Only Vengeance: The Girl You'd Never Wish To Be With [On-Hold]

Chapter 1.2

Napabaling ako sa suminghap. It was Amanda and Dea, they were looking at me with shocked faces. Kumunot ang noo ko, even when I looked at Mica and Chloe, about to retort a joke to them when they too had that same shocked face towards me.

"What?", tanong ko.

"You just plucked that rose out!", histerikal na sigaw ni Amanda.

"Bakit? It's not as if bawal," rason ko.

"It's definitely not allowed!", sigaw sa akin ni Chloe bago tinuro ang isang bagay.

Sinundan ko iyon at sa tabi ng fountain ay may nakatayong placard, stating that students and teachers are not allowed to get any roses from this small garden.

Kinabahan ako dahil siguradong mapapagalitan ako ng principal namin, ngunit nawala rin agad nang may makita akong mga letra sa paanan ng sementadong fountain. Natatakpan ito ng mga roots ng bulaklak. Agad akong lumapit dito at hinawi iyon.

"Angel bakit?", rinig kong tanong ni Mica.

Hindi ko sila pinansin at binasa ang mensaheng nakaukit.

(A/N: Disregard my username.)

"Say your wishes, and good wishes shall be true," bulong ko.

"What does that mean?", tanong ni Dea.

"Duh! It means the fountain is telling us to pluck out a rose and make a wish," Amanda said.

Napalingon ako sa kanila nang binatukan si Amanda. "Aray naman Chloe! Bakit ba?", simangot nito.

"Bawal nga diba? Ang kulit mo," naiiritang sagot ni Chloe.

"Drei oh, inaaway ako," I can sense Amanda pouting at him.

He cleared his throat, as if breaking himself from the short reverie."It's Dea not Drei."

"Andrei ang pangalan mo kaya Drei ang dapat na nickname mo."

"I changed it to Andrea so will you stop?", tinaasan niya ng kilay si Amanda.

"Your father will not approve of it."

Natahimik si Dea at hindi na nagsalita pa. Totoo kasi ang sinabi ni Amanda, sundalo ang ama ni Dea kaya hindi siya pwedeng lumadlad o sabihin sa ama na bakla siya dahil kapag nangyari iyon, alam na alam namin ang susunod na mangyayare. His father does not torelate homosexuality, mainit ang dugo nito sa mga taong iba ang sinasabi ng damdamin sa kasariang dapat mahalin, kaya kahit na gustong-gusto ni Dea magpakatotoo ay wala siyang magagawa kundi ang magtago.

Naramdaman kong tumabi si Dea sa akin. "Anong gagawin mo diyan sa rose na hawak mo?", tanong niya.

Bumuntong hininga ako. "Hindi ko alam, 'di ko naman pwedeng dalhin ito dahil siguradong mapapagalitan ako."

Napaupo kaming lahat sa damuhan. I slouched back and read the poem multiple times, thinking that it may help me how I can dispose this flower.

"Mukha namang hindi namamatay ang rose na hawak mo," napabaling ako kay Mica.