Code

1:Welcome

NAGSISIMULA akong maglakad ng may humarang sa aking mga babae. Sa una ay kinunutan ko sila ng noo tanda ng pagtataka ko kung bakit nila ako hinaharangan. Humalukipkip ang nasa pinaka unahang babae at tinaasan ako ng kilay. May mga kasama itong mga babaeng mga mukhang spoiled brat

"Bago ka dito?" Mataray niyang tanong sa akin.

Kalma akong tumango sa kaniya at halata sa mukha ko ang bugnot na itsura.

Ano ba't may paharang harang pa sila sa mga bagong katulad ko?

New school year of being a second year college ako. Bagong school din itong pinasukan ko.

"Kilala mo ba ako?" Aba? Ang bobo naman nito,malamang hindi ko siya kilala kasi bago nga lang ako dito!

Halos tumaas na ang kilay ko sa tanong niya pero pinigilan ko ang sarili ko dahil gusto ko ng tahimik na buhay...tahimik na magaaral.

Anim na beses na akong naki-kick out ng mga university o academy na paaralang pinasukan ko sa pilipinas.

Limang beses naman sa america nang nagaral ako doon ng highschool. 'Di ko sila maintindihan. Self defense lang naman ang ginagawa ko,kung hindi ko iyon gagawin ay sarili ko ang mapapahamak...at syempre ay di ko iyon hahayaang mangyari.

"Hindi."Tahimik akong nananalangin na sana ay padaananin na nila ako dahil unti unti ay nauubos na ang pasyensya ko.

"Oh,rude of me. My name is Letisha Grace 'Ford'." Diniinan niya pa ang FORD na apelido niya pero wala pa ding mababakas na kahit na pagkagulat sa mukha kong walang emosyon bukod sa pagkayamot.

"...now,ang lakas ng loob mo na humarang sa dadaanan ko" Inirapan pa ako.

Nagpakumababa nalang ako dahil ayaw na ayaw ko na nga ng gulo .

"Okay."At tumabi na ako pakanan at naglakad na at hindi pinapansin ang tawag sakin ng mga kulang sa pansin na mga iyon. Malayo ang sinabi niya sa sagot ko pero tinamad na akong magisip.

"Hey! I am currently talking to you!" Nanga- galaiti pa nitong asik sa akin ngunit hindi ko siya pinansin sa halip ay dumiretsyo na ako papanik. Hindi alintana ang mga bulungan sa paligid at pagtingin sa akin ng masama.

Oh great,mukhang 'di na naman ako matatahimik ngayong school year!

"Stop it, Letisha." Napa- kunot ako sa isang baritong boses na kumausap sa Letisha na iyon. Napatingin ako sa may ari ng boses na iyon at nagulat ng nakita kong nakatingin din ito sa akin.

Kumunot pa lalo ang noo ko. Anong problema nito?

"Oh! You are here, Cooper!" Ay,hindi halata. Wala siya dito. I sarcas- tically said to myself.

I rolled my eyes because of annoyance and continue walking upstairs.

__

"Ms.Briones. You are late again! It's already three weeks since the class started and since that day you are always late!" Gosh. Masasanay ka din sakin Prof. Usal ko sa isip.

"Goodmorning." Pormal kong bati and no... there's no sorry for what I've done. There's always no sorry for what bad things happened in my life because I don't regret doing it,I obviously and actually enjoy it. Tulad nalang ng nangyayari ngayon.

"Pardon?" She asked. I just shrugged and go to my assigned chair which is on the fourth raw,right side. Tabi ng bintana.

Sa raw na ito ako lang ang nakaupo na pinagtataka ko.

There's actually a nine chairs that aren't occupied.

Pinagsawalang bahala konalang iyon at dumiretsyo ng tingin sa guro ko na napakadaldal dahil pinagsasabihan ako.