KULİS

bölüm 10| şemsiye kurbanı helin

Köfte ekmek yediğimiz akşam, olur da hava almak için dışarı çıkmak isterse ona eşlik edebileceğimi söylemiştim. O gün teklifimi kabul ederken samimi olduğunu biliyordum fakat sözlerini bu kadar çabuk tuttuğunu yeni öğreniyorum. Şu an onunla yan yana yürüyor olmamın bana pek bir şey ifade ettiği söylenemez. İki yetişkin, savsak adımlarla kaldırımları dövüyorduk işte. Onun her zamanki gibi elleri paltosunun cebinde, gözleri tam karşıya bakıyor. Gördüğü her sokak lambasının ışığında, bir motosikletlinin ardında bıraktığı gürültüde, yol kenarındaki bir ağacın hışırtısında ya da bir bankın boş tarafında ışıldıyor gözleri. Sanıyorum ki hatırında onlarla alakadar anıları canlanıyor, bunun üzerine durup ne olduğunu sorduğumda, "Kim bilir nelere şahit oldular." diyor. İşte o an içimi bir coşku kaplıyor, aklından geçenleri duyabilmenin umuduna tutunuyorum.

Herkesin baktığı yerden bakmayı sevmiyor ya da artık kendine onlara daha farklı gözle bakacak başka bir pencere bulmuş gibi. Böyle insanların varlığı yok denecek kadar azaldığı için çoğumuz farklı bir gezegenden dünyamıza ışınlanmış uzaylılar olarak niteliyoruz onun gibileri ama hiçbir zaman da yabancı hissetmiyoruz yanlarında çünkü eskiden beri tanıdığımız ancak şimdilerde üstü pas tutmuş bir duyguyu taşıyor gözlerinde; merak duygusunu. Evet, hepinizin hatta hepimizin bildiği sıradan merak duygusundan bahsediyorum. Merak denen duygunun zamanla yozlaştığını ve amacından şaştığını bugün onunla öğreniyorum çünkü onun merakında neden, nasıl ve niçin gibi kelimelerin bulunduğu sorgu masaları yer almıyor, o; sessiz, insanın ve eşyanın içindeki hazineyi keşfetmeyi bekler bir sabırla merak ediyor.

Benim merak ettiğim şeyler ise oldukça sıradan. Yağmur tahmini olarak ne zaman yağar ve biz eve dönünceye dek ne kadar ıslanmış oluruz, onu merak ediyorum. Mösyö gibi yağmurun insanlarda hangi duyguları uyandırdığını değil.

"Geçen akşam yediğimiz köfte ekmek," diyerek söze giren Mösyö, apartmandan çıktığımızdan bu yana aramızdaki ilk sözlü konuşmayı başlattı. "Bir daha tekrarlayalım, bu sefer ben ısmarlayacağım." Cümlelerinde rica veyahutta nezakete dayalı bir istek bulunmuyordu, benim ısmarladığım bir yemeği benim yanımda rahat bir şekilde yiyebilmeni istiyorum diyordu sanki. Belki de köfteleri çok sevmişti ve yanına ona eşlik edecek birilerini arıyordu.

"Çok sevdiniz bakıyorum da." dedim genelleme yaparak. Köfteleri mi yoksa ona eşlik etmemi mi sevdi, merak ediyordum.

"Sevdim." dedi o da, tek cümlede bütün merakımı ortaya serdi. "Sohbetini." Bir an yanlış duyduğumu hatta aslında onun hiç konuşmadığını, zihnimde beliren hayalinin ondan duymak istediklerimi söylüyor olduğunu sandım. O, "Çok hoş bir sohbetin varmış." diyene kadar da yaşadığım anın gerçekliğini kavrayamadım.

Sizin kadar olmasa da klişesine davranamam yoksa bendeki tevazunun aşağılık kompleksine dayandığını çabucak anlar. Benim cephemde teşekkür etmek, onunla konuşurken yapabileceğim en ölçülü davranış olur. "Teşekkür ederim." dedim bu sebeple ama bir taraftan da bu durumun ondan kaynaklandığını bilsin istedim. Çok üstüme gelmemesini umarak, "Sizin sayenizde." deme cüretinde bulundum.

Bir an başını benden yana çevirir gibi olduysa da bir şey onu bu hareketinden alıkoymuş gibi havaya doğru üfledi usulca."Benim için cümlelerini biraz daha açmanı umuyorum Helin." dedi, gözlerini bulutlu gökyüzüne dikti.

"Hay Allah, ben de beni anlamanızı umuyordum."

Beni anlamıyor ya da neyi niçin söylediğimi bilmiyor değildi. İnsanlara karşı olan çekimser davranışlarımı törpülemeye cümlelerimden başlamayı düşünüyor gibi bir hâli vardı. Bunu rastgele de yapmıyordu üstelik, normalleştirmeye çalıştığı şeyler ona göre bizim anormal olarak yaftaladıklarımızdı. Kısacası seni anlıyorum fakat senden duymak seni anlamaktan daha önemli demeye getiriyordu. Hiç değilse sonraki ricasında tam olarak bunu kastediyor olmalıydı.