. Ασ'την. Περνάει πολύ καλά. Τα κλαμπ είναι το στοιχείο της.
Μόλις επιστρέφω στο σπίτι, βλέπω ένα χαρτάκι στο ψυγείο. Κλασικά. Οι γονείς μου έφυγαν για Ντουμπάι. Τώρα τελευταία συχνά φεύγουν από το σπίτι σε διάφορα μέρη του κόσμου. Δεν ξέρω αλλά δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου. Ξέρω. Θα με θεωρήσετε χαζό που δεν εμπιστεύομαι τους ίδιους μου τους γονείς αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η μητέρα μου από τότε που γίναμε πλούσιοι είναι όλη την ημέρα στα social media, βγάζοντας όλη την οικογένεια μας στην φορά καθημερινά, ενώ ο πατέρας μου ασχολείται με τις μετοχές σε διάφορα χρηματιστήρια στον κόσμο. Και οι δύο τους ήθελαν να με γράψουν σε κολλέγιο ώστε να συναναστρέφονται με άλλες πλούσιες οικογένειες αλλά εγώ αρνήθηκα κατηγορηματικά. Δεν αισθάνομαι πλούσιος. Και δεν ξεχνώ τόσο εύκολα που μεγάλωσα. Γι'αυτό ήθελα να συνεχίσω να φοιτω στο προηγούμενο μου σχολείο. Τέλος πάντων... Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου και στέλνω μήνυμα στη Ζωή.

ΜΗΝΥΜΑ

Δ. Είσαι καλά ζωή μου? Συγνώμη για το σκηνικό που δημιούργησα. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Δεν εμπιστεύομαι αυτόν τον τύπο. Νόμιζα ότι θα σε βλάψει. Θόλωσα. Δεν ήξερα τι έκανα. Σε παρακαλώ πολύ συγχωρεσε με. Μπορώ να επανορθώσω με ένα παγωτό με τρεις μπάλες?

Δεν είναι ενεργή. Λογικά θα κοιμήθηκε. Θα μιλήσουμε αύριο από κοντά.

02.00 π.μ

Χτυπάει το τηλέφωνο επίμονα. Στην οθόνη εμφανίζεται το όνομα του πατέρα της Ζωής. Τι να θέλει ο πατέρας της Ζωής τέτοια ώρα? Λες να μην γύρισε η Ζωή στο σπίτι? Και αν της συνέβη κάτι κακό? Απαντώ γρήγορα στην κλήση.

ΠΖ. Δημήτρη παιδί μου?
Δ. Ναι κύριε?
ΠΖ. Πες μου σε παρακαλώ ότι η Ζωή είναι μαζί σου.
Δ. Όχι κύριε. Δεν είναι. Έφυγε από το μπάρ και υπέθεσα ότι θα ήρθε στο σπίτι.
ΠΖ. Εντάξει αγόρι μου. Και συγνώμη για την ενόχληση τέτοια ώρα.
Δ. Δεν πειράζει. Όταν μάθετε νέα της σας παρακαλώ ειδοποιήστε μου. Ανησυχώ.
ΠΖ.  Εντάξει. Καλό βράδυ.

Κλείσαμε το τηλέφωνο. Έχω αρχίσει να ανησυχώ πάρα πολύ και αν της έκανε κάτι αυτός? Μα τον Θεό, θα τον σκοτώσω αν  πείραξε έστω και μια τρίχα από τα μαλλιά της. Πήρα τηλέφωνο την Ισμήνη και την ειδοποίησα.

ΠΛΕΥΡΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ

Μόλις μας χωρίζουν αυτοί οι τύποι και μόλις ηρέμησε και έφυγε ο άλλος ο φλώρος, γύρισα και πήγα προς την κατεύθυνση που πήγε η Ζωή. Μετά από λίγη ώρα περπάτημα την βρησκω κάτω λυποθυμη με αίματα γύρω από την κοιλιά της. Τρόμαξα. Αμέσως την πήρα και την μετέφερα στο πιο κοντινό νοσοκομείο. Μετά από αρκετή ώρα οι γιατροί με ειδοποίησαν για την κατάσταση της. Ευτυχώς είναι καλά. Μόνο που έσπασε το αριστερό της χέρι. Την μετέφεραν σε ένα δωμάτιο και ειδοποίησαν τους γονείς τής. Ξέρω ότι πρέπει να φύγω για να μην με δουν αλλά δεν μπορώ να την αφήσω, δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι θα ξυπνήσει και δεν θα ξέρει ποιος την έφερε εδώ. Αν έβρισκα τον ηλίθιο που την χτύπησε θα τον σκότωνα. Παίρνω την απόφαση να μην φύγω αλλά αυτό ήταν μεγάλο λάθος....