Έρωτας μετ' εμποδίων

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 8ο

Μόλις φτάσαμε σπίτι ένιωθα πως κάτι ήθελαν να μου πουν οι γονείς μου, αλλά αυτή τη στιγμή δεν ήθελα να ακούσω τίποτα. Ήμουν ήδη αρκετά κουρασμένη και δεν είχα όρεξη για κήρυγμα. Έτσι, μπήκα στο δωμάτιο μου, κλείδωσα την πόρτα, πήρα τον λάπτοπ μου και έβαλα να δω μια ταινία. Το μυαλό μου όμως τριγυρνούσε άλλου. Ασυναίσθητα πήγα στην τσάντα μου και άρπαξα το σημείωμα του Στέφανου. Τελικά είναι καλός. Άλλος στην θέση του μπορεί και να με παρατούσε, να πέθαινα αβοήθητη στη μέση του δρόμου. Πρέπει να τον ευχαριστήσω. Να του στείλω μήνυμα ή να τον συναντήσω καλύτερα από κοντά τη Δευτέρα; Καλύτερα από κοντά. Έκλεισα το λάπτοπ, αφού η ταινία είχε χάσει το ενδιαφέρον της και κοιμήθηκα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είδα έναν Δημήτρη να κάθεται στη καρέκλα του γραφείου μου και να γράφει κάτι.
Ζ. Τι κάνεις εκεί Μήτσο;
Με το που ακούει τη λέξη " Μήτσο" σηκώνεται από τη καρέκλα, έρχεται κοντά μου , σε απόσταση αναπνοής και μου λέει με μια βαριά αλλά σέξυ φωνή:
Δ. Αρχικά μην με λες "Μήτσο" μικρή... Και δεύτερον, ήθελα να σε βοηθήσω με τις ασκήσεις σου, ώστε να χαλαρώσεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα για το σχολείο.
Ζ. Είσαι ο καλύτερος!
Είπα και τον πήρα μια μεγάλη αγκαλιά. Αλλά με την φόρα που έδωσα, έχασε την ισορροπία του,ως αποτέλεσμα, να βρεθούμε και οι δύο στο κρεβάτι ο ένας πάνω από τον άλλον. Ο Δημήτρης έμεινε ακίνητος. Δεν έκανε τίποτα. Βασικά δεν μπορούσε να κάνει και τίποτα γιατί βρισκόμουν εγώ από πάνω του. Η ατμόσφαιρα έγινε άβολη. Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά με ένα χέρι μου ήταν αρκετά δύσκολο... Μόλις κατάφερα να σηκωθώ, είδα τον Δημήτρη να παίρνει μια βαθιά ανάσα, σαν να ανακουφίστηκε και μου είπε πως πρέπει να πάει για λίγο στο μπάνιο. Σκέψεις αρχίσουν και γεννιούνται στο μυαλό μου... Ποτέ η κατάσταση ανάμεσα σε εμένα και τον Δημήτρη δεν ήταν άβολη, αλλά τον τελευταίο καιρό ερχόμαστε συχνά σε αυτή τη θέση. Νομίζω πως έχει κάτι σημαντικό να μου πει, αλλά δεν θα τον πιέσω. Θα περιμένω μέχρις ότου να είναι αυτός έτοιμος. Όση ώρα έχει εξαφανιστεί, παίρνω την απόφαση να σηκωθώ επιτέλους από το κρεβάτι, να βγάλω αυτές τις πιτζάμες και να ντυθώ λίγο πιο καλά. Αρκετό καιρό έμεινα απεριποίητη. Τη στιγμή όμως που βγάζω τα ρούχα μου και μένω σχεδόν γυμνή, ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο Δημήτρης... Ασυναίσθητα γυρίζω την πλάτη μου σε αυτόν.
Ζ. Δημήτρη, μπορείς σε παρακαλώ να βγεις για λίγο έξω να αλλάξω;
Δ. Γιατί βρε ζωή; Δεν είναι ούτε η πρώτη φορά που σε βλέπω έτσι ούτε τελευταία
Ζ. Καλά... Αλλά θέλω λίγη βοήθεια να περάσω το χέρι μου από τη μπλούζα και να βάλω το παντελόνι.
Δ. Είναι τιμή μου να σε βοηθήσω, πριγκίπισσα μου. Μια κολλητή έχω, δεν πρέπει να την προσέχω;
Ζ. Ναι, το είδα αυτό και την Παρασκευή πόσο το έκανες...
Δεν συνειδητοποίησα τι είπα. Γρήγορα έκλεισα το στόμα μου. Είδα τον Δημήτρη να εκνευρίζεται και να στεναχωριέσαι ταυτόχρονα.
Δ. Το ξέρω Ζωή πως ήταν λάθος μου να σε αφήσω μόνη σου την Παρασκευή. Αλλά πίστευα ότι για λίγο ήθελες να μεινεις μόνη σου και θα μπορούσες να γυρνούσες σπίτι με ασφάλεια. Δεν περίμενα ότι δεν θα μπορούσες να το κάνεις αυτό!
Ζ. Συγνώμη κύριε, που με χτύπησε ο ηλίθιος ο οδηγός, με άφησε αιμόφυρτη στη μέση του δρόμου χωρίς να σταματήσει να με βοηθήσει! Ευτυχώς βρέθηκε ο Στέφανος εκεί!
Δ. Ναι πες και ευχαριστώ τον μαλάκα!
Ζ. Ναι Δημήτρη! Θα του πω και ευχαριστώ γιατί ήταν ο μόνος που με βοήθησε!
Δ. Θα μπορούσα να το έκανα και εγώ!
Ζ. Ναι θα μπορούσες... Αλλά συνειδητοποιείς ότι αν δεν ήταν αυτός εγώ τώρα δεν θα ζούσα;
Σταμάτησε να μιλάει. Με βοήθησε να ντυθώ και έφυγε χωρίς να πει τίποτα.
Μα καλά, τι έπαθε μόλις τώρα; Δεν μπορώ να τον καταλάβω.