HATE U, LOVE U

Chapter 16. - Damn Amnesia

Het voelt alsof ik door een vrachtwagen ben aangereden als ik mijn ogen vermoeid open. Mijn hoofd bonkt als een gek en de felle lampen in de kamer doen pijn aan mijn ogen.

Langzaam laat ik mijn blik door de kamer gaan.

Ik lig in een belachelijk luxe kamer maar het ruikt er vreemd, en toch bekend. Een geur die vaak om mijn vader heen hangt als hij thuis komt van het werk. Dan dringt het tot mij door dat ik in het ziekenhuis ben.

Waarom ben ik in het ziekenhuis?

Mijn hand wordt vastgepakt en iemand slaakt een opgeluchte zucht.

Ik draai mijn hoofd opzij wat ervoor zorgt dat er weer een pijnscheut door mijn hoofd schiet en zie mijn vader zitten met zijn doktersjas nog aan. Hij ziet er net zo vermoeid uit als dat ik me voel.

'Hoe voel je je, lieverd?' vraagt hij bezorgd.

'Mijn hoofd doet pijn,' zeg ik met een vermoeide stem.

Hij schiet meteen in dokter-modus en laat zijn blik onderzoekend over mij hoofd heen gaan. 'Je hebt een flinke klap op je achterhoofd gehad dus dat is ook niet zo gek.'

Verward kijk ik hem aan. Ben ik gevallen ofzo?

Op dat moment gaat de deur open en komt er een collega van mijn vader binnenlopen.

Ik vang een glimp op van Aiden die buiten de kamer tegen de muur aanleunt.

Wat doet hij nou weer hier?

Aiden wordt aan mijn zicht onttrokken als een mannelijke dokter naast mijn bed komt staan.

'Ah, je bent wakker, mooi zo. Ik ben dokter Owens, je behandelend arts. Laten we eens even naar je kijken.'

Hij vist een lampje uit zijn doktersjas en geeft aan dat ik de bewegingen van het licht moet volgen met mijn ogen. Het licht geeft een vervelend gevoel, maar zo goed en zo kwaad als het kan volg ik het licht.

'Ik heb de beelden van de CT-scan bekeken en er zijn geen bloedingen in je hersenen te zien, dus dat is goed nieuws,' zegt dokter Owens als hij eindelijk het ellendige lampje opbergt.

Wat is er in vredesnaam gebeurd dat ik een CT-scan moest hebben?

'Omdat er niks op de scan te zien is en je verder geen zorgelijke symptomen vertoond, mag je straks weer naar huis. Je zult wel flinke hoofdpijn hebben maar dat is normaal na zo'n harde val. Met pijnstillers zou het wat dragelijker moeten worden dus die krijg je mee als weer naar huis gaat en ik zal zorgen dat je er zo nog een paar krijgt.'

Hij is nog niet uitgepraat of er komen twee mannen binnenlopen. Ditmaal politieagenten. Dat maakt me alleen nog maar verwarder.

'Wat is er gebeurd?' vraag ik aan niemand in het bijzonder.

Behoedzaam kijkt mijn vader me aan. 'Lieverd, weet je dat niet meer? Er was een poging tot inbraak terwijl jij thuis was. Door de schrik ben je gestruikeld en heb je je hoofd tegen het aanrechtblad gestoten.'

Vier paar ogen kijken mij afwachtend aan alsof ik me daardoor weer alles zou herinneren. Maar nee, ik heb geen flauw idee waar ze het overhebben.

'Het is maar goed dat Aiden er ook was, want anders had het heel anders kunnen afgelopen.'

Dus dat is waarom Aiden hier in het ziekenhuis is. En de poging tot inbraak is natuurlijk waarom de politie hier is.

Dokter Owens krabbelt wat op het clipboard dat hij in zijn handen en houdt zijn ogen daarop gericht als hij praat.

'Het ziet ernaar uit dat je wat herinneringen kwijt bent. Het komt vaker voor dat er na zo'n harde klap sprake is van geheugenverlies. Meestal ben je maar een paar uur van je herinneringen kwijt, dus ik zou me er niet te veel zorgen om maken. Het kan zijn dat je na verloop van tijd je herinneringen nog terug krijgt of stukjes daarvan, maar er zijn geen garanties.'