SPECIAL ACADEMY [UNDER MAJOR REVISIONS]

CHAPTER FORTY ONE

    Gabriella POV

"Calm down, Gabriella. Ngayon, nagbigay kapa ng problema sa sarili mo. The whole school talked about how you beat up that girl. Kung hindi lang ako sumulpot at pigilan ka alam kong patay na ngayon ang babaeng yon."

Napapa suklay ito sa kanyang buhok dahil sa akin. Hindi ko sya pinansin at tahimik lamang na umupo sa isang upuan dito sa likod ng school.

"Wait. Why the hell are you here. I told you before, right? Don't follow me."

Walang emosyon kong anas at sinuklay ang buhok upang e bun ng matapos ko iyon ay tinitigan ko sya ng masama.

"Woah! Kalma lang! Mahal pa tayo ni barney."

Humagikhik ito

"Let me tell you, hahayaan mo nalang bang si Estevan ang kumamkam ng mga pinaghirapan mo sa gang? Gab naman! Hindi ko iyon matatanggap! At hindi ako susulpot sa harapan mo ngayon kong hindi ko lang nabalitaan ilang buwan na lang pala ang pamamalagi mo dito!"

Hindi ko sya pinansin at tumitig sa kawalan.

"Wala kana don."

Tanging sagot ko.

"Hindi mo pa rin ba ako napapatawad? It's been a year! Oo na! Kasalanan ko na kung bakit nangyari lahat ng yon! Kasalanan ko kong bakit napunta kayo ni Dave sa ganong sitwasyon! I'm sorry! But it is the only way!"

Mabilis akong tumayo at binigyan siya ng isang sampal sa mukha.

"I told you, don't utter his name in front of me because you don't know when or how these hands landed on your face."

Hindi ko na sya pinansin at nagsimulang maglakad paalis sa lugar na iyon.

"Gabriella! I accept all your anger! I can accept your every slaps. But I don't want you dying! I love you! You've been my sister for almost 8 years, hindi kita hahayaang mamatay! Loath me! I don't care! Just! Just let me help you!"

Hindi ko na sya pinansin at nagsimulang maglakad at iniwan siya doon. Ng makalayo ako sa likod ng school ay doon na ako nag iiyak iyak. Shit! I'm too weak!

Masyado akong mahina kapag naiisip ko ang nakaraan. Schalzi is my best friend, my sister. Kasama namin sya ni Caroline for over 8 years sa hirap at ginhawa.

Bakit pa ba sya nandito? Bakit kailangan niya pang magpakita sa akin?

Ng mga panahong yon,

Nang araw na kasama ko si Dave sa isang warehouse, kokonti lang ang mga tauhan namin doon at hindi namin inaasahan ang pagsugod ng kabilang gang at halos buong batalyon ay kasama nila. We are outnumbered, kinailangan naming tumakas pero napaka pulido ng plano ng sumugod na gang. May spy sa mga tauhan ko at bago pa sumugod ang mga iyon ay may pinainom na ito sa amin na gamot. That spy put it on our drinks.

At ang nakakagulat ay si Schalzi iyon. She told me the reason why but I don't buy her shits.

Nagising nalang kaming naka kadena ni Dave, at tinurture si Dave sa mismong harap ko. We're both tortured, pero mas lalong pinahirapan ng mga iyon si Dave. Dahil nagpakilala si Dave bilang leader na ako dapat. I was the reason kong bakit nangyari sa kanya yon, ako dapat ang tinuturture ng ganon imbis na sya.

Napa pikit ako ng maalala ang mukha noon ni Dave. Aish! Stop thinking about it gab! Ang isipin mo ngayon ay kung paano mo mahanap ang killer ng kapatid mo!

It's in the past.

Please forget about it. You need to give justice for your twin. It's in the past, it's been settled. We can't go back in time and correct those mistakes.

Gagawin ko ang lahat. Siguro oras na para manmanan ko na ang mga pinaghihinalaan ko dito sa academya.

At magandang tyempo ang mangyayari bukas. I will surely find that killer.

"Mikaella?"

Hindi ko pinansin ang tumawag sa pangalan ng kambal ko at patuloy na naglalakad sa lobby.

"Wait."

May humablot ulit ng aking braso kaya napa tingin ako dito. Nagtataka ako.

"Who are you?"

tanong ko sa lalaking nasa harap ko, he's so familiar pero hindi ko masabi kong sino sya.

I heard him laugh so hard he even held his stomach. Hindi ko mapigilang mainis.

"You didn't recognize me? Pfft."

Nanlaki ang mga mata ko.

"L-lucas?"

"Yeah! I just done my haircut. It's been years before the specials loathed each other, so I decided not to trim my hair back then and it grow long. But now? I just want to, there were gone for sure."

Iniwas ko ang tingin dito.

"And you."

Muli akong napa tingin sakanya. Dinuro ba naman ako. Nawala lang sya ng ilang linggo bigla na lang siyang nagbago. Noon ang sakit tumingin sa akin na parang papatay ngayon parang naging kabaliktaran nya.

"What?"

"I thought you said before that you don't want to be Nathaniel's woman? What? You changed your mind?"

Mabilis sumalpok ang kilay ko.

"Anong ibig mong sabihin?"

Inis kong anas.

Tumawa pa sya ngunit biglang nagseryoso yung tingin nya gaya nung una naming pagkikita, sa puno at kung paano nya ako kinaladkad.

"Don't go near him, or else. Maybe, you're ready to die?"

Nag Seryoso ang aking mukha at tinitigan ito.

Why am I not supposed to go near him? E siya itong lumalapit sa akin! Bwisit kase na lalaki iyan, may girlfriend ek ek pang nalalaman.

"I think you should say that to Nathaniel. Sya kase yung lumalapit saken, k bye."

Mabilis ko syang tinalikuran at mabilis na naglakad palayo dito. He's so moody, minsan may pagka playful ng tono ng boses niya at minsan naging napaka seryoso.

Nakarating ako sa garden ng school para mag unwind. Gusto ko munang mapag isa at mag isip-isip. I need some equipments sa gagawin ko. But how? Lahat ng gamit na naimbento ko ay iniwan ko sa states. What if I'll make new ones? But I'm sure it takes time.

"Ms. Lu?"

Kunot noo akong lumingon sa isang babaeng tumawag sa akin.

"Yes?"

Tinitigan ko ito mula ulo hanggang paa.

"Nakalimutan mo na ba? Bukas ng gabi po yung acquaintance party saka may sports pong magaganap sa umaga. So, it means. Kailangan po natin maghanda ngayon din."

Mas lalong kumunot ang noo ko dahil hindi ko talaga siya maintindihan, ano namang pakialam ko dyan?

"Your point is?"

I asked.

"You forgot, Ms. Lu? Tayo po ang cheering squad ng every sports team and your the cheerleader."