Claimed by a Bachelor [Completed] [Watty's 2020]

Kabanata 10

Kabanata 10

Feelings

Hindi ako makatingin ng maayos kay Archangel habang inaayos ang mga damit ko sa walking closet. Nararamdaman ko rin ang panakaw-nakaw niyang sulyap sa akin habang inaayos niya ang kanyang gamit.

May sasabihin ba siya? Ano 'yon kung ganoon?

"Are you hungry?" Nag-aalangan niyang tanong. He must be scared of my reaction. But it's smitten my heart.

"I'm full. I want to rest a bit," sabi ko. Tumango naman siya. Lumapit sa may bintana para alisin ang kurtinang tumatabing dito.

"I'm going outside to bring you food. Hindi naman ako magtatagal." Ngumiti ako at tumango.

Habang naglalakad siya palapit sa pintuan, I couldn't help but watch his back. He has a good back. His biceps are visible even when he does nothing but walk. His stance is good too. His neat hair was a little disturbed by the wind coming in through the open window. I smiled secretly. This is so wrong. My weird heart is going wild again.

"Kapag nandito ka na, pwede ka rin magpahinga. I don't mind if you sleep beside me. Just don't disturb my sleep, okay?" Nakita ko ang pagkagulat sa katawan niya. His biceps flexed because of that. His serious eyes bored on me.

"I'll think about it," sabi niya. He leave me with my mouth half open, analizing his answer. Anong ibig sabihin niya?

Because I want to erased his answer inside my head, I'm going to bathroom to take a cold shower.

Even if I'm finished, his answer stay inside my head. And it's sucks bigtime.

After I browdried my hair, I went to the king size bed, lay down my body. Nakatitig lang ako sa puting kisame. Ang paghiga ko sana sa kama ay para makapaghinga sa byahe, ang nangyari, nakahiga nga ako pero nagkakagulo naman ang isip ko.

"You're now awake?" Muntik na akong mahulog sa kama dahil sa boses niya. Shit! Ilang oras na ba akong nakatulala?

Mabilis siyang naglakad palapit sa akin. Nakita ko sa kanyang madilim na mga mata ang pag-aalala.

"Fuck! Nagising ba kita?" I shake my head repeatedly. Hindi naman talaga niya ako nagising, hindi naman kasi ako nakatulog.

"Damn. Good then. Let's eat?" Tinuro niya ang pagkaing dala na nasa dining table na.

Bumangon ako para makalapit sa kanya. Tinitigan ko siya sa kanyang mga mata. He rooted in place because of my sight. He even gulped because of nervousness. Hindi ko napigilang mapangisi. May epekto ba ako sa kanya?

May sariling isip ang kamay ko na humawak sa masungit niyang mukha. He stiffened. Hinayaan ang sarili ko na pangunahan nang nararamdaman, na alam kong pagsisisihan ko sa huli.

"My feelings betrayed me. My heart went crazy when you're around. My breathing has a limit because of your presence. Why? Why the sudden feelings?" Bulong ko. Sinasabi ko ito hindi para sa kanya kundi para sa sarili ko. This is confusing me. Ganito na ang nararamdaman ko noon pa man sa kanya. Noong kami pa ni Havoc. His appearance wreck my world. And this is not good. It'll affect my emotional state.

Pinagmasdan ko pa siya ng konti hanggang sa natauhan ako. Mabilis akong lumayo sa kanya. Naramdaman ang biglang pamumula. Even my ears burned. Something hinder my breathing. This is not good really. He's not good for me.

Nakarating ako sa dining area nang hindi siya pinapansin. Kahit ramdam ko ang titig niya sa akin. From my periphery, his mouth half open, maybe he want uttered a words but he stop himself afterward. He looks problematic.