İlk başlarda çok düşündüm keşke O'nun sevebileceği bir insan olsam diye; belki beraber mutlu olurduk, en güzel rüyam olurdu benm. Ama ben kabuslarla yaşamayı çok iyi öğrendim.
O'nla var olur, onla yok olur sanardım kendimi, gün geldi "keşke sevdiği olsaydam" dememe lanetler savurdum. İşte bu da o günlerden birisi. Nefretimi ama aslında ne kadar sevdiğimi kusuyorum kağıtara. Peki neden olmuştu ki yanımda, neden beraberdik gülerken? Evet ağlarken anlaşılıyor her şey. Kim yanında olursa olsun, ağlarken yine yalnızlığınla yok olmaktasın.
Kimse gözyaşlarını silmeyecek, omzuna yatırıp okşamayacak saçlarını. "Geçecek." demeyecek fısıltıyla. Kaldırıp da kafanı, öpmeyecek gözyaşlarından.
Fakat bir gün dinerse gözyaşların ve acın. sakın inanma. Çünkü dinen acı, en acı haliyle döner sana.
Belki kötü bir şey ama kendine zarar vermekten başka ilacın kalmayacaktır. Çünkü fiziksel acı, zihnindeki acıyı bastırıp, unutmanı sağlar. Ama bir süre sonra zihnin acıdan öyle kavrulmaya başlar ki, ölmekten başka bir şey dileyemezsin. Ben de o kadar çok zarar verdim ki kendime, sırf avutabilmek için kuş gibi çırpınan yüreğimi. Sessizce ağlıyor avcumda, hıçkırıklarını duyuyorum kulaklarımda.
Fark ettim de, bir süre sonra dinlenmeyen bir plak oldum adeta, unutulmuş; saklanılmamış ve rafta çürümeye yüz tutmuş... Son bir kez çalmaktayım artık, nakaratındayım hayatın. Her şey tekrar ediyor usülsüzce. Ve şunu biliyorum ki, iyi veya kötü de bir şarkı olsam, ben çıkmak istiyorum bu boşluktan. Varlığımla yokluğum bir arada. Varlığımdan yok oldum, varlığından medet umdum. Hep tamamlanmak ister, birileri beni de dinleyip söylesin isterdim. Ama ben her zaman bir söz eksiğim.
Ve sen, mavinin kötü tonu gibiydin yanımda. Hiç olmadın, olmayacaksın...
