Έρωτας μετ' εμποδίων

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5ο

Ντύθηκα, βάφτηκα, έβαλα άρωμα και έκατσα στο σαλόνι περιμένοντας τον Δημήτρη. Η ώρα ήταν 20.59. Που είναι να έρθει να φύγουμε. Μετά εμένα θα φωνάζει η Ισμήνη αν αργήσουμε.21.00 ακριβώς άκουσα το κουδούνι να χτυπάει. Γρήγορα έτρεξα στη πόρτα και χάρηκα πάρα πολύ που ήταν ο Δημήτρης. Μόλις με είδε, έμεινε κοιτώντας όλο μου το σώμα, από πάνω μέχρι κάτω.

Δ. Είσαι μια κούκλα Ζωή.

Ζ. Ευχαριστώ πολύ και εσύ δεν πάς πίσω.

Δ.Τι? Είμαι κούκλα?

Ζ. Όχι βρε χαζέ. Θέλω να πω ότι είσαι όμορφος.

Εκείνη τη στιγμή ήρθαν οι γονείς μου κοντά μας.

ΓΟΝ. Να μας την προσέχεις. Σου έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη.

Αποκρίθηκαν στον Δημήτρη. Μετά γύρισαν σε εμένα.

ΓΟΝ. Σε αφήνουμε σε καλά χέρια. Μην αργήσεις να γυρίσεις.

Ζ. Εντάξει. Μην ανησυχείτε.

Τότε πλησίασαν οι γονείς μου τον Δημήτρη και του είπαν κάτι στο αυτί. Δεν κατάφερα να ακούσω αλλά από τις εκφράσεις τους κατάλαβα ότι ήταν κάτι σημαντικό.

Μετά από αυτό αρχίσαμε να περπατάμε. Ευτυχώς το μπαράκι που θα πηγαίναμε δεν ήταν μακριά. Στο δρόμο ήμασταν και οι δύο σιωπηλοί. Ώσπου μίλησε ο Δημήτρης.

Δ. Οι γονείς σου μου είπαν να σε προσέχω από τον Στέφανο και αν σε πλησιάσει να τους ειδοποιήσω. Τι τρέχει πραγματικά με αυτόν Ζωή?

Ζ. Σου το υπόσχομαι Δημήτρη πως δεν ξέρω, αλλά θα το μάθω.

Είπα με πείσμα και αποφασιστικότητα. Με αυτά και με εκείνα φτάσαμε στο κλαμπ. Έξω μας περίμενε, όπως πάντα η Ισμήνη, όμως αυτή τη φορά δεν ήταν μόνη της ήταν με μια παρέα αγοριών. Τι έγινε?

Ι. Αμάν ρε παιδιά. Μια φορά να είστε στην ώρα σας....

Ζ. Δεν φταίμε εμείς, οι γονείς μου καθυστερησαν τον Δημήτρη όταν ήρθε να με πάρει.

Ι. Αα Δημητράκι σε καθυστέρησαν τα πεθερικά σου....

Είπε με ένα πονηρό ύφος και μετά ξέσπασε σε γέλια.

Δ. Σκάσε ρε Ισμήνη!!

Ζ. Τι είπατε βρε παιδιά?

Δ+Ι. ΤΙΠΟΤΑ!!!

Είπαν και οι δύο ταυτόχρονα.

Ζ. Καλά. Πάμε επιτέλους μέσα. Δεν αντέχω άλλο και πρέπει να γυρίσω νωρίς.

Ι.Έλα ρε Ζωή μην μου τη χαλάς τώρα.

Ζ. Τι να κάνω... έτσι μου είπαν οι γονείς μου και δεν έχω καμία όρεξη για τιμωρία. Δεν θέλω να τους χαλάσω την εικόνα για εμένα.

Μόλις μπήκαμε στο κλάμπ πολλά ανδρικά βλέματα " κάρφωναν" εμένα και την Ισμήνη κι άλλα τόσα γυναικεία τον Δημήτρη. Για κάποιο λόγο ένιωσα άβολα και ταυτόχρονα ένα αίσθημα ζήλιας με κατέκλυσε. Πλησιάσαμε ένα τραπέζι με αρκετά ψηλές καρέκλες. Εγώ δεν μπορούσα να ανέβω. Έτσι με πήρε στα χέρια του και με έβαλε στη καρέκλα. Έπειτα πήγε να μας πάρει τα ποτά. Εγω συνήθως δεν πίνω αλλά όταν είναι να πιω ή θα πάρω κάτι ακριβό ή θα έχει λίγο αλκοόλ. Είμαι το " καλό" κορίτσι για όλους, αυτή που ποτέ δεν μεθάει και συγκρατεί τη παρέα, για αυτό τα " καλά" κορίτσια δεν πρέπει να πίνουν. Όση ώρα έκανε ο Δημήτρης να φέρει τα ποτά , η Ισμήνη μιλούσε με την παρέα των αγοριών που είδα νωρίτερα και εγώ ένιωθα ότι κάποιος με κοιτούσε όλη την ώρα. Όχι από την παρέα των αγοριών αλλά από το πλήθος. Περίεργο... Πρώτη φορά νιώθω έτσι και δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Μόλις ήρθε ο Δημήτρης χαλάρωσα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω πως με αυτόν τον άνθρωπο αισθάνομαι σιγουριά και προστασία. Με κάνει να γελάω και να περνάω υπέροχα. Πολύ θα ήθελα να μπορούσα να μπω για λίγο στο μυαλό του και να δω αυτός τι σκέφτεται για εμένα. Μακάρι να σκέφτεται κάτι καλό.

Δ. Δεσποινίς Ζωή, θα μου κάνετε την τιμή να μου χαρίσετε έναν χορό?

Ζ. Θα ήταν ευχαρίστηση μου, κύριε Δημήτριε.

Με πήρε αγκαλιά ώστε να με κατεβάσει από τη καρέκλα, μου άρπαξε το χέρι και με οδήγησε στη πίστα.Χορεύει πολύ ωραία.Μετά από λίγο κάποιες κοπέλες ( κοπέλες να τις πει ο Θεός), πλησίασαν τον Δημήτρη και χόρευαν προκλητικά κοντά του. Αυτός το ευχαριστιώταν όμως το ενστικτο μου έλεγε να κάνω κάτι για να το σταματήσω. Έτσι πλησίασα τον Δημήτρη, άρχισα να χορεύω έντονα πολύ κοντά του ( σχεδόν πάνω του) και στο τέλος τον πλησίασα και τον φίλησα. Αυτός σοκαρίστηκε αλλά συνέχισε το φιλί. Αυτή την έντονη στιγμή την είδε και η Ισμήνη. Μας πλησίασε, μας χώρισε και μας είπε:

Ι. Τι στο καλό ήταν αυτό παιδιά?

Ζ. Εγώ φταίω. Δεν ξέρω γιατί το έκανα.

Ι. Και εσύ Δημητράκη δεν σε είδα να αντιστέκεσαι.

Ο Δημήτρης κοκκίνησε.

Ι.Ρε μπας και τα έχετε και δεν μου το λέτε?

Είπε θυμωμένη

Δ+Ζ. ΌΧΙ!!!

Ι.Καλά. Ο,τι πείτε....

Είπε και έφυγε με τα αγόρια. Τι ήταν αυτό? Γιατί το έκανα? Γιατί αντέδρασα έτσι? Αυτός γιατί δεν αντιστάθηκε? Εκατοντάδες ερωτήσεις γέμισαν το μυαλό μου. Δεν άντεξα. Πήρα το μπουφάν μου και έτρεξα έξω. Ήθελα να μείνω για λίγο μόνη αλλά που τέτοια τύχη... Καθώς έτρεχα άκουγα βήματα από πίσω μου. Τότε ένα χέρι με έπιασε και με γύρισε προς το μέρος του,ήταν ο/η.....